Pagninilay ni Rev. Fr. Bobby Calunsag

---

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking tahimik na oras ng panalangin, muli kong binuksan ang talinghaga ni Hesus tungkol sa isang taong naghasik ng mabubuting binhi sa kanyang bukirin, ngunit habang natutulog ang mga tao, ang kaaway ay naghasik ng masamang damo. (Mateo 13:24–30) Dito ko nakikita ang mas malalim na aral: ang buhay sa mundong ito ay punô ng paghahalo ng kabutihan at kasamaan, ng katapatan at panlilinlang, ng trigo at damo.

• Ang May-ari ng Sakahan ay May Sariling Desisyon
• Napansin ko, hindi agad inutusan ng may-ari ang kanyang mga tauhan na bunutin ang masamang damo. Sabi Niya, “Hayaan ninyong lumago ang trigo at ang damo hanggang sa pag-aani.” (Mateo 13:30) Bilang tagasunod ni Kristo, ako rin ay tinuturuan ng pasensiya—hindi lahat ng gulo ay dapat agad ayusin, hindi lahat ng mali ay dapat agad hatulan.
• Ang Diyos ay hindi padalos-dalos. Siya’y mapagpasensiya, mapagmatiyag, mapagmahal. Sabi nga ni San Agustin:
• “Ang Diyos ay hindi bulag sa kasamaan. Siya’y mahabagin sa lahat, at hinihintay ang oras ng pagsilang ng pagsisisi.”

• Boses ng Simbahan: Lumen Gentium §8
• Ayon sa Lumen Gentium §8:
• “Habang tinatahak ng Simbahan ang kanyang landas, siya ay kinasasangkutan ng kasalanan ng kanyang mga anak. Sa bukirin ng mundo, magkasamang tumutubo ang mabuti at masama hanggang sa oras ng pag-aani.”
• Kaya’t hindi nakapagtataka na sa mundo ngayon, tila mas namamayagpag ang masama. Ngunit sa mata ng Diyos, may pakay ang bawat sandali. May dalawang layunin ang panahon:

• Pagbabago ng tao
• Paglilitaw ng katotohanan
• Sino Ako sa Bukiring Ito—Trigo ba o Damo?
• Sa aking pagsusuri, ako’y lumalapit sa Diyos na may tanong: “Ano ba ang anyo ko sa harapan Mo, Panginoon—trigo ba o damo?” Ang trigo ay nagbibigay buhay, nagiging tinapay, isang biyayang kinakain sa Eukaristiya. Ang damo naman ay parasitiko, sumisipsip ng yaman ngunit walang ibinabalik. Kung ako’y maging damo, hindi pa huli ang lahat. Ang pasensiya ng Diyos ay pagkakataon para sa pagsisisi.
• Sabi ni San Juan Chrysostom:
• “Ang damo ay hindi agad sinusunog, sapagkat ito’y binibigyan ng pagkakataong maging trigo. Walang limitasyon ang awa ng Diyos.”

• Ang Hustisya ng Diyos ay May Tamang Panahon
• Hindi ko kailangang magmadali sa paghusga sa iba. Hindi rin ako dapat manghina kapag ang mga masasama ay tila hindi napaparusahan. Ayon sa Evangelii Gaudium §44 ni Pope Francis:
• “Ang Diyos ay hindi nagmamadali. Siya’y kumikilos sa kaloob-loobang anyo ng kasaysayan ng bawat tao.”
• Kapag dumating ang tamang oras, ang damo ay bubunutin at susunugin. Ngunit hangga’t may araw, may pag-asa. Hangga’t may liwanag, may panawagan sa pagbabago.

• Pangwakas na Pagninilay
• Mga kapatid sa pananampalataya, ang mundo ay hindi perpekto—ito’y isang bukirin ng pagdurusa, pagtitiis, at pag-asa. Hindi natin maaaring apurahin ang paghatol, sapagkat ang Diyos mismo ang may hawak ng kalendaryo ng kaligtasan. Sa bawat araw, huwag tayong manghusga; bagkus, tanungin natin ang sarili: “Ako ba ay nagbibigay tinapay o ako’y kumakain ng tinapay ng iba?”
• Kung tayo’y tunay na trigo, magpakatatag tayo. Huwag tayong panghinaan ng loob sa paningin ng mundo. Ang anak ng liwanag ay laging inaapi sa bukirin ng dilim, ngunit darating ang araw ng anihan—at sa araw na iyon, ang liwanag ng Diyos ay maghahari, at ang trigo ay titipunin sa Kanyang kamalig.
• Hanggang sa pag-ani, magpakatotoo tayong maging bunga ng biyaya. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa Mateo 20:20–21, mababasa natin ang isang ina na may mabuting hangarin para sa kanyang mga anak:   “Lumapit sa Kanya ang ina ng mga anak ni Zebedeo, kasama ang kanyang mga anak, at lumuhod sa harapan ni Hesus upang humiling ng isang bagay. ‘Ibigay Mo sa dalawa kong anak ang karapatang maupo sa iyong tabi sa Iyong kaharian—ang isa sa kanan at ang isa sa kaliwa.’”

• Sa unang tingin, ako’y napahanga sa ina na ito—isang magulang na may marangal na hangarin para sa kinabukasan ng kanyang mga anak. Ngunit habang sinusuri ko ang daloy ng kwento, unti-unti kong nauunawaan na ang kanyang pananaw ay nakasandig sa pag-iisip ng mundo—isang paghahangad ng posisyon, karangalan, at pagkilala.

• Ang Kaharian ni Kristo ay Hindi Gaya ng Mundo
• Ang ina ni Santiago at Juan ay lubos na naniniwala kay Hesus bilang Hari, ngunit hindi niya lubos na nauunawaan ang uri ng kaharian na tinutukoy Niya. Sa mundo, ang hari ay may korona, trono, at kapangyarihang ipag-utos. Subalit sa kaharian ni Kristo, ang korona ay tinik, ang trono ay krus, at ang kapangyarihan ay pag-ibig.

• Sa Mateo 20:25–28, ipinaliwanag ni Hesus ang kahulugan ng pamumuno sa Kanyang kaharian:   “Hindi gaya ng pamamalakad ng mga pinuno ng sanlibutan. Sa halip, ang sinumang nagnanais maging dakila sa inyo ay dapat maging lingkod ninyo. At ang sinumang nagnanais maging una ay dapat maging alipin.”
• Ako’y natigilan dito. Ako ba’y naghahangad rin ng pagkilala sa aking ministeryo? O ako’y tunay na naglilingkod bilang alagad, gaya ng hinihingi ni Kristo?

• Simulain ng Simbahan sa Pagsisilbi
• Ayon sa Lumen Gentium §8, Konstitusyon ng Ikalawang Konsilyo ng Vatican: “Ang Simbahan, bagaman banal, ay binubuo ng mga makasalanang tao, tinawag upang maging tanda ng pagpapakumbaba ni Kristo.”
• Ang pamumuno sa Simbahan ay hindi karangalan, kundi responsibilidad ng pag-aalaga sa kaluluwa. Ipinapahayag dito na ang kaharian ng Diyos ay itinatag sa diwa ng pag-aalay, hindi ng pag-aangkin.

• Boses ng mga Ama ng Simbahan
• Si San John Chrysostom ay nagsabi:
• “Ang trono ng kaharian ay ang krus; ang korona ay mga sugat; at ang karangalan ay pagtanggap sa pagdurusa alang-alang sa kapwa.”
• Gaya ng anak ni Zebedeo, marami sa atin ang may mabubuting hangarin ngunit kulang sa pagkaunawa sa landas ng tunay na kaluwalhatian. Ang dakilang posisyon sa kaharian ay hindi inaabot sa pamamagitan ng pabor, kundi ng sakripisyo.

• Si Hesus ay Kaibigan, Hindi Panginoong Mapang-api
• Si Hesus ay kaibang hari. Sabi nga Niya sa Juan 15:15:   “Hindi ko na kayo tinatawag na mga alipin… tinatawag ko kayong mga kaibigan.”   Narito ang kabalintunaan ng Kanyang pamumuno: inaalagaan Niya tayo, pinakakain araw-araw ng buhay na Salita at ng Kanyang katawan sa Eukaristiya, at hindi Niya tayo pinabayaan sa gitna ng mga pagsubok. Samantalang ang kaaway ay gustong gawing alipin ang tao, si Hesus ay pumarito upang palayain.

• Panawagan sa Paglilingkod
• Kung ako man ay magnanais na maupo sa kanan o kaliwa ni Hesus, ang paanyaya ay malinaw: “Dapat kang maging alipin ng lahat.” Hindi ko ito kailangang ipagpilitan, kundi isabuhay—sa simpleng pakikinig, pag-aalay ng sarili, at pagtanggap sa mga kapatid.
• Mga kapatid, ang kaharian ng Diyos ay hindi paligsahan, ito’y paanyaya sa pag-aalay. At kung tayo’y tumugon, mararanasan natin ang kasamang pag-upo sa trono ng pag-ibig, hindi bilang pinuno, kundi bilang lingkod ng lahat.
• At sa ganitong uri ng kaharian—tayo’y tunay na dakila.  

