Pagninilay ni Rev. Fr. Bobby Calunsag

---

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang paghuhugas ng paa, isang simpleng kilos na kaugalian ng mga alipin noong panahon ni Hesus, ay nagkaroon ng mas malalim na kahulugan nang isagawa ito ng ating Panginoon sa Kanyang mga alagad. Sa isang mundo kung saan ang kapangyarihan ay madalas na ipinapakita sa pamamagitan ng pag-uutos at pagiging nasa itaas, itinuro ni Hesus ang tunay na esensya ng paglilingkod—ang kakayahang magpakumbaba at bumaba upang paglingkuran ang iba.

Noong gabing iyon bago ang Kanyang paghihirap, nagpakita si Hesus ng isang ehemplo ng kababaang-loob. Bilang Hari ng mga Hari, nagpakumbaba Siya upang hugasan ang maruruming paa ng Kanyang mga alagad. Hindi ito isang kilos ng pangkaraniwang paglilinis, kundi isang malalim na mensahe ng pag-ibig at paglilingkod. Sa pamamagitan ng simpleng gawaing ito, inalis Niya ang agwat sa pagitan ng Panginoon at ng mga lingkod. Ipinakita Niya na ang tunay na lider ay hindi yaong inuupo sa trono at naghihintay ng paglilingkod, kundi yaong nagiging tagapaglingkod mismo.

Ang pagpapakumbaba ni Hesus sa pamamagitan ng paghuhugas ng paa ay nagbigay ng aral na dapat nating sundin. Sa ating buhay, may mga pagkakataong tayo ay tinatawag upang maglingkod—hindi lamang sa pamamagitan ng mga dakilang gawa, kundi sa mga simpleng paraan ng pagmamalasakit sa kapwa. Minsan, ang pagtulong sa nangangailangan, ang pagbibigay ng oras sa nagdadalamhati, o ang pagpapatawad sa nagkasala ay paraan din ng paghuhugas ng paa ng kapwa natin.

Sa loob ng ICCR, ang misyon ng tunay na paglilingkod ay maipapakita sa ating kakayahang bumaba at abutin ang mga kapatid nating naliligaw ng landas. Ang ating gawaing pastoral ay hindi lamang tungkol sa pagtuturo ng salita ng Diyos, kundi sa aktibong paghahanap sa mga nawawala at pagpapanumbalik sa kanila sa tamang daan. Ang mga paa ay nagdadala sa atin sa landas ng ating piniling buhay—maaari itong magdala sa kasamaan, ngunit sa pamamagitan ng malasakit at aruga, maaari rin itong dalhin pabalik sa Diyos. Kaya't tayo ay tinatawag upang maging tulad ni Hesus, upang tayo mismo ang maghugas ng paa ng ating kapwa—hindi literal, kundi sa pamamagitan ng ating pagmamalasakit, paglilingkod, at pagpapakita ng walang hanggang pag-ibig.

Ang paghuhugas ng paa ay naging makapangyarihang simbolo ng tunay na kahulugan ng pamumuno, kapwa, at pagkakaisa. Sa mundo ngayon kung saan ang ambisyon at kasikatan ay madalas na inuuna, ang aral na iniwan ni Hesus sa kilos na ito ay isang paalala na ang paglilingkod ay isang pagpapakumbaba. Hindi ito tungkol sa pag-angkin ng posisyon, kundi sa kakayahang bumaba upang yakapin ang iba sa pagmamahal at pag-aaruga.

Sa ating misyon bilang mga lingkod ng Panginoon, nawa’y lagi nating tandaan ang ehemplo ni Hesus. Maging handa tayong bumaba, magpakumbaba, at ipakita sa iba ang tunay na kahulugan ng paglilingkod—ang pag-ibig na hindi naghihintay ng kapalit, at ang paglilingkod na walang hinihintay na gantimpala. Sa ganitong paraan, nagiging totoong buhay natin ang utos ni Hesus: “Kung ako na inyong Panginoon at Guro ay naghugas ng inyong mga paa, kayo naman ay dapat maghugas ng paa ng isa’t isa.” (Juan 13:14)

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang mensahe ni Hesus na "Manatili sa Akin" at "Manatili sa Aking Pag-ibig" ay isang paanyaya hindi lamang sa pagsunod sa Kanya kundi sa ganap na pamumuhay ng Kanyang pag-ibig. Kapansin-pansin na ginamit pa Niya ang salitang "observe", na nagpapahiwatig ng mas malalim na kahulugan—hindi lamang sa pagsunod sa mga kautusan, kundi sa aktibong pagpapakita ng pagmamahal na nagmumula sa Diyos.

Ang tunay na pagmamahal sa Diyos ay hindi lamang isang konsepto ng moralidad, kundi isang buhay na karanasan na naipapahayag sa pamamagitan ng pag-aaruga at pagmamalasakit sa ating kapwa. Ang tao, bilang kawangis ng Diyos, ay isang konkretong larawan ng Kanyang presensya. Kung paanong mahal ng Diyos ang bawat nilikha, ganito rin dapat ang ating pagturing sa isa’t isa. Sa tuwing tayo’y naglilingkod sa ating kapwa, para bang tayo mismo ay naglilingkod sa Diyos. Ang ganitong uri ng pag-ibig ay hindi makamundo, hindi pansarili o makasarili—bagkus ito ay ang pag-ibig na banal, ang tinatawag nating "agape"—ang dalisay at walang kondisyong pagmamahal ng Diyos para sa Kanyang bayan.

Ang ICCR (International Catholic Charismatic Revival) ay isang kilusan na nagsusumikap na maisabuhay ang kalooban ng Diyos sa pamamagitan ng pagmamahal at paglilingkod sa bawat isa. Ang kanilang layunin ay hindi lamang sundin si Hesus bilang isang guro, kundi alagaan ang Kanyang mga anak—ang bawat kaluluwa na nangangailangan ng pagmamahal at pagkalinga. Ang pagkilos ng ICCR ay isang konkretong pagsasabuhay ng utos ni Kristo: "Magmahalan kayo bawat isa."

Sa ganitong diwa, hindi sapat ang basta pagsunod sa panlabas na aspeto ng pananampalataya—ang tunay na pamumuhay ay makikita sa ating mga gawa. Ang pagmamahal sa Diyos ay hindi nasusukat lamang sa panalangin o mga ritwal, kundi sa ating pakikitungo sa kapwa. Sa bawat pagkakataong tayo ay tumutulong sa nangangailangan, nagbibigay ng pag-unawa sa naguguluhan, nag-aalaga sa maysakit, o nag-aalay ng oras upang makinig sa iba—tayo ay tunay na nagpapakita ng pagmamahal ng Diyos.

Ang paanyaya ni Hesus na manatili sa Kanya ay hindi isang simpleng utos—ito ay isang hamon na nangangailangan ng tunay na paninindigan. Sa isang mundong puno ng pansariling interes, madalas na mahirap manatili sa landas ng pag-ibig. Subalit, ito ang dapat na gawin ng isang tunay na Kristiyano—ang hindi lang basta sumunod kundi ang totoong mamuhay sa presensya ng Diyos.

Sa huli, ang pagmamahal ng Diyos ay dapat maging buhay na realidad sa ating pang-araw-araw na pamumuhay. Hindi ito isang konseptong nananatili lamang sa loob ng simbahan o sa panahon ng panalangin, kundi isang aktibong pagtulong sa iba, isang tapat na paglingkod, isang bukas-palad na puso, at isang di-nagmamaliw na malasakit sa ating kapwa. Ito ang totoong kahulugan ng "Manatili sa Akin"—ang manatili sa Kanyang pag-ibig, sa pamamagitan ng pagmamahal sa ating kapwa.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang tanong na bumabalot sa isipan ng marami ay kung tunay nga bang ang Kristo ang ipinangakong Mesiyas. Sa kasaysayan, maraming Hudyo ang nagnais malaman ang katotohanan tungkol kay Hesus, ngunit may ilan sa kanila ang hindi naniwala. Ang pagtanggap sa Mesiyas ay hindi lamang isang intelektwal na desisyon, kundi isang usapin ng pananampalataya—isang biyaya na nagmumula sa Diyos.

Ang tunay na pananampalataya ay mahalaga. Hindi ito isang simpleng paniniwala lamang, kundi isang pananalig na may pundasyon sa katotohanan ng Diyos. Sa Ebanghelyo, mababasa natin kung paanong ang mga alagad ay lumapit kay Hesus at humingi ng lakas sa kanilang paniniwala: “Palakasin mo, Panginoon, ang aming paniniwala.” Ipinapakita nito na ang pananampalataya ay hindi awtomatikong taglay ng tao kundi isang bagay na hinihingi, pinapangalagaan, at inaalagaan upang ito'y lumago.

Pananampalataya: Hinihingi, Pinagiingatan, at Kinakalinga

Ang unang hakbang sa tunay na pananampalataya ay ang paghingi nito sa Diyos. Sa buhay ng tao, hindi maiiwasan ang mga pagdududa, lalo na sa harap ng mga pagsubok. Ngunit ang sinumang lumalapit sa Diyos nang may kababaang-loob ay binibigyan Niya ng biyaya upang manampalataya nang may katatagan.