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa pagninilay ko sa mga talinghaga ni Hesus tungkol sa kaharian ng Diyos, napaisip ako kung bakit napakarami ang hindi nakaunawa sa Kanyang mensahe. Sa Mateo 13:13, sinabi Niya: “Kaya't ako'y nagsasalita sa kanila sa mga talinghaga; sapagkat sa pagtingin ay hindi sila nakakakita, at sa pakikinig ay hindi sila nakakarinig ni nakakaunawa.” Dito ko naunawaan: hindi kulang sa paliwanag si Hesus—ang kakulangan ay nasa saradong puso’t isipan ng nakikinig.

• Ang Talinghaga Bilang Panawagan sa Panloob na Pagninilay
• Kung susuriin ko, ang mga talinghaga ni Hesus ay hindi simpleng kuwentong may aral. Ito'y mga hiwagang nangangailangan ng pagninilay at kababaang-loob upang mabuksan ang kahulugan. Hindi maaring intindihin ito gamit lamang ang talino ng mundo; ito'y tinatanggap ng pusong handang tumanggap.

• Sabi ni San Gregorio Nazianzen:
• “Ang mga talinghaga ay sadyang may tabing—sapagkat ang hiwaga ay hindi inilalantad sa mga di handang magmahal.”
• Kagaya ng bisitang kumakatok sa pintuan, ang mga talinghaga ay dumadalaw sa ating kaluluwa, humihiling na tanggapin. Ngunit kung ang ating puso ay tulad ng saradong pinto—nag-aalinlangan, natatakot, o mapagmataas—hindi makapasok ang hiwaga ng kaharian.

• Ang Salita ng Diyos sa Ilalim ng Tabing
• Sa Mateo 13:11, ipinaliwanag ni Hesus: “Ipinagkaloob sa inyo ang makaalam ng mga hiwaga ng kaharian ng langit, ngunit hindi ito ipinagkaloob sa kanila.” Ako’y huminto sa mga salitang ito—hindi lahat ay binigyan ng biyaya na maunawaan ang Kanyang turo. Dito rin natin makikita ang kahalagahan ng grasya at tamang disposisyon.

• Tinig ng Simbahan: Saligan ng Pag-unawa
• Ayon sa Dei Verbum §2, Konstitusyon ng Ikalawang Konseho ng Vatican:
• “Ang Diyos, sa Kanyang kabutihan, ay kinalulugdan na ihayag ang Kanyang sarili at ang plano ng Kanyang kalooban sa pamamagitan ni Hesukristo, upang maunawaan ng tao ang mga lihim ng Kanyang pag-ibig.”
• Ito'y paalala sa akin na ang pag-unawa sa mga talinghaga ay hindi hiwalay sa pag-unawa sa Diyos mismo—dahil ang bawat hiwaga ay mula sa puso ng Ama.

• Mga Ama ng Simbahan sa Talinghaga
• Si San Agustin ay nagsabi:
• “Kung sarado ang iyong puso, ang mga talinghaga ay mananatiling ingay; ngunit kung ito'y bukas, bawat salita ay tulad ng ilaw sa dilim.”   At si San John Chrysostom ay nagdagdag:   “Si Kristo ay nagsalita sa talinghaga, upang ang mga masigasig ay humukay ng kayamanan, at ang mga tamad ay mapag-iwanan.”

• Panawagan sa Aking Buhay at Ministeryo
• Sa aking paglilingkod sa ICCR, napapansin ko kung paano ang Salita ng Diyos ay nagbabago ng buhay—ngunit hindi ito puwersa kundi paanyaya. Ang mga talinghaga ay may aral, ngunit kailangan munang buksan ang puso’t isipan upang ito'y pumasok.
• Marami tayong naririnig na turo, homiliya, pagbabasa ng Ebanghelyo. Pero kung sarado ang ating loob, lahat ng ito'y dumaraan lang. Kaya’t ako’y nagpapaalala sa sarili ko araw-araw: buksan ang pintuan, tanggapin ang bisita, yakapin ang hiwaga.

• Tayo’y Maging Buksang Loob sa Kaharian
• Mga kapatid, huwag nating isarado ang ating isip sa mga talinghaga ng Diyos. Huwag tayong matakot kung hindi natin agad na nauunawaan. Ang mahalaga ay ang pagkilala na ang Salita ng Diyos ay buhay—na ito’y may hatid na pag-asa, pagtutuwid, at kabanalan.
• Sa bawat talinghagang sinasalaysay ni Kristo, naroon ang paanyaya ng Diyos: “Lumapit ka, anak. Itong kaharian ay para sa iyo.”
• At kung tayo’y handang tumanggap—ang misteryo ay nagiging liwanag, at ang hiwaga ay nagiging landas ng buhay. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa Juan 20:1, mababasa natin: “Nang mag-uumaga pa lamang sa unang araw ng sanlinggo, madilim pa, si Maria Magdalena ay pumunta sa libingan...” Kapag binubulay-bulay ko ang tagpong ito, damang-dama ko ang bigat ng damdaming bumalot kay Maria—isang pusong sugatan, umaasa pa ring masilayan ang katawan ng kanyang Panginoon. Madilim pa ang paligid, pero higit na madilim ang kanyang kalooban—tila umaasang sa katawang walang buhay ni Hesus ay may mahahawakang alaala ng pag-ibig.

• Hindi imposible na pinili ni Maria na humayo habang madilim pa upang maiwasan ang mata ng lipunan, upang maitago ang kanyang pagsisisi o ang kanyang pagluha sa isang pag-ibig na tinanggap niya ng buo. Ako man, sa mga sandaling hinahanap ko ang Diyos sa gitna ng pagkalito at kalungkutan, naiintindihan ko ang paglalakbay na ito—ang paghahanap sa Katawan ni Kristo kahit alam kong hindi ko na Siya mahahawakan tulad ng dati.

• Sa Libingan, Walang Katawan—Ngunit May Pangako
• Pagdating ni Maria sa libingan, nakita niya ang bato’y naalis. Wala na roon ang katawan. Sa kanyang pagkagulat, ibinahagi niya ito sa mga alagad, subalit matapos nilang makita, sila’y umalis. Naiwan si Maria—mag-isa, umiiyak. Ngunit sa kanyang pagluha, sa kanyang pananatili, nagbukas ang langit: “Maria,” tawag ng isang tinig. Si Hesus mismo, na buhay—hindi ninakaw, kundi muling nabuhay. (Juan 20:16)

• Ang Karanasan ni Maria: Pundasyon ng Pananampalataya
• Sabi ng Catechism of the Catholic Church §641:
• “Maria Magdalena at ang mga banal na babae ang unang tumanggap ng balita ng muling pagkabuhay. Dahil dito, sila ay naging unang tagapagpahayag ng ebanghelyo ng buhay.”
• Ang kanyang karanasan ay hindi kathang-isip. Ito ang saligan ng pananampalataya natin ngayon. Sa Lumen Gentium §58, ipinapahayag na ang Simbahan ay “namumuhay sa pananampalatayang ipinasa ng mga unang saksi ng muling pagkabuhay.”

• Ako ay humanga sa Diyos—sapagkat pinili Niya ang isang babaeng dating tinawag na makasalanan, upang maging unang saksi ng pinakamahalagang tagpo sa kasaysayan ng kaligtasan. Sabi nga ni San Augustine:
• “Ang awa ng Diyos ay hindi natatapos sa kapatawaran; ito’y nagpaparangal.”

• Muling Pagkabuhay—Pag-asa Para sa Akin at sa Iyo
• Hindi ko kailangang masilayan ang libingan upang maniwala. Ang pananampalatayang hatid ng Simbahan ay nakaugat sa tunay na patotoo ni Maria Magdalena. Siya ang saksi sa katotohanang: Si Kristo ay hindi pinabayaan ng Diyos Ama. Hindi Siya nabubulok, kundi nabuhay. At Siya’y kasama natin ngayon, gaya ng Kanyang pangako: “Ako’y laging kasama ninyo, hanggang sa wakas ng panahon.” (Mateo 28:20)

• Panawagan sa Aking Puso
• Sa kadiliman ng aking sariling buhay, naniniwala ako na ang liwanag ni Kristo ay hindi kailanman nawawala. Tulad ni Maria, kailangan ko lamang manatili, tumangis kung kailangan, ngunit higit sa lahat—manalig. Ang tunay na himala ay hindi ang mabuhay muli ang katawan, kundi ang pagbabago ng puso.

• Kaya’t mga kapatid, magkaisa tayo sa kagalakan ni Maria Magdalena. Si Kristo ay pinaslang, ngunit Siya ay buhay. Ang mga makasalanan ay maaaring baguhin. Ako, ikaw, tayong lahat—tumatanggap ng pagkakataon na maging saksi ng Kanyang liwanag sa mundo.
• At oo, kahit sa kadiliman... doon madalas sumisikat ang pinakamaningning na araw. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking paglalakbay bilang isang alagad ni Kristo, muli akong napaalalahanan ng tagpo sa Mateo 12:38–39, nang lumapit ang ilang Pariseo at tagapagturo ng batas kay Hesus at nagsabi: “Guro, ibig naming makakita ng palatandaan mula sa iyo.” Ngunit sumagot si Hesus: “Masamang lahi at taksil sa Diyos ang humihingi ng palatandaan! Ngunit walang palatandaang ibibigay sa kanila kundi ang palatandaan ni Jonas.” Napakatalim ng salita, ngunit puno ng katotohanan. Hindi dahil ayaw magbigay ng tanda ang Diyos, kundi dahil hindi ito kailanman sapat kung walang pananalig.

• Tanda Na’y Nasa Harapan Na—Ngunit Bulag ang Pananampalataya
• Nang isabuhay ni Hesus ang Kanyang ministeryo, ipinamalas Niya ang di mabilang na tanda—pagpapagaling ng maysakit, pagpapalaya sa inalihan ng demonyo, pagbuhay sa patay, at pagpapakain ng libu-libo. Ngunit kahit ang lahat ng ito’y nakita ng mga Pariseo, nanatili silang sarado. Ako'y napaisip—hindi pala talaga sa tanda nagkakaugat ang paniniwala. Sapagkat kung ang puso ay puno ng pagdududa, kahit ang langit ay bumaba ay mananatiling walang paniniwala.

• Tinig ng mga Ama ng Simbahan
• Si San Agostin ay nagsabi: “Ang mga himala ay para sa mga may pananalig, hindi para sa mga mapag-alinlangan.” At si San Gregory the Great ay nagpahayag: “Ang tanda ay biyaya, ngunit ang pananalig ay mas dakilang biyaya.” Sa akin, ito’y paghamon—ako ba’y naghahanap ng himala o ako’y nabubuhay bilang himala ng Diyos?

• Pananalig Ayon sa Saligang-Batas ng Simbahan
• Ayon sa Dei Verbum, Seksyon 5 ng Konstitusyon ng Vatican II:
• “Ang Diyos ay nagsasalita sa tao bilang kaibigan, at sa pamamagitan ng pananalig, ang tao ay buong-buong ibinibigay ang sarili sa Diyos.”   Dito ko nauunawaan na ang tunay na tanda ay hindi laging external—ito’y panloob na pagbabago, isang pagtugon sa tawag ng Espiritu Santo.

• Ang Hangad ng Mundo—Himala, Hindi Pagbabago
• Madalas, ang tao ay gutom sa kakaibang karanasan—kababalaghan, kakaibang pangitain, agarang kaginhawahan. Ngunit gaya ng Pariseo, kung hindi bukas ang puso, ang himala ay nagiging palabas lamang. Ako’y tinawag upang ipahayag ang pag-ibig ni Kristo, hindi upang pilitin ang iba. Sabi nga ni Hesus sa Juan 6:26: “Hinahanap ninyo Ako, hindi dahil sa mga tanda, kundi dahil napakain ko kayo.” Ngunit saan nga ba nakaugat ang paniniwala ko?
• 
  
• Ang Tunay na Himala—Pagbabago ng Sarili
• Para sa akin, ang himala ay nangyayari kapag ang isang pusong matigas ay lumambot; kapag ang isang nagkakasala ay nagsisisi; kapag ako mismo’y nagpatawad sa taong nakasakit sa akin. Ang ganitong uri ng pagbabago ay hindi kayang sukatin ng mata ng tao, ngunit ito’y palatandaan na kumikilos ang Diyos. Ayon kay San Juan Chrysostom: “Mas dakila ang himalang binabago ang puso kaysa sa muling pagbuhay ng katawan.”

• Huwag Kalabanin ang Mundo—Labanan ang Prinsipe Nito
• Sabi nga sa Efeso 6:12: “Sapagkat ang pakikipaglaban natin ay hindi laban sa laman at dugo, kundi laban sa mga pinuno, laban sa mga kapangyarihan, laban sa mga hukbo ng kadiliman sa sangkalangitan.” Ako'y pinaalalahanan—hindi ko misyon baguhin ang mundo sa puwersa o logic. Ang aking tungkulin ay mamuhay nang tapat, maging liwanag, at hayaan ang Espiritu Santo na kumilos.

• Pangwakas na Pagninilay
• Mga kapatid sa ICCR, ang ating misyon ay hindi gumawa ng milagro upang silay maniwala, kundi ipamuhay ang himalang dulot ng pagbabagong-loob. Huwag tayong mabalisa kung hindi tayo tanggapin, sapagkat kahit si Hesus ay tinanggihan. Ngunit patuloy tayong mamuhay sa banal na kalooban—sapagkat sa isang buhay na nakatalima sa Diyos, lahat ng kilos ay nagiging tanda ng Kanyang presensya.
• At iyon ang tunay na milagro. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa paglalakbay ko bilang lingkod ng Diyos, hindi ko maiwasang maantig tuwing binabalikan ko ang tagpo sa Ebanghelyo kung saan si Hesus ay balak nang patayin ng mga Pariseo. Sa Juan 11:53, mababasa natin: “Mula noon ay pinagkaisahan ng mga pinuno ng mga Judio na ipapatay si Hesus.” Dito’y masasalamin ang tindi ng galit ng mga lider-relihiyoso, na sa halip na kilalanin ang mga dakilang gawa ng Panginoon, pinili nilang siluin Siya ng kamatayan.

• Alam Ni Hesus ang Masamang Balak—Ngunit Siya’y Nagpatuloy
• Sa kabila ng banta, si Hesus ay hindi umatras. Ako’y humahanga sa Kanya—sa lakas ng loob, sa pananalig, at sa kababaang-loob. Hindi Niya hinayaan ang takot ang maghari sa Kanyang puso. Sa Mateo 9:35, makikita natin ang Kanyang patuloy na paglalakbay: “Si Hesus ay lumibot sa lahat ng mga bayan at nayon, nagtuturo sa kanilang mga sinagoga, ipinapahayag ang mabuting balita ng kaharian, at nagpapagaling ng bawat karamdaman at kapansanan.” Hindi pa dumarating ang Kanyang “oras”—at ito’y alam Niya. Sa Juan 7:30, sinabi: “Ngunit walang humuli sa Kanya, sapagkat hindi pa dumarating ang Kanyang oras.”

• Pananalig sa Gitna ng Panganib
• Ako’y tinuruan ni Hesus na kahit sa gitna ng pag-uusig, kailanma’y hindi dapat mamayani ang kaba. Sabi Niya sa Mateo 10:28: “Huwag ninyong katakutan ang mga taong pumapatay ng katawan ngunit hindi makakapatay ng kaluluwa.” Napakasarap pakinggan, ngunit mas matinding hamon ito kapag isinasabuhay. Sa bawat pagsubok sa aking ministeryo, naaalala ko ang paalalang ito—walang makakapigil sa atin hangga’t ang Diyos ang ating lakas.

• Tinig ng mga Ama ng Simbahan
• Si San Athanasius ay nagsabi: “Ang buhay ni Kristo ay walang takot sa kamatayan, sapagkat ito’y handog ng pag-ibig.” Kung ang Panginoon mismo ay malayang nag-alay ng Kanyang buhay, ako rin ay tinatawag upang harapin ang mga pagsubok nang may pananampalataya.

• Si San Ignatius ng Antioch, bago siya ihagis sa mga leon, ay sumulat: “Ako ay trigo ng Diyos, at dudurugin ng ngipin ng mababangis upang maging tinapay ni Kristo.” Isang pagsuko, hindi sa kahinaan, kundi sa misyon.

• Boses mula sa Saligang-Dokumento ng Simbahan
• Ayon sa Gaudium et Spes, Seksyon 1: “Ang kagalakan at pag-asa, dalamhati at pangamba ng mga tao sa kasalukuyang panahon, lalong lalo na ng mga maralita at pinahihirapan, ay kagalakan at pag-asa, dalamhati at pangamba din ng mga tagasunod ni Kristo.” Ako'y kabilang dito. Bilang isa sa mga alagad, ako’y tinawag upang makibahagi sa Kanyang paglalakbay—hindi palaging madali, ngunit laging makabuluhan.

• Panawagan sa Akin at sa Ating Lahat sa ICCR
• Mga kapatid, hindi tayo pinilit na magsilbi—tayo’y tinawag. Ito’y karangalan at biyaya. Marami pang kaluluwa ang naghahanap ng liwanag sa gitna ng dilim. At kahit may pag-uusig, kahit may mga bantang susubok sa ating pananampalataya, ang halimbawa ni Hesus ay paalala: magpatuloy, magpagaling, magturo, magbahagi ng pag-asa.