Ang ikalawang mahalagang aspeto ay ang pag-iingat sa pananampalataya. Sa mundong puno ng tukso at maling katuruan, ang isang mananampalataya ay kailangang protektahan ang kanyang pananalig sa pamamagitan ng patuloy na pag-aaral ng Salita ng Diyos, pagsasabuhay ng Ebanghelyo, at pagiging bahagi ng pamayanang espiritwal.

Pangatlo, ang pananampalataya ay kinakalinga. Tulad ng isang halaman, ito ay nangangailangan ng tubig at araw upang lumago. Ang pagdarasal, pagninilay, at pagtanggap ng Banal na Espiritu ay mga pangunahing sangkap upang manatiling buhay ang ating pananalig. Kapag napabayaan ito, maaaring manlamig ang ating pananampalataya at tuluyang mawala.

Ang Papel ng ICCR sa Pagpapalakas ng Pananampalataya

Sa ganitong konteksto, mahalaga ang papel ng International Catholic Charismatic Revival (ICCR) sa pag-aalaga ng pananampalataya. Sa bawat isa na lumalapit sa sentrong ito, may layunin na gabayan at turuan ang mga tao upang lalong mapalalim ang kanilang pananalig. Sa pamamagitan ng pagsasanay, pagpapahayag ng Ebanghelyo, at pakikilahok sa mga espiritwal na gawain, nagiging mas matibay ang pananampalataya ng bawat isa.

Sa huli, ang tunay na pananampalataya ay isang biyaya na hindi dapat ipagsawalang-bahala. Ito ay isang bagay na dapat hingin, protektahan, at alagaan upang ito'y magpatuloy sa paglago. Ang pananalig sa Diyos ay hindi nagtatapos sa paniniwala lamang—ito ay isang buhay na proseso ng paglapit, pagkatuto, at pagtitiwala sa Kanya.

Manatili tayong matibay sa ating pananampalataya at patuloy na humingi ng gabay sa Diyos. Ang Banal na Espiritu ang siyang magpapalakas sa atin upang hindi tayo manghina sa ating pananalig. Sa gitna ng lahat ng pagsubok, patuloy nating ipanalangin: “Palakasin mo, Panginoon, ang aming paniniwala.” Amen. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa ating buhay espiritwal, madalas nating marinig ang paghahambing ng upahan sa tunay na pastol. Sa Ebanghelyo ni Juan (Juan 10:11-15), malinaw na ipinaliwanag ni Hesus ang pagkakaiba: ang tunay na pastol ay nagmamalasakit sa kanyang mga tupa, handang ialay ang buhay para sa kanila, samantalang ang upahan ay walang tunay na malasakit—kapag dumating ang panganib, siya’y tumatakas at iniiwan ang kawan.

Si Hesus, ang Tunay na Pastol

Si Hesus ang may-ari ng kanyang kawan. Hindi niya iniiwan ang kanyang mga tupa, sapagkat sila ay bahagi ng kanyang buhay. Ang pagmamalasakit ng tunay na pastol ay hindi pansamantala, kundi isang panghabang-buhay na pangako. Ang kanyang pagmamahal ay buo at hindi nagbabago, kahit sa gitna ng matinding pagsubok.

Ang Kaugnayan Nito sa Ating Buhay

Sa ating pang-araw-araw na pamumuhay, makikita natin ang prinsipyong ito sa iba't ibang aspeto. Sa isang komunidad tulad ng ICCR (International Catholic Charismatic Revival), ang tunay na malasakit ay nanggagaling sa puso ng mga nagmamahal sa kanilang pamilya espiritwal. Ang isang taong may puso para sa kanyang komunidad ay hindi kailanman magpapabaya, hindi niya ito iiwan, gaano man kabigat ang mga pagsubok. Ngunit ang isang taong itinuturing lamang ito bilang isang pangkaraniwang grupo, na walang personal na kaugnayan, ay hindi makakaramdam ng ganitong pagmamalasakit.

Ang Pananagutan ng Bawat Isa sa Kawan

Bilang mga miyembro ng ICCR o anumang espiritwal na pamilya, tinatawag tayong magkaroon ng malasakit na mula sa puso—hindi bilang upahan, kundi bilang tunay na pastol ng ating pananampalataya. Ang isang komunidad na may tunay na pag-aari kay Hesus ay isang komunidad na tapat, masigasig, at hindi matitinag sa harap ng anumang hamon.

Ang ating Panginoon mismo ang nagtatag ng ICCR, hindi isang pangkaraniwang tao. Ito ay gawain ni Hesus, kaya't siya rin ang patuloy na magpapalakas, magpapaganda, at magdadala sa komunidad sa tamang landas. Walang pagsubok na hindi niya kayang saluhin, walang problema na hindi niya kayang bigyang-solusyon. Siya ang may pasya sa lahat ng panahon.

Konklusyon: Ang Pagtulad sa Tunay na Pastol

Sa pagninilay na ito, hinihikayat tayo na pag-isipan kung paano tayo maaaring maging tunay na pastol sa ating pananampalataya at sa ating espiritwal na pamilya. Ang pagmamahal, pag-aalaga, at malasakit ay hindi dapat maging pansamantala, kundi isang panghabang-buhay na pangako. Tulad ng ginawa ni Hesus, tayo ay tinatawag na maging matatag at matapat sa ating kawan, dahil ito ay hindi lamang isang grupo—ito ay isang bahagi ng ating buhay.

Nawa'y sa bawat hakbang natin sa ating espiritwal na paglalakbay, patuloy tayong magpakita ng tunay na pagmamalasakit, hindi bilang upahan, kundi bilang tapat na tagasunod ng ating Panginoon.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa ating buhay bilang mananampalataya, napakahalaga ng imahe ni Hesus bilang Mabuting Pastol. Hindi lamang siya nag-aalaga sa atin, kundi siya rin ang gumagabay sa ating landas, nagbibigay ng pag-asa, at nagpapalakas ng ating pananampalataya. Sa International Catholic Charismatic Revival (ICCR), nakita natin kung paano ang kanyang paggabay ay hindi isang kathang-isip lamang, kundi isang realidad na nararanasan natin sa ating pang-araw-araw na pamumuhay.

Ang Buhay sa ICCR: Isang Patotoo ng Paggabay ng Diyos

Ang ICCR ay hindi isang organisasyong itinayo lamang ng tao—ito ay isang komunidad na dumating sa ating buhay sa tamang panahon, ayon sa kalooban ng Diyos. Hindi natin ito binuo nang kusa, kundi ito ay ipinagkaloob sa atin bilang biyaya. Maraming pagkakataon na tayo ay nasaksihan ang kanyang paggabay—mula sa maliliit na bagay hanggang sa mga dakilang himala.

Sa simula pa lamang ng ating paglilingkod sa ICCR, napansin natin ang masaganang biyaya na dumadaloy sa atin. Ang mga karisma ay lumalago, at ang bawat miyembro ay nagiging kasangkapan ng Espiritu Santo sa pagpapalaganap ng misyon ng ICCR. Dapat tayong magpasalamat sa mga biyayang ito, at huwag nating aksayahin ang oras sa mga bagay na walang bunga.

Ang Kinabukasan ng ICCR: Nasa Ating mga Kamay

Ang hinaharap ng ating munting komunidad ay nakasalalay hindi lamang sa talino ng bawat isa kundi sa pagtitiwala sa paggabay ng Espiritu Santo. Sa kanyang kalooban, nais ng Diyos na lumago ang ICCR bilang isang pamilya na puno ng pananampalataya at pagmamahal. Hindi natin kailangang mag-alala kung paano ito palalaguin—ang mahalaga ay ang ating katapatan sa kanyang tawag.

Si Hesus, ang Mabuting Pastol, ay nakakakilala sa atin. Alam niya ang ating mga pangarap, adhikain, at maging ang ating saloobin. Nakikita niya ang ating pagsisikap, galak, at sigasig sa paglilingkod. Alam niya ang mga sakripisyong ating ibinibigay upang mapalakas ang ICCR bilang isang komunidad ng pananampalataya.

Ang Ating Panawagan: Maging Matatag sa Pagtitiwala

Ang ating pagkilos sa ICCR ay hindi dapat huminto. Hangga't si Hesus ang namumuno sa ating komunidad, wala tayong dapat ikabahala. Siya ang ating Hari—makapangyarihan, puno ng pagmamahal, at kailanman ay hindi tayo iiwan. Sa bawat hakbang na ating ginagawa, lagi siyang naroroon upang gabayan tayo.

Ang ICCR ay isang biyaya mula sa Diyos, isang pagninilay ng kanyang pag-ibig sa atin bilang kanyang kawan. Tayo, bilang kanyang mga tupa, ay tinatawag na maging matatag, masigasig, at masunurin sa kanyang kalooban. Huwag nating sayangin ang pagkakataon na lumago sa pananampalataya at pagmamahal.

Sa pangalan ni Hesus, ating Mabuting Pastol, tayo ay magpatuloy sa ating misyon. Fiat! Viva ICCR!

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa Ebanghelyo ni San Juan, may isang tagpong puno ng pagsubok sa pananampalataya ng mga alagad. Marami sa mga tagasunod ni Hesus ang tumalikod nang sabihin niya na siya ang Tinapay ng Buhay, na ang kanyang katawan ang pagkain at ang kanyang dugo ang inumin para sa buhay na walang hanggan. Ang mensaheng ito ay hindi madaling tanggapin, kaya marami ang tumalikod at hindi na sumama sa kanya. Sa gitna ng pag-aalinlangan, tinanong ni Hesus ang kanyang labindalawang alagad: "Gusto rin ba ninyong umalis?" (Juan 6:67). At sumagot si Pedro ng isang tugon na nagpakita ng matibay na pananampalataya: "Panginoon, kanino kami pupunta? Ikaw lamang ang may salita ng buhay na walang hanggan." (Juan 6:68).