• Sa aking paglilingkod, tinatanganan ko ang salita ng Diyos bilang sandata, ang pananalig bilang kalasag, at ang pag-ibig bilang tagumpay. Kung si Hesus ay hindi natakot, ako rin ay hindi matitinag. Patuloy tayong magiging tinig ng kaharian sa gitna ng kaguluhan.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa bawat pagkakataong sinusubok ako ng mga alituntunin ng mundo—mga kautusang tila ginawa upang pilitin akong maging marapat sa mata ng lipunan—palagi kong bumabalikan ang sinabi ni Hesus sa Mateo 9:13: “Habag ang aking gusto, hindi hain.” Sa payak na pahayag na ito, nahayag sa akin ang puso ng Diyos: hindi Siya naghahanap ng panlabas na gawi, kundi ng pusong tunay na mapagkalinga. Hindi sapat ang ritwal kung wala ang malasakit. Hindi sapat ang pagtalima sa batas kung wala ang pagkilala sa dignidad ng tao.

• Narinig ko ang turo ng mga Pariseo: matapat silang tumalima sa mga batas ng Sabado. Ngunit nang makita nila ang mga alagad ni Hesus na kumakain ng trigo, agad silang humatol. Subalit ipinaalala ni Hesus na maging si Haring David ay lumabag sa batas para sa pangangailangan ng tao, at ang mga saserdote ay gumagawa sa templo tuwing Sabado. Pinaalalahanan Niya sila (Mateo 12:6): “Mas dakila pa kaysa sa templo ang narito.” Ang Anak ng Diyos ay mas mataas sa batas. Hindi upang suwayin ito, kundi upang ipakita ang layunin nito: ang batas ay nilikha upang maghatid ng buhay, hindi upang maging instrumento ng pagkakait ng awa.

• Si San Agustin ay nagsabing, “Ang pag-ibig ang katuparan ng batas.” Kapag ako’y nahaharap sa alituntuning walang malasakit—mga tuntuning salungat sa pag-ibig—nalalaman kong hindi iyon ang puso ng Diyos. Sa aking pagninilay, napagtanto kong maraming beses akong naging kagaya ng Pariseo: humatol bago umunawa, sumunod sa panlabas na gawi pero nakaligtaang magmahal. Ngunit ang hamon ni Kristo ay palaging ganito: piliin ang habag kaysa sa hain.

• Si San Juan Chrysostom naman ay nagturo na “Ang tunay na pagsamba ay ang pagtulong sa kapwa.” Hindi ko malilimutan ang pagkakataong nakakita ako ng pulubi sa labas ng simbahan, habang abala ako sa pagdarasal. Ramdam ko ang kirot—bakit ako nagdarasal kung hindi ko mabigyan ng tinapay ang nagugutom? Doon ko naranasan ang tunay na kahulugan ng habag: ang paglapit, ang pag-abot, ang pagbawas ng sakit ng iba.

• Ang batas ay gabay, ngunit ang habag ay buhay. Kapag inuuna natin ang batas nang walang habag, nagiging tulad tayo ng mga taong pumapatay ng inosente sa ngalan ng “kaayusan.” Ngunit alam nating hindi ito kalugod-lugod sa mata ng Diyos. Ayon kay San Gregorio Nazianzus, “Mas mahalaga sa Diyos ang isang pusong nagsisisi kaysa sa daan-daang hain.” Isang puso na nagmamahal, nagpapatawad, at naglilingkod—iyon ang nais ng Diyos.

• Sa mundo natin ngayon, maraming batas at alituntunin. Pero sa kabila ng lahat ng ito, dapat nating itanong: Ito ba’y nagbibigay-daan sa awa ng Diyos? O ito ba’y hadlang sa Kanyang pagmamahal sa tao? Ako, bilang tagasunod ni Kristo, ay tinatawag na maging daluyan ng awa, hindi ng hatol.

• Sa komunidad natin sa ICCR, nararapat lamang na pairalin ang diwa ng pagkakalinga, hindi ng pagkakahati. Iisa ang ating layunin: ang makasama si Kristo. Kaya’t kung ako’y tunay na kasapi ng Katawan ni Kristo, dapat ang aking puso ay puspos ng habag, hindi ng takot. Hindi ako ginawa upang maging kasangkapan ng batas, kundi upang maging tagapaglingkod ng pag-ibig. Sa ganitong pamumuhay, naniniwala ako: ito ang tunay na hain—ang habag na nagsasakripisyo para sa kapwa, ang habag na nagpapagaling ng sugat ng mundo.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa bawat hibla ng aking araw, minsan nararamdaman ko ang bigat ng buhay—parang pasan ko ang daigdig. Hindi man ito laging halata sa panlabas, sa kaloob-looban ko’y may mga sandaling ako’y napapagal. Pinansyal na kakulangan, problema sa trabaho, mga hidwaan sa pamilya o relasyon, pati na rin ang personal kong mga kahinaan—lahat ay nag-uugat ng pagod at lungkot. Ngunit sa mas malalim na pagninilay, napagtanto ko: higit sa lahat, ang kabigatang pinakanakabibigat ay ang kasalanan.

• Ang kasalanan ay hindi lamang simpleng pagkakamali. Ito ang sugat na pumipilas sa puso at sa pakikipag-ugnayan ko sa Diyos. Kapag ako’y lumalayo sa Kanya, nadarama ko ang bigat sa aking budhi, ang pangungulila sa kapayapaan at ligaya. Sa tuwing napapagal ako at nabibigatan, lalo kong nauunawaan ang sinabi ni Hesus sa Mateo 11:28: “Lumapit kayo sa akin, kayong lahat na napapagal at nabibigatan, at kayo’y aking pagpapahingahin.” Isang paanyaya ito na huwag kong takasan ang sakit, kundi ibigay ito kay Hesus—ang tanging may kakayahan na tunay na magpagaan ng pasanin.

• Ang mga suliranin ng buhay ay totoo: may mga araw na kulang ang kinikita, hindi naiintindihan ng mga mahal sa buhay, o pakiramdam ko’y hindi sapat ang aking ginagawa. Ngunit kung ikukumpara sa lalim at lawak ng epekto ng kasalanan sa kaluluwa, ang mga ito ay pansamantala. Si San Agustin ang nagpaliwanag na “ang puso ng tao ay hindi mapapanatag hanggang sa ito’y makahanap ng kapahingahan sa Diyos.” Hindi ba’t totoo ito sa akin? Sa tuwing ako’y kinikimkim ng galit, inggit, o pride, parang kumukulo ang damdamin ko. Ngunit sa tuwing ako’y lumalapit sa Sakramento ng Kumpisal, doon ko nadarama ang isang kagaanan na hindi kayang ibigay ng mundo.

• Bawat kumpisal ko ay parang pagtapon ng mga batong pasan ko sa dibdib. Hindi madali ang pag-amin ng mga kamalian, pero ito ang simula ng paggaling. Ayon kay San Juan Maria Vianney, “ang kumpisal ay ang paliguan ng kaluluwa; kahit ang isang mantsa ng kasalanan ay tinatanggal.” Sa sakramentong ito, ako’y muling binibigyan ng daan upang maranasan ang walang hanggang awa ng Diyos. Hindi Niya ako tinitingnan sa mata ng pagkondena, kundi sa mata ng pag-ibig at pag-asa.

• Isang mahalagang paalala rin mula kay San Gregorio ng Nazianzus: “Hindi sapat na tayo’y magsisi; kailangan din nating bumangon.” Sa tuwing ako’y nabibigatan, napagtanto ko na hindi sapat ang umiyak lang sa lungkot—kinakailangan ko ring humakbang pabalik kay Kristo. Hindi para maging perpekto, kundi para maging bukas sa Kanyang paggabay. Ang pagod ng puso ay hindi kailanman hadlang sa pagtanggap ng grasya. Bagkus, ito ang mismong pintuan upang makapasok ang Diyos sa aking buhay.

• Sa ating Simbahan, sa ating komunidad, sa ICCR—nararapat nating ibahagi sa isa’t isa ang pag-asa ng sakramento. Hindi tayo nag-iisa sa pasanin. Tayo’y tinawag upang magsama-samang maglakbay patungo sa paggaling. Sa bawat misa, bawat pagtanggap ng Komunyon, bawat pagdalo sa kumpisal, ako’y paalalang muli na hindi ako nawawala sa piling ni Hesus.

• Kaya’t mga kapatid, sa mga oras ng pagod at kabigatan, huwag tayong tumigil sa pagtanggap ng pagmamahal ng Diyos. Huwag nating hayaang maghari ang kasalanan sa ating buhay. Sa halip, tanggapin natin ang paanyaya ni Kristo—lumapit sa Kanya. Doon, sa Kanyang yakap, tayo’y muling mabubuo, magagaan ang loob, at makakaranas ng kapayapaang hindi kailanman makakamtan ng mundong ito. Sa sakramento ng kumpisal, muling bumalik tayo sa Diyos, sapagkat sa Kanyang awa, tunay nating matatagpuan ang kaginhawahan.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking tahimik na sandali ng pagninilay, bumabalik sa aking isipan ang mga salita ni Hesus sa Mateo 11:25:   “Pinupuri kita, Ama, Panginoon ng langit at ng lupa, sapagkat inilihim mo ito sa mga marunong at matatalino, at ipinahayag mo ito sa mga bata.”
• Hindi ko naiwasang mapangiti habang pinagninilayan ko ang kabalintunaang ito—hindi sa mga pantas ng mundo, kundi sa mga may kababaang-loob at pusong bukas, inihayag ng Diyos ang Kanyang kalooban. Ako'y kabilang sa mga tinawag, hindi dahil sa galing, kundi sa biyaya. Tunay ngang nakababagbag-damdamin ang maunawaan na pinili tayo ng Diyos, hindi dahil sa ating kagalingan, kundi dahil Siya'y may plano sa atin.