Sa panahon natin ngayon, napakaraming tagapagturo, lider, at influencer na sinusunod ng karamihan. Ang iba ay may malalakas na karisma, may matatalino at makapangyarihang pananalita, at tila may kasagutan sa lahat ng tanong sa buhay. Marami ang naglalagay ng kanilang tiwala at debosyon sa mga taong ito, subalit madalas ay hindi naman sila nagmumula sa Diyos. Sa ganitong mundo, napakadaling lumihis sa tunay na pinagmumulan ng buhay—ang Panginoon Hesukristo.

Subalit tayong mga nananampalataya ay hindi sumusunod sa tao lamang, dahil ang tao ay may hangganan. Ang kanyang kapangyarihan ay panandalian, at ang kanyang katawan ay nabubulok sa libingan. Ngunit si Hesus, ang kanyang mga salita ay makapangyarihan at walang hanggan, kaya tayo ay sumasampalataya at sumusunod sa kanya. Sa lahat ng kaguluhan sa mundong ito, ang salita ni Hesus ang tanging daan tungo sa buhay na walang hanggan.

Ang hamon sa atin ay manatili kay Hesus, kahit na hindi natin lubos na nauunawaan ang kanyang mga salita. Huwag tayong huminto o mag-alinlangan sa pagsunod sa kanya. Maraming pagsubok ang darating—mga panghihikayat ng mundo, mga kahirapan, at kahit ang pag-aalinlangan ng iba sa ating pananampalataya. Ngunit kung pipiliin nating manatili kay Hesus, makikita natin na siya lamang ang tunay na daan, ang katotohanan, at ang buhay (Juan 14:6).

Ang ating puso at buhay ay dapat ibigay sa Diyos, dahil siya lamang ang may buhay na walang hanggan. Sa kanya natin dapat ilagak ang ating pag-asa at pananalig, hindi sa sinumang tao. Sapagkat ang tao ay may hangganan, ngunit si Hesus ay makapangyarihan magpakailanman.

Mga kapatid, mahalin natin si Hesus bilang ating Panginoon at Tagapagligtas. Hindi lamang isang guro, hindi lamang isang pinuno, kundi ang Diyos na nagbigay ng kanyang buhay para sa ating kaligtasan. Sa kanya tayo lumapit, sa kanya tayo sumunod, at sa kanya natin ipagkatiwala ang ating buong puso.

Sa bawat hamon ng buhay, alalahanin natin ang sagot ni Pedro: "Kanino kami pupunta? Ikaw lamang ang may salita ng buhay na walang hanggan." Sa Diyos tayo tumingin, hindi sa mundo, sapagkat siya lamang ang ating buhay at kaligtasan. 

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa ating paglalakbay sa buhay, mayroong isang mahalagang katangian na hindi dapat mawala sa ating puso—ang tiyaga. Ang tiyaga ay hindi lamang isang pagpupursigi sa harap ng hamon, kundi isang pagpapahalaga sa mga biyayang ipinagkaloob ng Diyos sa bawat isa sa atin. Isa sa pinakamalaking biyaya na natanggap natin ay ang ating personal na karisma—ang ating natatanging pagkatao, talento, at kakayahang ibahagi ang mabuting balita sa iba.

Ang personal na karisma ng isang tao ay hindi isang bagay na dapat ipagwalang-bahala. Ito ay isang kaloob mula sa Diyos na kailangang pahalagahan, linangin, at gamitin para sa kabutihan ng iba. Kapag nauunawaan natin na tayo ay may natatanging layunin sa buhay, nagkakaroon tayo ng mas malalim na kahulugan sa ating mga ginagawa. Hindi tayo nabubuhay lamang para sa sariling interes; bagkus, tayo ay tinawag upang maglingkod, magmahal, at magbigay liwanag sa kapwa.

Ngunit sa ating pagpupunyagi, hindi maiiwasan na dumaan tayo sa pagsubok. Maraming tukso, negatibong kaisipan, at mga bagay na maaaring magpahina ng ating espiritu. Dapat nating iwasan ang pag-iisip ng masasama, lalo na ang pagkagalit sa sarili at sa iba, partikular na sa ating kasambahay sa ICCR. Sa halip na ituon ang ating pansin sa mga negatibong bagay, mas mainam na alalahanin na ang bawat tao ay may pinagdadaanan. Sa halip na tingnan ang iba bilang kakompitensya, mas mabuting isipin na mas mataas sila kaysa sa atin—hindi upang maliitin ang sarili, kundi upang makita na sila rin ay nangangailangan ng kalinga at pagmamahal.

Ang tunay na pagmamahal sa sarili ay hindi tungkol sa pagsunod sa lahat ng ating nais o bisyo. Ang tunay na pagmamahal sa sarili ay ang pagtanggap sa ating pagkatao bilang isang biyaya mula sa langit. Ang ating buhay ay isang handog, at dapat natin itong gamitin upang mapalapit sa Diyos. Kapag nauunawaan natin ang ating halaga bilang nilikha ayon sa wangis ng Diyos, nagiging malinaw sa atin na hindi tayo nilikha para sa kasamaan, kundi para sa kabutihan.

Mayroon bang galing sa langit na ang iniisip ay kasamaan at impyerno? Tunay na ang bawat nilikha ng Diyos ay isinilang upang maging mabuti. Ang nararapat na ipagdiwang ay ang kagandahang loob, ang pagmamahal, at ang pag-asa. Ito rin ang mithiin ng mga taga-ICCR—ang magkaroon ng positibong pananaw sa buhay, ang maging masaya, at ang makita ang kanilang sarili bilang makalangit. Sa ganitong paraan, wala nang puwang ang negatibong pag-iisip, ang pagiging masungit, at ang kawalan ng malasakit sa iba.

Ang taong puno ng kasiyahan ay hindi nangangahulugang wala siyang problema. Ang tunay na kasiyahan ay nagmumula sa pananalig na ang ating buhay ay nasa mga kamay ng Diyos, at sa kabila ng lahat ng pagsubok, mayroong malaking pag-asa na naghihintay sa atin sa hinaharap. Kaya’t magalak tayo palagi, sapagkat ang Diyos ay kasama natin.

Ang buhay ay isang paglalakbay ng pagtitiwala, pagmamahal, at patuloy na pagpapalakas ng ating espiritu. Sa ating tiyaga at pananalig, matutuklasan natin ang tunay na kahulugan ng ating pagkatao—na tayo ay nilikha hindi upang mapahamak, kundi upang maranasan ang kaligayahan at kapayapaan na mula sa langit.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang totoong tinapay na nagbibigay buhay ay isang makapangyarihang simbolo ng pananalig at pangako ng kaligtasan na ipinagkaloob sa atin ni Hesus. Sa Kanyang pagmamahal at habag, isinugo Siya ng Ama upang ipahayag ang Kanyang Salita, na siyang nagsisilbing ating espirituwal na pagkain. Sa Ebanghelyo ayon kay San Juan, sinabi ni Hesus: “Ako ang tinapay ng buhay; ang lumalapit sa akin ay hindi na magugutom, at ang sumasampalataya sa akin ay hindi na mauuhaw kailanman.” (Juan 6:35). Sa pamamagitan ng Kanyang Salita at Kanyang laman sa Eukaristiya, tayo ay napapanariwa sa pananampalataya at nagkakaroon ng buhay na walang hanggan.

Sa ating pang-araw-araw na buhay, mahalaga ang patuloy na pagtanggap sa Salita ng Diyos, hindi lamang bilang isang teorya, kundi bilang isang buhay na realidad na tumutulong sa atin sa pagharap sa mga hamon ng buhay. Sa tuwing binabasa natin ang Banal na Kasulatan, tayo ay nakikibahagi sa pagkaing espirituwal na nagpapalakas sa atin upang manatiling matatag sa gitna ng pagsubok. Katulad ng pisikal na tinapay na nagpapalakas sa katawan, ang Salita ni Hesus ay siyang nagbibigay-lakas sa ating kaluluwa upang lalo tayong mapalapit sa Kanya.

Bukod sa Kanyang mga Salita, iniwan din sa atin ni Hesus ang Kanyang presensya sa Banal na Eukaristiya. Sa bawat pagdiriwang ng Misa, tayo ay tumatanggap ng Kanyang katawan at dugo, ang tunay na tinapay ng buhay. Sa ganitong paraan, hindi lamang natin natatanggap ang espirituwal na pagkain kundi nagiging bahagi tayo ng Kanyang buhay, namumuhay sa Kanyang grasya, at nagiging mas malapit sa Kanya sa pamamagitan ng sakramento. Sa ganitong paraan, ang pangako ni Hesus ay nagkakatotoo: ang lahat ng nananalig sa Kanya ay magkakaroon ng buhay na walang hanggan.