• Ang mga “bata”: Simbolo ng Kababaang-Loob
• Ang tinutukoy na “bata” ni Hesus ay hindi lamang mga musmos sa edad, kundi yaong mga pusong hindi maangkin ng kayabangan. Mga taong handang tumanggap, magpakumbaba, at magsuko ng sarili sa Diyos. Ako’y isa sa kanila—hindi perpekto, ngunit handang maglingkod. Sabi nga ni San Basil the Great:   “Ang tunay na karunungan ay hindi nasusukat sa talino ng isip kundi sa kababaang-loob ng puso.”
• Hindi lahat ay tinatawag; ang misyon ay ipinamamana lamang sa mga handang sumunod nang buong puso. Sa ICCR, ako at kayong mga kapatid ay tinawag upang ibahagi ang magandang balita—isang biyayang dapat ipagpasalamat araw-araw.

• Ang Kalooban ng Diyos ay Naipapahayag sa mga Pinili
• Nais ko pong ipaalala sa atin na ang Diyos mismo ang pumipili ng Kanyang mga alagad. Hindi ito sapilitan; ito ay paanyaya. At kapag tayo’y tumugon, ibinubuhos Niya ang biyaya ng karunungan sa pamamagitan ng Espiritu Santo. Sa 1 Corinto 2:10–12, sinasabi:   “Ngunit sa atin, ito ay ipinahayag ng Diyos sa pamamagitan ng Espiritu... upang makilala natin ang mga kaloob ng Diyos sa atin.”
• Sa aking karanasan, napakapalad ko sapagkat sa kabila ng aking kahinaan, pinili akong maging kasangkapan ng Diyos. Hindi ito naiintindihan ng mundo, sapagkat ang mundo'y nakatuon sa karangyaan, sa kapangyarihan, at sa sariling kagustuhan. Ngunit tayong mga alagad ay tinawag sa daan ng kababaang-loob at sakripisyo.

• Mga Tinig mula sa mga Ama ng Simbahan
• Si San Irenaeus ay nagsabi:   “Ang kaluwalhatian ng Diyos ay ang taong lubos na nabubuhay ayon sa kalooban Niya.”   Ang ganitong pamumuhay ay hindi nakukuha sa pag-aaral lamang kundi sa pagsuko ng puso. At tayo, mga tagapaglingkod sa ICCR, ay patunay na ang Diyos ay kumikilos sa mga ordinaryo upang maipahayag ang di-ordinaryong misyon.

• Biyayang Dapat Ipagpasalamat
• Ako'y nagpapasalamat sa Diyos, sapagkat bilang isa sa mga tinawag, nabiyayaan ako ng pag-unawa sa Kanyang kalooban. Hindi ko hawak ang kapangyarihang baguhin ang mundo, pero ako’y tinawag upang ipahayag ang pag-ibig ng Diyos. Ang misyon ay hindi laging naiintindihan ng iba, pero ito'y liwanag para sa mga bukas sa Espiritu.
• Sa pagtatapos ng aking pagninilay, nawa’y lagi nating isaisip: kung tayo'y tinawag bilang "bata" ni Hesus, ito'y isang karangalan—hindi upang magyabang, kundi upang magpakumbaba at maglingkod. Sa ating kababaang-loob, ang kalooban ng Diyos ay napapahayag. At sa ating pagsunod, ang kaligtasan ng sansinukob ay patuloy na isinisiwalat sa pamamagitan ng bawat kilos, salita, at pag-ibig na ibinabahagi natin sa mundo.
• Tayo’y magsaya—sapagkat ang Diyos ay kumikilos sa mga pusong mababa upang itaas ang kaluwalhatian Niya sa kalangitan.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking taimtim na pagninilay, isa sa mga pinakamasakit na pahayag ni Hesus ang tumimo sa puso ko: “Sa aba mo, Corazin! Sa aba mo, Bethsaida! Sapagkat kung sa Tiro at Sidon nangyari ang mga himalang ginawa sa inyo, malaon na sanang sila'y nagsisi—nakasuot ng sako at naupo sa abo” (Mateo 11:21). Bilang isang tagasunod, hindi ko maiwasang tanungin ang aking sarili—ano ba ang mas masaklap: ang hindi makita ang himala o ang makita na ito'y maganap at manatili pa ring sarado ang puso?

• Sa Harap ng Kababalaghan, Walang Pagsisisi
• Ang Corazin ay naging saksi sa maraming gawaing makapangyarihan ni Hesus. Doon naganap ang pagpapagaling, pagpapalayas ng demonyo, at mga aral na nagbukas ng langit. Ngunit sa kabila ng mga ito, hindi sila nagsisi. Ang puso ko’y napupuno ng lungkot tuwing naiisip ko ito—ang pagkakataong nasa harap mo na ang Anak ng Diyos, at piniling ipikit pa rin ang mata.

• Kumpara sa Ninive: Pagbabagong Loob sa Pamamagitan ng Pagbabala
• Kung babalikan ko ang karanasan ni Jonas, makikita kong mas bukas pa ang mga taga-Ninive—isang bayang pagano—sa mensahe ng Diyos. Sa Jonas 3:5, sinabi: “Naniwala ang mga tao ng Ninive sa Diyos; sila'y naghayag ng ayuno, at nagsuot ng sako.” Isang simpleng babala ang bumago sa buong lungsod. Samantalang sa Corazin, kahit ang Diyos mismo ang nagsalita, nanatiling matigas ang puso. Isang mapait na katotohanan.

• Katuturan mula sa mga Ama ng Simbahan
• Si San Gregorio Magno ay nagsabi: “Mas mabigat ang hatol sa mga nakakita ng liwanag ngunit piniling manatili sa dilim.” Ramdam ko ang bigat ng katagang iyon. Huwag tayong magkakamali: ang kaalaman ay may kaakibat na pananagutan.
• Si San John Chrysostom ay nagdagdag: “Ang kababalaghan ay hindi palaging nakapagpapabago ng puso. Ang tunay na himala ay ang pusong nagsisisi.” Kaya’t kapag ako'y nakakaranas ng grasya o kababalaghan, sinisikap kong huwag tumigil sa paghanga—kundi humantong sa pagbabago.

 Saan Ako Nakatayo?

• Bilang isang tagasunod ni Kristo, alam kong hindi ko kayang baguhin ang puso ng lahat. Kung si Hesus mismo ay hindi tinanggap sa ilan, sino ako upang asahan kong mababago ko ang mundo sa isang kisapmata? Ngunit ito rin ang aking pag-asa: hindi ko kailangan baguhin ang lahat, sapat nang maging tapat ako sa misyon na ipinagkatiwala sa akin.
• Sabi nga sa Juan 1:11, “Pumarito siya sa sarili niyang bayan, ngunit hindi siya tinanggap ng sarili niyang mga kababayan.” Dito ako kumukuha ng lakas—hindi lahat ay tatanggap, ngunit ang mahalaga ay tumanggap ako, sumunod ako, at tumindig sa gitna ng pagtanggi.

• Hamon sa Aking Pananampalataya
• Hindi ako pinanghihinaan ng loob. Sa halip, pinapaalalahanan ako na maging mas mapagmatyag sa sarili. Baka ako mismo'y maging tulad ng Corazin—nakakita, ngunit di nagsisi. Ang tunay na pananampalataya ay hindi nasusukat sa dami ng kababalaghan kundi sa lalim ng pagbabalik-loob.
• Mga kapatid sa pananampalataya, tayo'y nananawagan sa mundo hindi upang pilitin silang maniwala, kundi upang ipahayag na dumating na ang araw ng kaligtasan. At kung sakaling tanggihan tayo, alalahanin nating tinanggihan muna si Kristo. Ngunit ang gantimpala ay hindi dito sa lupa, kundi sa langit.

• Kung ang puso ng Corazin ay sarado, nawa’y ang puso ko'y manatiling bukas—palaging handang magsisi, palaging handang tanggapin ang Mesiyas sa bawat araw ng aking buhay.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ako’y madalas mapaisip sa mga salitang binigkas mismo ni Hesus: “Huwag ninyong isipin na naparito Ako upang magdala ng kapayapaan sa lupa. Naparito Ako hindi upang magdala ng kapayapaan kundi ng tabak.” — Mateo 10:34. Bilang isang nananalig kay Kristo, napakahalaga sa akin na unawain ang lalim at kabuuan ng sinabing ito. Hindi ba’t Siya ang Prinsipe ng Kapayapaan, ayon sa Isaias 9:6? Paanong ang ating Diyos ng pag-ibig ay may dalang “tabak” sa halip na katahimikan?