Isipin natin ang kahalagahan ng komunidad sa ating espirituwal na paglalakbay. Sa pamamagitan ng ating samahang panrelihiyon—sa prayer meetings, pagsisimba, at pagninilay—tayo ay sama-samang nagpapalakas ng ating pananampalataya. Ang tunay na tinapay ng buhay ay hindi lamang isang personal na karanasan, kundi isang panlahatang pagbabahaginan ng biyaya ng Diyos. Ang Eukaristiya ay hindi lamang isang ritwal, kundi isang tanda ng pagkakaisa sa loob ng Iglesia, na siyang katawan ni Kristo.

Kaya, bilang mga mananampalataya, huwag nating sayangin ang pribilehiyong ito. Sa tuwing tayo ay makikinig sa Salita ng Diyos, sa tuwing tatanggap tayo ng Banal na Sakramento, nawa’y lagi nating isapuso ang kahulugan ng tunay na tinapay na nagbibigay buhay. Ito ang ating sandigan, ang ating lakas, ang ating pag-asa sa buhay na walang hanggan. Patuloy tayong lumapit kay Kristo, sapagkat Siya lamang ang nagbibigay ng tunay at ganap na buhay.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang kalooban ng Diyos ay isang dakilang misteryo na bumabalot sa ating pananampalataya. Hindi ito maihahalintulad sa batas na sinusunod lamang nang walang pag-unawa, kundi ito ay nahahayag sa nagkatawang-tao—ang ating Panginoong Hesukristo, ang Anak ng Diyos. Sa pamamagitan Niya, natutunan natin ang tunay na daan patungo sa Ama, sapagkat Siya ang Diyos na nakikita, samantalang ang Ama ay hindi.

Isinugo ng Diyos ang Kanyang Anak upang ipakita ang katotohanan, hindi lamang sa pamamagitan ng mga aral, kundi sa mismong Kanyang buhay. Si Hesus, bilang tunay na tao, ay nagdanas ng gutom, uhaw, kalungkutan, at paghihirap—lahat ng aspeto ng pagiging tao, maliban sa kasalanan. Ito ay isang pagpapakita ng matinding pag-ibig, sapagkat Siya, na walang kasalanan, ay pinili pa ring mamuhay sa gitna ng makasalanang sanlibutan upang matupad ang kalooban ng Ama. Subalit, sa kabila ng Kanyang mga kababalaghan—ang pagpapagaling ng may sakit, pagbuhay sa patay, pagpapakain sa libu-libo—ang tao ay nanatiling nag-aalinlangan. Hindi lamang nila Siya tinanggihan, kundi pinaslang pa ang Anak ng Diyos.

Sa ganitong konteksto, tayo na naririto sa ICCR ay may mahalagang misyon: tayo ay saksi ni Ginoong Hesus, tagapagpahayag ng Kanyang salita, buhay, at kapangyarihan. Hindi natatapos sa kamatayan ni Hesus ang Kanyang presensya; bagkus, Siya ay nananatili sa atin sa pamamagitan ng Kanyang Simbahan at mga sakramento. Sa bawat Eukaristiya, sa bawat kumpisal, sa bawat binyag, patuloy nating nararanasan ang Kanyang presensya. Kahit hindi natin Siya nakikita o nahahawakan, ang ating pananampalataya ay isang patunay na si Kristo ay laging kasama natin.

Ang hamon sa atin ngayon ay hindi lamang basta maniwala, kundi isabuhay ang Kanyang aral. Ang tunay na pananampalataya ay hindi isang pananampalatayang nasusukat lamang sa mga salita, kundi sa mga gawa. Bilang mga alagad ni Kristo, tinatawag tayo upang ipahayag ang Kanyang mensahe ng pag-asa, pagmamahal, at kaligtasan sa mundo. Hindi na natin nakikita si Hesus sa katawang-tao, ngunit nakikita natin Siya sa ating kapwa, sa mga dukha, sa mga nagdurusa, sa mga nangangailangan ng Kanyang liwanag. Tayo ay tinatawag na maging Kanyang mga kamay, Kanyang paa, Kanyang tinig sa mundong ito.

Sa huli, ang kalooban ng Diyos ay nagiging ganap sa atin kung tayo ay susunod sa daan na itinuro ni Hesus—isang landas ng pag-ibig, sakripisyo, at pananampalataya. Ito ang daan patungo sa Ama, at sa pamamagitan ng ating buhay na saksi, patuloy nating ipapahayag ang Kanyang walang hanggang pag-ibig sa lahat.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang pagkain na nagmula sa langit ay hindi lamang isang materyal na sustansya kundi isang espirituwal na pagpapala. Sa ating pananampalataya, si Hesus ang tunay na Eukaristiya—ang Tinapay ng Buhay na bumaba mula sa langit upang tayo’y bigyang buhay. Ngunit higit pa rito, ang Eukaristiya ay hindi lamang tinapay na pisikal; ito ay tinapay ng pagmamahal, ng pagbibigay at pag-aalay ng sarili para sa iba.

Kapag tayo ay lumalapit sa banal na hapag, hindi lamang natin tinatanggap ang katawan ni Kristo; tinatanggap din natin ang kanyang pagmamahal, habag, at walang-hanggang awa. Hindi tayo kumakain lamang upang mapunan ang pisikal na gutom, kundi upang mapuno ang ating espirituwal na pangangailangan—ang gutom sa pagmamahal, sa kalinga, sa pakikipagkapwa. Ang bawat pagkilos natin sa kapwa ay isang pagpapakita ng Eukaristiya—isang tunay na pakikibahagi sa pag-ibig ng Diyos.

Sa ating samahang ICCR, natatanto natin ang katotohanang walang taong hindi gutom sa pagmamahal at pag-aaruga. Lahat tayo ay dumaranas ng kahinaan, pagkukulang, at kasalanan, ngunit sa pagkakaisa, nagkakaroon tayo ng bagong lakas. Ang ICCR ay isang lugar ng kapatiran kung saan ang bawat isa ay tinatawag upang maging tinapay na malasa at masarap—isang tinapay na nagbibigay sustansya sa iba, hindi nakakalason, hindi nakakasakit, kundi nagbibigay-buhay sa bawat isa.

Ang ating pagiging tinapay ay hindi lamang para sa sarili natin kundi para sa kapwa. Kung tayo ay magiging tinapay na puno ng pait, galit, at sama ng loob, sino ang tatangkilik sa atin? Ngunit kung tayo ay magiging tinapay na puno ng pagmamahal, pagpapatawad, at pag-unawa, maraming maghahanap, maraming babalik, dahil tayo ay nagbibigay-lasa sa kanilang buhay. Sa ating munting paraan, nagiging bahagi tayo ng isang mas malaking plano—ang pagpapalaganap ng pagmamahal ng Diyos sa mundo.

Ang panawagan sa atin ay malinaw: tayo ay tinatawag upang maging Tinapay ng Buhay para sa bawat isa. Sa ating pang-araw-araw na pamumuhay, sa ating pakikitungo sa kapwa, sa ating paglilingkod, at sa ating pananalig, ipinapakita natin ang diwa ng Eukaristiya—ang tinapay ng pagmamahal na nagpapabusog hindi lamang sa tiyan kundi sa kaluluwa.

Viva ICCR! Maglingkod tayo nang may malasakit, magmahal tayo nang walang hinihintay na kapalit, at ipakita natin sa mundo na ang tunay na tinapay ay hindi lamang pagkain ng katawan kundi pagkain ng puso at kaluluwa.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa ating pang-araw-araw na buhay, hindi maitatangging napakaraming suliranin at hamon ang ating kinakaharap—mga problemang pang-ekonomiya, mga pagsubok sa relasyon, at mga personal na krisis na tila nagpapabigat sa ating puso’t isipan. Sa gitna ng lahat ng ito, madalas nating maramdaman na tayo’y nag-iisa, na tila walang makakatulong sa atin. Ngunit sa kabila ng kabigatang ito, naririyan ang paanyaya ni Hesus na huwag tayong magpadala sa ating mga alalahanin, kundi sa halip, ibaling natin ang ating isip sa Kanya.

Sinabi ni Hesus kay Luisa Piccarreta: "Huwag mong isipin ang iyong suliranin, bagkus isipin mo ako dahil sa akin ay walang nagmamahal at pumapansin." Napakalalim ng mensaheng ito—kung ating tatalikuran ang labis na pag-aalala at ibibigay ang ating pagtitiwala kay Hesus, Siya mismo ang mamahala sa ating mga pinagdadaanan. Hindi ba't napakalaking ginhawa ang dulot nito? Sa halip na magsumikap na solusyunan ang ating mga problema sa sariling lakas, maaari nating ipagkatiwala ang lahat sa Kanya, sapagkat Siya ay makapangyarihan at walang imposible sa Kanyang mga kamay.

Makikita natin sa Ebanghelyo ang Kanyang paanyaya: "Lumapit kayo sa akin na nabibigatan, at kayo'y aking aaliwin." Isang matibay na pangako—isang katiyakan na sa Kanyang banal na kalooban, may kapanatagan, may lunas, may kapayapaan. Kung ating tatanggapin ito, matutuklasan natin ang isang bagong paraan ng pamumuhay—isang buhay na hindi na kailangang punuin ng pag-aalala, kundi ng tiwala at pagsunod sa kalooban ng Diyos.

Sa mundong puno ng ligalig, ang pagtanggap sa Banal na Kalooban ng Diyos ay isang panawagan sa mas malalim na pananampalataya. Hindi ito nangangahulugan ng pagtalikod sa ating responsibilidad, kundi ng isang mas makabuluhang paglapit sa Diyos na may buong pusong pagtitiwala. Sa ganitong paraan, hindi na natin kailangang magdala ng bigat ng ating mga problema nang mag-isa, sapagkat si Hesus na mismo ang magdadala nito para sa atin.

Mga kapatid, hindi ba't mas magaan ang buhay kung si Hesus ang nasa ating isip, at hindi ang ating mga pasanin? Sa ating pang-araw-araw na pakikibaka, naririyan ang Kanyang paalala—kung ating bubuksan ang ating puso, Siya ang kikilos sa ating buhay. Ang Aklat ng Langit ay patuloy na nagbibigay-liwanag sa atin, isang paanyaya na isabuhay ang ganap na pagsunod sa Diyos. Maaari natin itong simulan ngayon, sa pamamagitan ng pagbibigay ng lubos na tiwala kay Hesus, sa bawat sandali ng ating buhay.

Sa pagsasabuhay ng Banal na Kalooban, tunay nating mararanasan ang kapayapaan at kagalakan na hindi natin matatagpuan sa mundo. At sa ating pagsunod, tayo mismo ang magiging daluyan ng Kanyang biyaya, isang buhay na hindi na natin kailangang pasanin nang mag-isa—sapagkat si Hesus na ang nagdadala ng lahat para sa atin.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang buhay ng tao ay isang hiwaga—isang paglalakbay na may simula at wakas, isang landas na maikli ngunit puno ng kahulugan. Sabi sa Salmo, ang karaniwang haba ng buhay ng tao ay humigit-kumulang pitumpung taon, at kung malakas, maaaring umabot sa walumpu. Sa ganitong pananaw, ipinapaalala sa atin ng Diyos na dapat nating bilangin ang ating mga araw upang magkaroon tayo ng pusong may karunungan.

Napakaganda ng kasabihang: "Kapag ang isang bata ay ipinanganak, iyon din ang umpisa ng mga minuto at oras na unti-unting umiikli ang kanyang buhay, katulad ng kandilang unti-unting natutunaw." Kung ganito ang ating buhay—isang kandilang may hangganan, isang bulaklak sa parang na nalalanta sa hapon—hindi ba’t marapat lamang na ito ay ating punuin ng kabuluhan? Sa kabila ng panandaliang pag-iral, bakit hindi natin hanapin ang mga bagay na tunay na nagpapasaya at nagbibigay ng kagalakan?

Ang karunungan ay dumating kapag natanto nating hindi tayo panghabang-buhay sa mundong ito. Ang pagpapahalaga sa buhay ay nagsisimula sa pagkilala na ito ay hindi walang hanggan. Kaya naman, mainam na tayo ay mamuhay nang may dangal, may paggalang, at may layunin. Hindi natin maaaring sayangin ang oras sa mga bagay na walang kabuluhan—sa halip, ito ay dapat nating italaga sa paggawa ng kabutihan, sa pag-alay ng pagmamahal sa kapwa, at sa pagpaparangal sa Diyos.

Kapag dumating ang huling sandali ng ating paglalakbay, ano ang ating maiiwan? Ang isang magandang pamana ay hindi nasusukat sa kayamanan o tagumpay sa mundo, kundi sa ating mabuting gawain, sa ating malasakit sa iba, at sa alaala ng ating pagmamahal sa pamilya at sa Diyos. Ang ating mga anak, at ang mga anak ng ating mga anak sa ICCR family, ay magpapahalaga sa mga iniwan nating huwaran. Ang ating pangalan ay mabubuhay sa kanilang puso, hindi dahil sa yaman o kapangyarihan, kundi dahil sa pagmamahal at kabutihang ipinakita natin.

Sa ganitong paraan, kahit na ang ating katawan ay magbabalik sa alabok, ang ating kaluluwa ay magdiriwang sa kagalakan. Sa langit, sa piling ng Diyos, ang ating buhay ay magpapatuloy sa mas masaganang anyo—isang buhay na walang hanggan na puno ng pag-ibig at kapayapaan.

Sa huli, ang maikli nating buhay ay hindi dahilan upang malungkot o manghinayang. Sa halip, ito ay isang paanyaya upang ito ay gawing makahulugan—isang buhay na puno ng pagmamahal, kabutihan, at debosyon sa Diyos. Hangga’t may hininga tayo, hangga’t may pagkakataon pa tayong gumawa ng mabuti, gawin natin ito ng buong puso. Sapagkat sa ganitong paraan, ang ating buhay ay hindi lamang magiging isang naglalaho na kandila, kundi isang liwanag na nagbibigay-inspirasyon sa iba, isang ningas na hindi kailanman mawawala sa alaala ng mundong ating iniwan.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang ating buhay ay puno ng pagsubok, at isa sa pinakamalaking hamon ay ang paglaban sa mga negatibong kaisipan na maaaring pumasok sa ating isipan mula sa pagmulat pa lamang ng ating mga mata sa umaga. Minsan, dala ito ng mga problema, mga alalahanin, o maging ng nakaraang trauma na patuloy na bumabalik at sumusubok na guluhin ang ating kapayapaan. Ngunit sa gitna ng lahat ng ito, may isang nagniningning na katotohanan—ang pag-ibig at presensya ng Diyos ay sapat upang mapawi ang anumang kadiliman sa ating puso.

Sa umaga pa lang, maaaring maramdaman natin ang galit o irritation. Parang may biglang bumabagabag sa atin na hindi natin maipaliwanag. Ito ay isang patibong, isang pagsubok upang hadlangan tayo sa pagkakaroon ng isang mapayapa at makabuluhang araw. Ngunit huwag nating hayaan ang demonyo na diktahan ang ating damdamin. Sa halip, simulan natin ang ating araw sa papuri at pasasalamat sa Diyos. Ang pagpapasalamat ay isang makapangyarihang sandata laban sa mga negatibong emosyon. Kapag pinili nating purihin ang Panginoon, binubuksan natin ang ating puso sa Kanyang liwanag, at ang anumang lungkot o galit ay unti-unting napapawi.

Ang demonyo ay maghahanap ng paraan upang punuin ang ating isip ng negatibo—galit, pagkadismaya, takot, at pag-aalinlangan. Gusto niyang sirain ang ating araw at hadlangan tayo sa pagkamit ng kapayapaan. Ngunit huwag tayong sumuko. Ang pagsuko ay hindi bahagi ng ating pagkatao bilang mga anak ng Diyos. Sa halip, piliin natin ang pagmamahal sa Diyos. Sabihin natin sa Kanya: “Mahal kita, Panginoon, sa iyong banal na kalooban.” Sa mga salitang ito, ibinibigay natin ang ating sarili sa Kanyang plano, sa Kanyang yakap, sa Kanyang walang hanggang pag-ibig.

Isa sa pinakamagandang paraan upang labanan ang kaaway ay sa pamamagitan ng matahimik at hindi marahas na pamamaraan. Ang panalangin ay isang malakas na sandata. Kapag tayo ay nagdarasal, hindi kailanman maaaring manatili ang kaaway sa ating isipan, sapagkat ang kalooban ng Diyos ay mas makapangyarihan kaysa sa anumang kasamaan. Sa bawat dasal, tinataboy natin ang kadiliman. Sa bawat papuri, pinalalaya natin ang ating sarili mula sa gapos ng negatibong damdamin.

Ang pangako ni Hesus ay napakaganda—“Mapalad kayo na nananalig sa akin.” Oo, mapalad ang mga nananalig, lalo na ang tunay na nagmamahal sa Kanya. Ang pananampalataya ay hindi lamang isang paniniwala—ito ay isang aktibong pagsasabuhay ng pag-asa at tiwala sa Diyos. Sa tuwing pipiliin natin ang pananampalataya, tayo ay nagiging mas mapalad, sapagkat natatagpuan natin ang tunay na kapayapaan na hindi matitinag ng anumang pagsubok.

Sa bawat araw, harapin natin ang mga hamon na may pag-asa at katatagan. Huwag nating hayaan ang anumang negatibo na magnakaw ng ating kapayapaan. Sa halip, punuin natin ang ating isipan ng papuri, pagmamahal, at pananampalataya. At sa ganitong paraan, ang anumang galit, irritation, o trauma ay mawawala sa liwanag ng Panginoon. Patuloy tayong lumaban, hindi sa dahas, kundi sa panalangin. Sapagkat sa Diyos, tayo ay laging may panalo.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa kanyang pakikipag-usap kay Nicodemo, ipinahayag ni Jesus ang isang malalim na katotohanan: “Maliban na ang isang tao ay ipanganak sa tubig at sa Espiritu, hindi siya maaaring makapasok sa kaharian ng Diyos.” (Juan 3:5). Ngunit hindi naunawaan ni Nicodemo—paanong muli siyang ipanganganak? Sa kabila ng kanyang kaalaman bilang isang guro ng Israel, hindi niya agad naintindihan ang espirituwal na kahulugan ng mga salita ni Jesus.

Ang kapanganakan sa tubig at Espiritu ay hindi pisikal kundi espirituwal. Ang tubig ay sagisag ng pagbinyag—isang paglilinis, isang pagtanggap sa bagong buhay. Ang Espiritu, sa kabilang banda, ay ang mismong kapangyarihan ng Diyos na nagbibigay-buhay sa kaluluwa. Sa ICCR, tayo ay nabinyagan sa tubig at Espiritu, ngunit ang ating misyon ay hindi nagtatapos sa binyag. Kailangang alagaan natin ang ating kaluluwa at patuloy na mamuhay ayon sa Espiritu.