• Ang Tabak: Simbolo ng Pagpili
• Ako ay nakararanas ng panloob na digmaan sa tuwing pumipili ako sa pagitan ng katotohanan ni Kristo at ng kasiyahan ng mundo. Sa aking pamilya, minsan ay nagkakaroon ng hindi pagkakaunawaan sa pananampalataya. Dito ko nakita ang kahulugan ng tabak ni Hesus—hindi ito literal na patayan, kundi paghahati sa paninindigan. Pinapili tayo ng Diyos kung sino ang tunay nating iniibig: ang tao ba, o ang Maylikha?

• Si San Gregorio Magno ay nagsabi: “Ang pagdating ni Kristo ay lumikha ng pagtatalo sa loob ng mga tahanan, hindi dahil Siya ang sanhi ng poot, kundi dahil ang katotohanan ay hindi kailanman nakikisama sa kasinungalingan.” Sa puntong ito, ako’y nahamon na manindigan sa pananampalataya kahit pa ito’y magdulot ng pagkakahiwalay ng kaisipan sa pamilya at komunidad.

• Kapayapaan na Mula sa Katotohanan
• Kapayapaan ba talaga ang dulot ng Kristiyanismo? Oo, pero hindi sa mundong pananaw. Ang kapayapaan ni Kristo ay bunga ng katotohanan. Hindi ito kompromiso sa kasalanan, hindi ito katahimikan sa gitna ng maling prinsipyo. Sa aking karanasan, may mga panahon na kailangan kong tumindig laban sa mga bagay na salungat sa turo ni Kristo—kahit pa ako’y matawag na mapagmataas, estrikto, o salungat sa “norma.”

• Ayon kay San Agustin, “Kapayapaan ay hindi kawalan ng digmaan kundi ang kaayusan ng kaluluwa na nauunawaan ang tamang ugnayan sa Diyos.” Kaya’t ako’y nananalig na ang tabak ni Hesus ay simbolo ng rebolusyon—pag-aalsa sa kasamaan at paninindigan sa kabanalan.

• Pagkakahiwalay: Isang Paraang Paglilinis
• Sa Mateo 10:35-37, tinukoy ni Hesus ang posibilidad ng pagkakahiwalay: “Sapagka’t Ako’y naparito upang paghiwalayin ang tao sa kaniyang ama, at ang anak na babae sa kaniyang ina… At ang may pagmamahal sa ama o ina nang higit sa Akin ay hindi karapat-dapat sa Akin.” Ang mga salitang ito ay masakit ngunit totoo. Ako mismo ay nakaranas ng mga pagkakataong pinili kong sundan si Kristo kahit salungat sa opinyon ng mga mahal ko sa buhay.

• Ang tabak ay isang paghahati na kailangang harapin ng bawat alagad—paghahati ng paninindigan mula sa pagiging komportable. Hindi dahil gusto tayong pagkaguluhin ni Hesus, kundi dahil ang mundo ay kumokontra sa Kanya. Sa gitna nito, ang tapat kay Kristo ay siya lamang ang mananatiling matatag.

• Hamon sa Ating Pananampalataya sa ICCR
• Sa ating komunidad sa ICCR, kailangang tayong mamuhay sa prinsipyo ni Kristo. Hindi sa prinsipyo ng mundong puno ng kompromiso at kaginhawaan. Ako’y tinatawag na pumili ng pananampalataya kaysa kasiyahan, ng katotohanan kaysa pamumuhay ng takot. Ang tabak ni Hesus ay hindi pananakot, kundi paanyaya: Mamili ka—Ako ba o ang mundo?

• Pagtatapos: Mamatay Para Mabuhay
• Bilang tagasunod ni Hesus, handa akong sumunod sa tabak ng pananampalataya kahit ang kapalit ay hirap, tanggi ng mundo, at pagkawala ng mga panandaliang ugnayan. Hindi ako natatakot na ako’y pagdusahan ng kapwa dahil sa aking paninindigan. Sapagkat alam kong sa likod ng tabak ay may gantimpala: ang buhay na walang hanggan sa kaharian ng Diyos.

• Sa huli, ang tunay na kapayapaan ay hindi kawalan ng digmaan, kundi ang pananatili sa katotohanan kahit ito’y magdulot ng hidwaan. Ako’y pipiliin na magdala ng tabak—hindi upang makipag-away, kundi upang panindigan si Kristo, ang Anak ng Diyos.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa sarili kong panalangin, madalas akong mahinto sa mabigat na katotohanan: bilang alagad ni Kristo, tayo ay isinugo sa mundong hindi palaging tumatanggap ng kabutihan. Sabi nga ni Hesus: “Narito, sinusugo ko kayo na gaya ng mga tupa sa gitna ng mga asong gubat. Kaya’t maging matalino kayo gaya ng mga ahas at walang malay gaya ng mga kalapati” (Mateo 10:16). Sa salitang ito, ramdam ko ang kabang lumilipad sa puso ng isang taong sumusunod sa landas ng liwanag sa gitna ng kadiliman ng mundo.

• Ang Mundo ay Hindi Tahanan ni Hesus
• Si Hesus mismo ay nagsabi: “Kung ang mundo'y napopoot sa inyo, alalahanin ninyong ako muna ang kinapootan nila bago kayo” (Juan 15:18). Sa ganitong pagninilay, ako’y napapa-isip: kung ang Panginoon mismo ay tinanggihan, paano pa kaya tayong sumusunod sa Kanya? Ngunit hindi ito paanyaya ng takot, kundi paanyaya ng tapang. Sapagkat tulad ni Hesus, ang ating kaharian ay hindi dito sa lupa kundi sa langit.

• Ang Pagkapoot ng Mundo sa mga Anak ng Diyos
• Nakakabagabag pero totoo—maraming alagad ni Kristo sa kasaysayan ang pinaslang, pinagtawanan, kinasuhan, at inalimura dahil lamang sa pagtindig sa katotohanan. Sa Juan 16:2, sinabi ni Hesus: “May darating na panahon na ang sinumang pumatay sa inyo ay mag-aakalang naglilingkod siya sa Diyos.” Ang salitang ito ay hindi lamang hula—ito ay kasaysayan. Hanggang ngayon, maraming Kristiyano sa iba’t ibang bahagi ng mundo ang nililitis dahil sa kanilang pananampalataya.

• Tinig ng mga Ama ng Simbahan
• Si San Cyprian ng Carthage ay nagsabi: “Ang dugo ng martir ay binhi ng mga Kristiyano.” Bawat tupa na isinugo sa kagubatan ng mundo ay may papel sa pagpapalaganap ng Ebanghelyo. Hindi ito kabiguan, kundi kadakilaan.
• Si San Ignatius ng Antioch naman, bago siya isalang sa arena ng Roma, ay sumulat: “Ako ay butil ng trigo ng Diyos, at dinudurog ako ng ngipin ng mga mababangis na hayop upang maging malinis na tinapay ni Kristo.” Napakahalagang paalala: hindi nasusukat ang tagumpay ng pananampalataya sa kaginhawahan, kundi sa katapatan.

• Hamon sa Bawat Isa sa Atin
• Bilang isa sa mga tupa ni Hesus, ako’y tinatawag upang harapin ang asong gubat na ito ng lipunang mapanlinlang, makamundo, at madalas ay punong-puno ng kasinungalingan. Ngunit tulad Niya, hindi ako dapat matakot. Ang mundo ay maaaring magkansela, manira, o magbanta, ngunit ang aking halaga ay hindi nakabase sa pagtanggap ng mundo kundi sa pag-ibig ng Diyos.

• Pag-asa sa Gitna ng Panganib
• Ang paalala ni Hesus ay hindi babala lamang kundi pangakong may kalakip na gantimpala. “Mapalad kayo kapag kayo'y inaalimura, inuusig, at pinaparatangang masama dahil sa Akin. Magalak kayo, at magsaya, sapagkat malaki ang gantimpala ninyo sa langit” (Mateo 5:11-12). Sa akin, ito ay paalala na ang pagdurusa sa pangalan ni Kristo ay hindi kabiguan—ito ay korona ng tagumpay sa langit.

• Panawagan sa mga Alagad sa ICCR at Buong Simbahan
• Mga kapatid, kung tayo man ay nadidiin, naiiwan, o kinakalaban dahil sa pagsunod kay Hesus—magsaya tayo. Sapagkat sa dulo ng ating paglalakbay, hindi papuri ng mundo ang naghihintay, kundi ang pagyakap ng Diyos Ama.
• Tayo’y magpatuloy na maging tupa, hindi upang manghina, kundi upang magliwanag. Huwag tayong matakot sa kagubatan, sapagkat kasama natin ang Pastol. Sa Kanyang pangalan, tayo ay tagumpay, kahit pa balot ng sugat ang ating landas.
• Sa krus ni Kristo, natutunan ko na ang kahinaan ko ay kalakasan Niya. At sa Kanyang pagbangon, ako rin ay ititindig. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Bilang isang alagad ng Panginoon, madalas kong itanong sa sarili: "Tunay ba akong malaya sa paglilingkod kay Kristo?" Sa gitna ng mundong puno ng alalahanin, kayamanan, at ambisyon, hindi madali ang maging tagapagdala ng Ebanghelyo. Ngunit napagtanto ko, sa muling pagbubukas ng mga salita ni Hesus, na ang tunay na misyonero ay namumuhay sa isang kalayaang hindi kailanman kayang bilhin ng salapi o kaginhawaan.