Tulad ng sasakyang hindi umaandar kung walang krudo, ang ating kaluluwa ay hindi lalago kung hindi ito pinakakain ng kabanalan. Ang isang tao ay maaaring nabinyagan na, ngunit kung hindi niya ipinamumuhay ang kanyang pananampalataya, mananatili siyang hungkag. Hindi sapat ang isang beses na pagtanggap sa Espiritu—dapat itong isabuhay araw-araw, sa pamamagitan ng panalangin, pagsasabuhay ng Salita ng Diyos, at pagmamalasakit sa kapwa.

Sa ating paglalakbay sa buhay, hindi tayo dapat tumigil sa pangangalaga ng sarili, lalo na sa ating pakikipag-ugnayan sa Panginoong Hesus. Ang ating pananampalataya ay isang patuloy na proseso, isang buhay na pakikipag-isa sa Diyos. Sa ICCR, pinahahalagahan natin ang bawat isa—hindi lamang bilang isang bahagi ng isang malaking grupo, kundi bilang indibidwal na mahalaga sa Diyos. Tulad ng isang pastol na hinahanap ang isang nawawalang tupa, gayon din tayo tinatawag na magbigay ng halaga sa bawat kaluluwa.

Sa huli, ang kapanganakan sa Espiritu ay higit pa sa isang pangyayari—itoy isang pamumuhay. Ito ay isang patuloy na pagsisikap upang mas lalong maging kaisa ng Diyos, upang sa ating buhay ay maipahayag ang Kanyang pag-ibig. Habang tayo ay nabubuhay, huwag tayong hihinto sa pag-aalaga ng ating sarili, lalo na ang ating kaluluwa.

Patuloy tayong mamuhay sa Espiritu, upang ang liwanag ni Kristo ay manatili sa atin.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang estilo ng pamumuno ni Hesus ay isang huwaran ng tunay na malasakit at personal na pagbibigay-halaga sa bawat indibidwal. Hindi siya nakatuon sa dami ng tagasunod o sa lawak ng kanyang impluwensiya, kundi sa bawat kaluluwang nangangailangan ng gabay, pagmamahal, at pagkalinga. Ang Kanyang paghahanap sa isang nawawalang tupa ay nagpapakita ng lalim ng Kanyang malasakit—isang paalala na sa mata ng Diyos, ang halaga ng bawat tao ay hindi nasusukat sa bilang, kundi sa kanyang kakayahang lumago sa pananampalataya at sa katotohanan.

Sa ganitong diwa, ang ICCR ay tinatawag din upang ipamalas ang parehong prinsipyo sa ating pangangasiwa at paglilingkod. Hindi natin layunin ang paramihan ng bilang, kundi ang pagpapalaganap ng kalidad ng pananampalataya, pagmamalasakit, at mabuting gawa. Ang tunay na pamamahala ay hindi makikita sa dami ng nasasakupan, kundi sa lalim ng ating malasakit sa bawat isa, sa ating pagtitiyaga sa paghubog at paggabay, at sa ating kahandaang maghintay hanggang ang isang kaluluwa ay handang tumanggap ng biyaya.

Ang pagsasanay ng kalidad ng pamamahala ay nangangahulugan ng pag-aalaga sa pinakamaliit, sa pinaka-mahina, sa pinaka-nangangailangan. Sinabi ni Hesus na ang sinumang mapagkakatiwalaan sa maliit na bagay ay pagkakatiwalaan din ng mas malalaking biyaya. Ito ay hamon sa atin upang ipakita sa Diyos na kaya nating alagaan ang isang kaluluwa nang may buong malasakit at hindi bilang isang numero lamang.

Sa ating simbahan, napakarami ang ating nakakasalamuha. Ngunit ang tanong, sino sa atin ang tunay na may malasakit sa bawat kaluluwa? Sino ang handang maglaan ng oras, pag-unawa, at pagmamahal sa isang taong nangangailangan ng gabay? Ang tunay na lider ayon kay Hesus ay hindi ang namumuno sa karamihan, kundi ang nagmamalasakit sa iisang kaluluwa nang may tapat na puso.

Ang hamon sa atin ay huwag mabahala sa paramihan ng bilang, kundi sa lalim ng malasakit. Kung mapagkakatiwalaan tayo sa isa, tiyak na darating ang panahon na ipagkakatiwala sa atin ang mas marami, hindi bilang gantimpala, kundi bilang pagpapalawak ng ating misyon sa paglilingkod nang may tunay na pag-ibig.

viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang pagpapakumbaba ay isang mahalagang birtud na nagpapakita ng ating tunay na pagkilala sa ating limitasyon bilang tao. Ito ay hindi kahinaan, kundi lakas na nagmumula sa malalim na pag-unawa na hindi tayo higit sa iba, bagkus ay pantay-pantay sa mata ng Diyos. Sa ating buhay, maraming pagsubok ang dumadating—mga pagkakataon ng kabiguan, sakit, at paghihirap—na naglalayong hubugin ang ating kalooban. Kung matututuhan nating yakapin ang mga ito nang may pagpapakumbaba, tulad ni Kristo, magiging mas malalim ang ating pananampalataya at pagkatao.

Si Kristo mismo ang sukdulang modelo ng pagpapakumbaba. Bagama’t Siya ang Anak ng Diyos, hindi Niya pinanghawakan ang Kanyang pagiging makapangyarihan. Sa halip, pinili Niyang ipagpaliban ang Kanyang kaluwalhatian upang mabuhay bilang isang dukha—isang simpleng manggagawa, isang guro na lumakad sa alikabok ng daigdig. Ang Kanyang buhay ay puno ng sakripisyo, ngunit sa bawat hakbang ay ipinakita Niya kung paano dapat harapin ang pagsubok nang may pagtanggap at pananalig.

Ang ganitong uri ng pagpapakumbaba ay hindi lamang isang pisikal na pagpapakababa kundi isang malalim na espirituwal na pagtalikod sa ating sariling hangarin upang higit na bigyang-daan ang kalooban ng Diyos. Kapag tinatanggap natin ang ating mga pagsubok nang may bukas na loob, natututo tayong hindi lamang magtiwala sa Kanya kundi magpasalamat din sa Kanyang plano. Ang tunay na pagpapakumbaba ay nakikita sa ating kahandaan na isuko ang ating sariling kagustuhan upang sundin ang mas dakilang kalooban ng Diyos.

Sa panahon ngayon, maraming mga pangyayari na maaaring magbigay sa atin ng dahilan upang maghangad ng kapangyarihan o kasikatan—sa trabaho, sa buhay panlipunan, o kahit sa ating personal na pakikibaka. Ngunit ipinapaalala ng halimbawa ni Kristo na hindi ang tagumpay sa mundong ito ang tunay na kayamanan, kundi ang pagiging mayaman sa espirituwal na kababaang-loob. Sa Kanyang kamatayan sa krus, hindi lamang Niya ipinakita ang sukdulang sakripisyo kundi ipinarating din Niya na sa ganitong paraan tayo magiging ganap—sa ating kahinaan, sa ating pagtanggap, sa ating pagsuko sa Diyos.

Sa bawat hamon na ating kinakaharap, ang pagpapakumbaba ang siyang magtuturo sa atin kung paano tunay na mabuhay ayon sa kalooban ng Diyos. Sa halip na magtanong kung bakit tayo sinusubok, matuto tayong sabihin: “Panginoon, turuan Mo akong yakapin ang Iyong plano.” Ang ganitong pananaw ang magbibigay sa atin ng kapayapaan at tunay na kagalakan. Tulad ni Kristo, kapag natutunan nating mahalin ang pagpapakumbaba, natutunan din nating maging malaya—malaya sa takot, sa pag-aalinlangan, at sa pagmamalaki.

Sa ganitong pananampalataya at pagpapakumbaba, matutunton natin ang landas patungo sa tunay na kaligayahan—ang kaligayahang nagmumula sa Diyos, hindi sa mundo. Gaano man kahirap ang ating pinagdadaanan, tandaan natin na sa ating pagkamaliit, doon tayo mas pinapalakas ng Diyos.

Viva ICCR

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang ating buhay sa mundo ay isang maikling paglalakbay na puno ng hamon, pagsubok, at mga pagkakataong lumago sa pananampalataya. Bilang mga anak ng Diyos, tinatawag tayo hindi upang mamuhay para sa mundo, kundi upang italaga ang ating sarili sa Kanya. Ang mundo ay lilipas, ang kayamanan ay mawawala, at ang kapangyarihan ay magwawakas. Ngunit ang pag-ibig ng Diyos ay nananatili magpakailanman. Sa ICCR, tayo ay tinipon upang patuloy na mag-alab sa pananampalataya, upang mapalalim ang ating pagninilay at maipamuhay ang Kanyang kalooban nang buong puso.

Ang maikling buhay na ibinigay sa atin ay isang biyaya, isang pagkakataon na punuin ito ng pananampalataya, pag-ibig, at paglilingkod sa Diyos at sa ating kapwa. Hindi tayo nilikha para sa pansariling katuparan lamang, kundi upang maging patotoo ng Kanyang pag-ibig. Ang tunay na kasiyahan ay hindi nakukuha sa yaman o tagumpay, kundi sa pusong puspos ng Kanyang biyaya.