• Kalayaang Walang Balakid
• Isang mahalagang tagpo sa Mateo 10:9-10 ang nagpapaalala sa akin kung paano isinugo ni Hesus ang Kanyang mga alagad: “Huwag kayong magdala ng ginto, ni pilak, ni tanso sa inyong mga lalagyan; ni supot sa paglalakbay, ni dalawang damit, ni panyapak, ni tungkod: sapagkat ang manggagawa ay karapat-dapat sa kanyang pagkain.” Mula rito, nauunawaan ko na ang tunay na tagapagbalita ng Ebanghelyo ay hindi nakasalalay sa pag-aari kundi sa pananalig. Ako mismo ay tinatawag na magtiwala at mabuhay ng simple, upang ang mensahe ni Kristo ay hindi matabunan ng magarbong pamumuhay.

• Aral mula sa mga Ama ng Simbahan
• Si San Jeronimo ay nagsabi: “Ang tagapagbalita ng Salita ay dapat parang anghel, lumilipad sa lakas ng espiritu, hindi hinihila ng bigat ng bagay sa mundo.” Samantalang si San Juan Chrysostom ay nagpayo: “Ang tunay na misyonero ay malaya sa poot ng tao, sa alok ng yaman, at sa takot ng kahirapan.” Sa mga salitang ito, nakita ko ang layunin ng pagiging alagad—isang buhay na malaya sa takot at pangambang mundano.

• Pagbabahagi ng Salita: Kayamang Walang Bayad
• Napakalinaw ng sinabi ni Hesus: “Tinanggap ninyo ito ng walang bayad, kaya ibigay ninyo ito ng walang bayad.” — Mateo 10:8. Ako’y tinamaan ng bigat ng katotohanang ito. Ang Ebanghelyo ay hindi negosyo; ito’y biyayang hindi dapat ikinakalakal. Sa ICCR, ako’y nahihikayat na huwag pahalagahan ang material na bagay bilang sukatan ng tagumpay ng misyon. Ang tunay na kayamanan ay makikita sa kaluluwang nagbabalik-loob sa Diyos.

• Hadlang ng Makamundong Kaisipan
• Sa panahon ngayon, napakaraming kainan, negosyo, at kabuhayang tila mas nagpapalakas sa hilig ng katawan kaysa sa hilig ng espiritu. Ngunit sino sa atin ang nag-aayuno hindi lamang sa pagkain kundi sa pagkaalipin sa materyal? Ako’y nabubuhay sa mundong puno ng tukso, ngunit ang paanyaya ni Hesus ay manatili sa Kanyang kalooban. “Sapagkat saan naroroon ang iyong kayamanan, naroroon din ang iyong puso.” — Mateo 6:21

• Hamon sa Aking Puso
• Sa ICCR, hindi pera, posisyon, o kasikatan ang dapat maging batayan ng buhay-lingkod. Ako’y tinatawag na magbagong-isip, na magbukas-kamay sa pagbabahagi ng salita ng Diyos, hindi para magyabang kundi upang maglingkod. Ang tunay na misyon ay dapat puno ng pagmamahal, pananalig, at sakripisyo. Hindi lahat ng nagbibigay ay may yaman; hindi lahat ng tahimik ay walang lakas.

• Pagtatapos: Kalayaang Nakatali sa Pag-ibig ni Kristo
• Tunay na kalayaan ay hindi lamang kawalan ng hadlang—ito’y pagpili na mabuhay para sa Diyos nang walang inaalala kundi ang Kanyang kalooban. Ako’y inaanyayahan na bitawan ang mga alalahaning makamundo at yakapin ang misyon ng pagbabahagi. Hindi kailangan ng limpak-limpak na pera para magbahagi ng pagmamahal ni Kristo; kailangan lamang ay pusong handang maglingkod.

• Nawa’y maging totoo sa puso ko ang paanyaya ni Hesus: “Kung kayo’y magiging tagasunod Ko, talikdan ninyo ang inyong sarili, pasanin ang inyong krus, at sumunod sa Akin.” — Mateo 16:24. Ako’y pipiliin na mamuhay ng malaya—hindi sa mata ng mundo, kundi sa puso ng Diyos. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Nang ako'y magnilay tungkol sa kapangyarihang ibinigay ni Hesus sa Kanyang mga alagad upang palayasin ang demonyo, gamutin ang may sakit, at buhayin ang patay, hindi ko maiwasang tanungin ang aking sarili: Anong klaseng karamdaman ang nasa akin ngayon? Sa katawan? Sa kaluluwa? O baka pati sa pananampalataya?

• Ang Kapangyarihan Mula kay Kristo
• Sa Mateo 10:1, sinabi: “Tinawag ni Hesus ang Kanyang labindalawang alagad at binigyan sila ng kapangyarihang magpalayas ng masasamang espiritu at magpagaling ng bawat uri ng sakit at karamdaman.” Ito ay isang biyayang hindi lamang para sa mga apostol, kundi para sa buong Simbahan sa pamamagitan ng mga sakramento, panalangin, at pagkilos ng Espiritu Santo.

• Dalawang Uri ng Inalihan ng Demonyo
• Sa aking puso, ramdam ko kung paanong may mga taong inaalihan ng demonyo sa dalawang paraan—una, ang mga tuloy-tuloy sa pagkakasala, ang mga puso na pinili nang iwan ang liwanag at yakapin ang dilim. Sabi nga ni San Basilio: “Sinumang tuluyang tumalikod sa kabutihan ay unti-unting nabibihag ng kapangyarihan ng masama.”
• Ang ikalawa ay ang tunay na sinasaniban—yaong mga pisikal na pinaghaharian ng masasamang espiritu. Ngunit pareho ang pangangailangan nila: pagpapalaya sa pamamagitan ni Kristo.

• Dalawang Uri ng May Sakit
• Bilang isang taong may pinagdaraanang kahinaan—sa isip, sa damdamin, sa pananampalataya—alam kong may sakit akong kailangang gamutin. Meron tayong sakit sa katawan: pagod, karamdaman, kahirapan. Ngunit higit pa riyan, may sakit sa kaluluwa. Ito ang mas malala. Hindi ito nakikita pero ramdam: kalungkutan, kawalan ng kapayapaan, pakiramdam ng walang saysay ang lahat.
• Ayon kay San Agustin: “Ang kaluluwa na malayo sa Diyos ay may karamdaman na mas masakit pa sa pisikal, sapagkat ito’y nagpaparumi sa panloob na santuwaryo ng tao.” Dito ko naunawaan na ang salita ng Diyos at sakramento ng Simbahan ang lunas: ang kumpisal, ang Eukaristiya, ang panalangin.

• Dalawang Uri ng Patay
• Napag-isip-isip ko rin—may patay sa katawan, at may patay sa kaluluwa. Ang una ay ang pisikal na kamatayan, ang wakas ng buhay sa lupa. Ngunit ang mas nakakatakot ay ang espirituwal na kamatayan, ang pagkabuhay na parang patay. Ang puso'y wala nang pananampalataya, wala nang pag-asa, nabaon sa kasalanan.
• Sabi ni San Gregorio Magno: “Ang patay na kaluluwa ay yaong nabubuhay nang hiwalay sa Diyos, ngunit ang awa Niya'y laging handang buhayin itong muli.”

• Ano ang Lunas? Si Kristo.
• Bilang Kristiyano, kinikilala ko na si Kristo ang tunay na lunas. Hindi lang Siya manggagamot ng katawan, kundi higit pa—Tagapagligtas ng kaluluwa. At ang pamumuhay sa Kanyang banal na kalooban ay hindi gamot na pampakalma lamang, kundi gamot na bumubuhay.
• Kaya’t tinitingnan ko ang sarili ko sa salamin ng pananampalataya:
• Ako ba'y alipin pa rin ng kasalanan?
• Ako ba'y may sakit sa puso dahil sa kawalan ng Diyos?
• Ako ba'y patay sa pananampalataya?
• At sa tuwing nararamdaman ko ang kirot ng mga tanong na ito, tinatawag ako ng Panginoon na lumapit sa Kanya. “Lumapit kayo sa Akin, kayong lahat na napapagal at nabibigatan, at kayo’y aking pagpapahingahin.” (Mateo 11:28)

• Panawagan sa Akin, at sa Bawat Isa
• Mga kapatid, hindi ko kailangan ng perpektong kalagayan para tanggapin si Kristo. Sa gitna ng aking sakit, sa gitna ng aking kamatayan sa kaluluwa, nariyan Siya—naghihintay, handang gamutin, palayasin ang demonyo, buhayin ang patay.
• Sa bawat sakramento, bawat dasal, bawat pagsisisi, Siya ang lunas. At ang tunay na lunas ay hindi gamot, kundi ang pamumuhay sa Kanyang banal na kalooban.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking sariling pagninilay, masakit isiping si Hesus, na walang inalay kundi kabutihan, ay binatikos pa rin at tinanggihan ng karamihan. Ilang beses Siyang nagpagaling ng maysakit, nagpalaya sa mga inalihan ng demonyo, nagpakain ng libu-libo gamit ang kakaunting tinapay at isda, ngunit sa kabila ng mga ito, hindi Siya tinanggap bilang Anak ng Diyos ng mga pinuno ng relihiyon noon, lalo na ng mga Pariseo.