Gayunpaman, alam natin na tayo ay marupok at madalas na nagkakamali. Tayo ay nagkakasala, nabibigo, at minsan ay nalalayo sa landas ng kabanalan. Ngunit kahit gaano pa tayo kahina, hindi kailanman nagbabago ang pagmamahal ng Diyos sa atin. Ang Kanyang awa ay patuloy na dumadaloy, naghihintay sa atin na muling bumalik sa Kanya. Hindi Siya tumitingin sa ating nakaraan, kundi sa ating puso—kung ito ay nananatili sa Kanya.

Kung si Kristo ay wala sa ating buhay, ano nga ba ang kahulugan ng ating pamumuhay? Ang lahat ng ating pagsisikap, ambisyon, at pangarap ay mawawala sa isang iglap kung hindi natin ito inaalay sa Kanya. Sa huli, ang ating pananalig at ugnayan sa Diyos ang nagiging sukatan ng tunay na kahulugan ng buhay. Kung inilalagay natin ang ating pag-asa sa mundong ito, ito ay magiging walang kabuluhan. Ngunit kung ang ating pananampalataya ay naka-angkla kay Kristo, tayo ay magkakaroon ng buhay na may saysay—isang buhay na nakalaan para sa Kanya.

Sa ICCR, tayo ay binigyan ng pagkakataon na magbuklod bilang isang pamilya ng pananampalataya. Sa pamamagitan ng sama-samang panalangin, pagtutulungan, at pag-ibig sa isa’t isa, tayo ay lumalapit sa Kanya. Huwag nating sayangin ang biyaya ng buhay na ipinagkaloob sa atin. Ang bukas ay hindi natin alam, ngunit sa ngayon, gawin nating ganap ang ating pagsisikap na mamuhay nang banal at nakaayon sa Kanyang kalooban.

Ang tunay na kagalakan at kapayapaan ay matatagpuan sa Diyos lamang. Kung tayo ay mananatili sa Kanyang presensya, hindi tayo maliligaw. Sa bawat araw, sikapin nating manalig, maglingkod, at patuloy na sundin ang Kanyang kalooban. Huwag nating kalimutan na ang buhay ay panandalian lamang—kaya’t gamitin natin ito upang maghanda para sa walang hanggang kaharian ng langit.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa ating buhay, madalas tayong naghahanap ng kahulugan—ng direksyon—ng isang mas malalim na layunin na magbibigay sa atin ng tunay na kapayapaan. Ngunit sa gitna ng ating mga pagsubok, madalas natin itong hinahanap sa mga bagay na panandalian, sa mga bagay na panlabas. Subalit, tunay na kasiyahan ay hindi nagmumula sa yaman, kapangyarihan, o tagumpay. Ang tunay na kaligayahan ay matatagpuan sa ganap na pagsuko sa banal na kalooban ng Diyos.

Hindi lahat ay nakakaranas ng biyayang ito—ang malalim na pagkilala sa handog ng Diyos na nagbibigay ng kapanatagan sa kaluluwa. Ngunit kayong mga kapatid sa ICCR, sa inyong payak na pamumuhay, ay ipinakita ang isang napakagandang halimbawa ng buhay na nakaayon sa kalooban ng Diyos. Ang inyong pananampalataya ay hindi lamang para sa inyong sarili kundi para sa lahat ng makakakita sa inyo. Ang inyong kagalakan at kapanatagan ay nagiging liwanag na umaakay sa iba upang mas makilala ang Diyos.

Sa panahong ito, bihira ang komunidad na tunay na nabubuhay sa pagmamahal at pagkakaisa—walang alitan, walang hidwaan, kundi isang pusong puno ng malasakit sa isa't isa. Kayo ay mga buhay na patotoo ng pananampalataya—mga huwaran na hindi nangangailangan ng yaman o katanyagan upang ipakita ang tunay na halaga ng buhay. Sa inyong pagiging instrumento ng pag-ibig ng Diyos, kayo ay nagiging inspirasyon sa iba—nagiging gabay tungo sa kabanalan.

Patuloy kayong magningning sa pananampalataya, sapagkat ang inyong mga puso ay tahanan ng Diyos. At sa inyong pagiging tunay na anak ng liwanag, kayo ay pagpapala sa mundong ito.

Viva ICCR!

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ang tunay na pagmamahal ay isang biyaya na nagbubuklod sa bawat puso, isang puwersang hindi matitinag sa harap ng anumang pagsubok. Sa ICCR Family, natutunghayan natin ang kakaibang uri ng pagmamahal—isang dalisay na ugnayan na hindi nakabatay sa materyal na bagay, kundi sa taos-pusong malasakit, pagkakaisa, at pagtutulungan. Ito ay isang pamilyang hindi lamang naglalakbay sa iisang landas, kundi nagkakaisa sa iisang diwa—ang diwa ng pagmamahal na hindi nagmamaliw.

Sa mundo kung saan marami ang samahang nasisira dahil sa alitan, inggitan, at hindi pagkakaunawaan, ang ICCR ay namumukod-tangi bilang isang samahan na may matibay na pundasyon ng malasakit. Sa ICCR, hindi usapin ang pera o posisyon, hindi kailangang itulak ang iba upang kumilos, sapagkat ang bawat isa ay may kusang-loob na tumulong, magbigay, at maglingkod. Dito, hindi makakakita ng pagkakasiraan—sa halip, maririnig mo ang mga salitang puno ng pag-asa, inspirasyon, at pagpapalakas ng loob.

Ibang-iba ang ICCR sa ibang samahan. May sarili itong tatak, isang kultura ng paggalang at positibong pananaw na hindi matutumbasan ng anuman. Ang kalidad ng pagkakaibigan at samahan sa ICCR ay walang kapantay—pinagyayaman ng malasakit, pagtitiwala, at walang pag-iimbot na pagmamahal. Dito, ang bawat isa ay may lugar, may halaga, at may dignidad. Walang negatibong salita, walang paninira—kundi puro magagandang bagay ang lumalabas sa bibig ng bawat isa.

Dahil dito, isang biyaya ang mapabilang sa ICCR Family. Isang tahanan kung saan ang bawat puso ay nagtatagpo, puno ng pagsasama at pagmamahal na hindi natitinag ng anuman. Kaya’t pasalamatan natin ang ating Amang nasa langit, sapagkat ibinigay niya sa atin ang biyayang ito—isang pamilyang may tunay na pagmamahal, may matibay na pundasyon, at may dalisay na adhikain.

Viva ICCR Family! Patuloy nating ipamalas ang diwa ng pagmamahal, inspirasyon, at pagkakaisa!

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Sa aking pagninilay, napagtanto ko na ang isang komunidad na walang pakialam ay isang komunidad na unti-unting nawawalan ng buhay. Kapag ang isang tao ay hindi na iniintindi ang kanyang nasasakupan, siya rin ay unti-unting nawawalan ng amor o pagmamahal. At kapag nawala na ang pagmamahal, mawawala rin ang pag-aaruga—isang bagay na siyang pundasyon ng tunay na pagkakaisa.

Kung wala nang pag-aaruga, ibig sabihin wala na ring interes. Ang pag-iisip na “Total, hindi naman sa akin itong samahan” ay maaaring humantong sa kawalang-pakialam, sa pagtalikod sa responsibilidad, at sa pagtutulak na lamang ng sarili sa mga bagay na pansarili at kaakit-akit. Maraming samahan ang nagiging mahina, kulang sa saysay, at walang bisa dahil sa ganitong kawalan ng malasakit—walang tunay na pagkakaisa, walang sigla, walang direksyon.

Ngunit sa pamilya ICCR, hindi dapat mangyari ito. Ang bawat isa ay may pananagutan at may bahagi sa pagbuo ng mas matibay na samahan. Dapat may malasakit, may pagmamahal, may interes—sapagkat dito nagmumula ang gana, ang sigla, ang diwa ng pagiging bahagi ng isang pamilya. Kung mawawala ang pagmamahal at malasakit, ang kinabukasan ng samahan ay magiging malabo, at maaaring ito'y masantabi, mawala, o humina.

Kaya’t dapat kong isapuso na ang ICCR ay isang tahanan na hindi dapat ipagwalang-bahala. Ang kinabukasan nito ay nakasalalay sa aking mga desisyon, sa aking interes, at sa aking dedikasyon. Ako ang may pananagutan sa pagpapalago nito, sa pagpapatibay ng pundasyon ng pagmamahalan, at sa pagpapanatili ng pagkakaisa.

Sa ganitong paraan, ang ICCR ay hindi lamang isang samahan—ito ay isang tahanan na may buhay, may malasakit, may pagmamahal. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ako'y nahabag sa lalim ng pag-ibig at pagpapala na ipinagkaloob sa akin ng Panginoon. Sa oras na aking maisip na si Hesus lamang ang naunang nabuhay mula sa mga patay, nadarama ko ang Kanyang dakilang handog para sa akin—isang paalala na hindi ko na kailangang magambala ng takot sa kamatayan. Ang pagpanaw ay isang hamon sa aking kaisipan, lalo na kung ang aking pamumuhay ay hindi umaayon sa Kanyang kalooban. Nakakatakot isipin na tila hinahatulan na ako ng aking budhi na wala nang pag-asa, lalo na kung ako'y nabaon sa kasalanan.

Ngunit, mga kapatid, palagi kong iniisip ang tagumpay ni Kristo Hesus—ang Kanyang paglabas mula sa libingan, ang Kanyang paghawi sa dilim, ang Kanyang paglisan sa kamatayan. Ano mang mangyari, ang libingan ay hindi ang huling hantungan ng buhay; ito'y daan patungo sa Kanyang kaharian, sa buhay na walang hanggan. Kaya't ako'y nagsusumikap na palaging mamuhay sa pananampalataya, hinahangad kong iwanan ang alinmang bagay na nagdudulot ng pag-aalinlangan sa Panginoon. Sa ganitong paraan, ako'y nananatiling matatag, payapa, at walang kinatatakutan—kahit sa oras na dumating ang kamatayan.

Sa tuwing iniisip ko ang araw na ako'y haharap sa Manliligtas, sa Hukom ng aking buhay, nararamdaman ko ang kapanatagan. Ang pagmamahal ko sa Diyos ay dapat manatili sa aking puso, at ito rin ang prinsipyong dapat ipagbunyi sa pamilya ICCR. Mahal ko kayo, gaya ng pagmamahal ko sa ating Diyos Ama. Nawa'y pagpalain tayong lahat dito sa ICCR, at nawa'y patuloy tayong mamuhay na may pananampalataya, pag-asa, at pagmamahal.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

Ako'y nahabag sa inyong mga minamahal na ka-ICCR. Ang inyong masiglang tugon sa panawagan ni Hesus, sa pamamagitan ng Kanyang banal na kalooban, ay patunay ng inyong malalim na pananampalataya. Hindi kayo nag-atubiling sundin ang Loob Niya, hindi para sa pansariling kapakanan lamang, kundi para sa kapakinabangan ng buong pamilya ICCR.

Naririto tayo hindi para sa sarili lamang, bagkus alang-alang sa kapurihan ng Diyos. Alam ko, tayo'y kinalulugdan Niya dahil binigyan natin Siya ng tugon mula sa ating puso—isang tugon na puno ng pagkukusa at pagpapakumbaba. Sa inyong mga hakbang na nag-uugnay sa bawat isa, sa panalangin, sa pagmamahalan, at sa sama-samang pagsunod, makikita ko ang galaw ng Banal na Espiritu sa inyong mga buhay.

Sigurado ako na ang ating paglalakbay ay ayon sa Kalooban ng Diyos. Kung hindi ito galing sa Kanyang Kamay, hindi tayo magtatagal kahit isang araw. Subalit naririto tayo, araw-araw nagdarasal, nagmamahalan, at nagtutulungan sa Kanyang Pangalan. Ang bawat kilos, bawat salita, at bawat panalangin ay alay para sa Kanya.

Ako'y puno ng galak sa masilayan ang inyong huwarang pagkilos—taos-puso, kusa, at puno ng kagalakan. Mahal ko kayong lahat, at lubos ang aking pasasalamat sa inyong patuloy na pagsunod sa Banal na Kalooban. Nawa'y magpatuloy kayo sa inyong mapayapa, masaya, at banal na paglalakbay, puno ng tunay na kagalakan at pananampalataya.

Ang tagpo ng paghuhugas ni Hesus ng paa ng mga alagad ay isa sa pinakakahanga-hangang simbolo ng pagmamahal at serbisyo sa sangkatauhan. Sa simpleng galaw na ito, napalalim ang kahulugan ng pagpapakumbaba—isang aral na isinabuhay ni Hesus, hindi lamang sa salita kundi sa gawa. Si Hesus, na kilala bilang Guro at Panginoon, ay kusang nagpaalipin sa harap ng makasalanan upang ipakita ang tunay na pagmamahal, pagmamalasakit, at ang diwa ng paglilingkod.

Sa paghuhugas ng paa, tinanggal ni Hesus ang balabal ng pagiging Panginoon at isinusuot ang balabal ng isang alipin. Ipinakita niya na ang tunay na pamumuno ay hindi tungkol sa kapangyarihan, ngunit sa kakayahang maglingkod. Ang kanyang bawat haplos sa pagod na mga paa ng kanyang mga alagad ay simbolo ng pagmamahal na walang kondisyon—isang pagmamahal na nagtuturo ng kapatawaran, pagkakalinga, at pagkakaisa. Sa kanyang paghuhugas, hindi lamang pisikal ang kanyang layunin, kundi upang linisin din ang kanilang espiritu mula sa dumi ng kasalanan at pagmamataas.

Ang kilos na ito ay isang paanyaya sa bawat isa na yakapin ang diwa ng pagiging alila—hindi alila sa kahinaan, kundi sa pagmamahal. Ito ang uri ng serbisyo na humuhubog sa puso at nagpapataas ng kaluluwa. Sa mundong madalas umiikot sa ambisyon at pagkamakasarili, si Hesus ang naging liwanag na nagtuturo ng kababaang-loob, sakripisyo, at ang matibay na pananampalataya sa minimithing kaharian ng langit.

Ang sakripisyo ni Hesus ay hindi huminto sa paghuhugas ng paa. Sa bawat dalangin, pagsubok, at pagsikap, ipinakita niya ang landas patungo sa Panginoon—isang landas na puno ng pagdurusa ngunit nilalakaran nang may buong pagmamahal. Ang kaharian ng langit ay minimithi, hindi sa pamamagitan ng kapangyarihan, kundi sa pamamagitan ng malalim na pagsunod sa kalooban ng Diyos. Ito ang layuning sinimulan ni Hesus—ang maihandog ang kanyang sarili upang ang sangkatauhan ay mailapit sa Ama.

Sa ating hangaring maging alila ng ICCR, ang puso natin ay nagiging kaloob sa Diyos at sa sangkatauhan. Ang bawat sakripisyong ating ginagawa ay nagiging inspirasyon sa marami, na ang bawat kaluluwa ay maitaas at makapunta sa kaharian. Ang pagninilay na ito ay paalala sa bawat isa atin na ang tunay na pagmamahal ay nakikita sa paglilingkod, kahit sa mga pinakamaliit na gawain, at sa malalim na pananampalataya na ang ating buhay ay alay sa Panginoon.

Nawa'y ang paghuhugas ni Hesus ng paa ng kanyang mga alagad ay patuloy na magbigay liwanag sa ating misyon—ang maging instrumento ng Diyos sa pagpapalaganap ng pagmamahal, pag-asa, at pagbabago sa buhay ng bawat kaluluwa. Amen. 

Sa gitna ng makasalanang mundo, lumitaw si Hesus bilang tanging simbolo ng tunay na pagmamahal—isang pagmamahal na hindi lamang ipinahayag sa salita, kundi sa dakilang sakripisyo ng pagbibigay ng sarili. Sa pamamagitan ng kanyang kamatayan sa krus, ipinakita ni Hesus ang sukdulang pagmamahal para sa kanyang mga minamahal: 

ang pagbuhos ng sariling dugo alang-alang sa kaligtasan ng sangkatauhan.

Ang pagmamahal ni Hesus ay hindi makasarili, kundi nakatuon sa ikabubuti ng lahat. Nang sinabi niya, "Walang ibang tunay na nagmamahal kundi ang tanging nagbibigay ng kanyang sariling buhay para sa kanyang mga kaibigan," itinuro niya ang pinakamataas na antas ng pagmamahal—ang sakripisyong nagbibigay-buhay. Sa kabila ng kanyang pagiging Diyos, pinili niyang yumuko, magpakumbaba, at magpaalipin sa kasalanan ng tao upang ituro ang landas patungo sa kaharian ng langit.

Ang kanyang paghihirap sa krus ay hindi lamang pisikal na sakit, kundi espiritwal na pagtitiis para mabura ang mga kasalanan ng tao. Sa bawat patak ng dugong dumaloy mula sa kanyang katawan, ipinahayag ni Hesus ang pagmamahal na hindi natitinag, hindi nagmamaliw, at walang hinihinging kapalit. Ito ang pagmamahal na naglalagos sa puso ng tao, isang paanyaya na sumunod sa kanyang yapak ng paglilingkod at pag-aalay.

Ang paanyayang ito ay nananatiling totoo sa bawat isa sa atin. Sa pagninilay na ito, makikita natin ang hamon ni Hesus na mahalin ang iba tulad ng pagmamahal na ipinakita niya sa atin. Ang kanyang sakripisyo ay nagsisilbing liwanag sa dilim, na nagtuturo sa atin na yakapin ang diwa ng pagbibigay at pag-aalay para sa kapakanan ng iba. Hinihimok niya tayong maging mga instrumento ng pagmamahal sa mundong nangangailangan ng pagkakaisa at pagkakalinga.

Sa ganitong diwa, ang buhay ni Hesus ay hindi lamang isang halimbawa, kundi isang paalala na ang tunay na pagmamahal ay hindi natatapos sa pag-aalay ng sarili. Ito ay patuloy na nabubuhay sa bawat gawaing puno ng malasakit, sa bawat sakripisyong ginawa upang ang ibang tao ay makaabot sa liwanag ng Diyos. Nawa'y ang kanyang pagmamahal ang magbigay-inspirasyon sa atin upang ang bawat puso ay mapalapit sa Panginoon. Amen.