• Sa Ebanghelyo ni Mateo 12:24, nang si Hesus ay nagpalayas ng masamang espiritu, sinabi ng mga Pariseo, “Hindi Siya nagpapalayas ng mga demonyo kundi sa pamamagitan ni Beelzebul, ang pinuno ng mga demonyo.” Isipin natin iyon, mga kapatid—isang taong gumagawa ng kagalingan, binansagan pa bilang kasama ng demonyo. Hindi ba’t napakasaklap para sa isang pusong naghahangad lamang ng kaligtasan ng sangkatauhan?

• Ngunit si Hesus, sa kabila ng pangungutya at paninira, ay patuloy na naglingkod. Hindi Siya nagpahina sa pananampalataya. Hindi Siya tumigil sa pagmamahal. At dito ako lubos na humahanga sa Kanya—ang isang pinuno na hindi natinag sa kahirapan ng pagtanggap ng mundo.

• Si Hesus ay umikot sa mga bayan at nayon, naghanap ng mga pusong bukas sa katotohanan. Tinawag Niya ang Kanyang mga alagad, piniling kasama ang mga mangingisda, maniningil ng buwis, at iba pang karaniwang tao upang maging katuwang sa misyon. “Hindi Ako naparito upang tawagin ang mga banal, kundi ang mga makasalanan” (Marcos 2:17). Tunay na ang Kanyang pag-ibig ay walang pinipili.

• Si San Irenaeus ay nagsabi: “Si Kristo, sa Kanyang pagkatao, ay ipinakita ang kabuuan ng pag-ibig ng Diyos sa tao; ngunit sa Kanyang pagtanggap ng pagdurusa, ipinamana Niya ang kahulugan ng tunay na pananampalataya.” Ito ang paanyaya sa atin: tumayo sa panig ng katotohanan, kahit hindi tayo tanggapin ng mundo.

• Mga kapatid, sa ating karanasan sa buhay, darating ang oras na tayo'y pagtatawanan, pagdududahan, at sasaktan dahil sa ating pananampalataya kay Hesus. Ngunit huwag tayong mabalisa. Sabi nga sa Juan 15:18, “Kung kayo'y kinapopootan ng sanlibutan, alalahanin ninyong ako'y kinapootan muna bago kayo.”

• Ang hamon sa atin ay hindi sumuko. Kung si Hesus ay tinawag na pinuno ng mga demonyo dahil sa Kanyang kapangyarihang espiritwal, hindi nakapagtatakang tayo man ay pagdududahan. Ngunit tulad Niya, tayong mga alagad ay dapat magpatuloy. Huwag tayong matakot, huwag tayong maglubay.

• Si San Atanasio ay nagsabi: “Ang katotohanan ay hindi laging popular, ngunit ito ay palaging makapangyarihan.” Kaya kung tayo’y tumatayong kasama si Kristo, huwag tayong mangamba kung hindi tayo tanggapin. Sapagkat ang gantimpalang mula sa Ama ay higit sa anumang papuri ng mundo.

• Panginoon, bigyan Mo kami ng tapang na tumayo sa panig ng katotohanan, kahit ito’y masakit at mahirap. Tulungan Mo kaming tularan Ka—matatag, mapagmahal, at hindi sumusuko. Nawa’y sa bawat pagsubok, makita namin ang kaluwalhatian ng iyong mga gawa.

• Mga kapatid, taas noo tayong humayo. Ang mundo ay maaaring lumaban sa liwanag, ngunit tayo ang tinawag upang maging liwanag sa gitna ng dilim. Patuloy tayong maglingkod, magpahayag, at magmahal sa pangalan ni Hesus, ang Manliligtas.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa Ebanghelyo ni Mateo 9:18-26, mababasa natin ang makapangyarihang kuwento ng isang pinuno ng mga Judio na lumapit kay Hesus. Sinabi niya: “Ang aking anak na babae ay kakamatay lamang; ngunit halina at ipatong mo ang iyong kamay sa kanya, at siya'y mabubuhay” (Mateo 9:18). Sa isang lipunang mahigpit ang pamantayan ng pananampalataya, masasalamin sa tagpong ito ang lubos na tiwala ng isang ama na ang mismong kamay ni Hesus ay may kapangyarihang magpabuhay.

• Ako'y natigilan habang pinagninilayan ko ang lalim ng kanyang pananalig. Isang ama, kahit na siya’y isang pinuno, ay nagpakababa upang lumuhod sa harapan ng Panginoon—isang kilos ng pagpapakumbaba na nagpapahiwatig ng desperasyon, ngunit higit sa lahat, ng matinding paniniwala.

• Ang Babaeng May Dalawampung Taong Pagdurugo
• Kasunod ng tagpong ito, isa pang nakaaantig na pangyayari ang naganap: isang babae na labindalawang taon nang dinadaluyan ng dugo ang sumiksik sa karamihan upang mahawakan lamang ang laylayan ng damit ni Hesus. “Kung mahawakan ko lamang ang kanyang damit, ay gagaling ako” (Mateo 9:21). Hindi siya humiling ng pansin. Hindi siya umasa ng pagtingin. Isang mahina ngunit matatag na pananalig ang naging tulay niya sa kagalingan.

• Paniniwala na May Kasiguraduhan
• Kapwa ang ama ng dalagita at ang babae ay nagtuturo sa atin ng isang mahalagang aral: kung tayo'y mananampalataya na may kasiguraduhan, hindi maaaring hindi tayo tugunin ng Diyos. Sabi nga ni San Juan Crisostomo: “Ang pananampalataya ay isang panangga sa gitna ng kaguluhan ng mundo; ito’y liwanag sa gitna ng dilim, sandata sa gitna ng digmaan.” Kapag ang ating panalangin ay may pagtitiwala, ito’y hindi lamang pag-asa kundi pagpapatotoo na may kakayahan si Hesus na baguhin ang imposible.

• Mga Pagninilay mula sa Simbahan
• Si San Agostin naman ay nagsabi: “Ang Diyos ay mas handang magbigay kaysa sa tao'y humiling.” Ngunit ang kalooban ng Diyos ay lubos na gumagalang sa ating pananampalataya. Ang kapangyarihang nagpagaling sa babae at bumuhay sa anak ng pinuno ay hindi nagmula sa ritwal o salita—ito’y tumugon sa pananampalatayang kumikilala sa kakayahan ni Hesus bilang tagapagligtas.

• Hamon sa Ating Pananampalataya
• Mga kapatid sa ICCR, tanungin natin ang ating sarili: kapag tayo'y nananalangin, sigurado ba tayo sa ating hinihingi? Tiwala ba tayong may kakayahan si Hesus na tugunin ang ating kahilingan, gaano man ito kaimposible sa paningin ng tao?

• Ang tunay na pananampalataya ay hindi alanganin. Ito’y puno ng kasiguraduhan. Kapag tayo'y humihiling kay Hesus, at lubos na naniniwala na Siya’y makapangyarihan, ang imposible ay nagiging posible.
• "Kung mayroon kayong pananampalataya na kasinlaki ng butil ng mustasa..." (Mateo 17:20) — Isang paalala mula mismo kay Kristo.

• Mga kapatid, huwag tayong matakot humiling ng malaki. Huwag tayong mangimi tumawag sa Panginoon sa gitna ng kawalang-pag-asa. Sapagkat ang pananampalatayang tunay, matatag, at may kasiguraduhan—iyan ang nagpapalapit sa himala.

• Tayo'y manalangin nang may paniniwala. Manalig nang may katiyakan. At hintayin ang pagkilos ng Diyos sa ating buhay.

Rev. Fr. Bobby Calunsagff

• Ako'y tumigil at nagmuni-muni sa tagpong itinanong ng mga alagad ni Juan Bautista kay Hesus: "Bakit kami at ang mga Pariseo ay madalas mag-ayuno, datapuwa't ang iyong mga alagad ay hindi nag-aayuno?" — Mateo 9:14. Isang tanong na nag-uugat hindi lamang sa pagsunod sa kaugalian kundi sa pagnanais na maunawaan ang kahulugan ng pag-aayuno. Sa pagkakataong ito, inihayag ni Hesus ang mas malalim na pananaw: hindi lahat ng ayuno ay may saysay kung ito'y ginagawa lamang dahil sa tradisyon. Napagtanto ko na ang pag-aayuno, upang maging makabuluhan, ay kailangang lumabas sa tunay na pagmamahal sa Diyos at hindi sa panlabas na anyo ng kabanalan.

• Aking naunawaan mula sa tugon ni Hesus: "Maaari bang magluksa ang mga abay ng kasintahang lalaki habang kasama pa nila ito? Darating ang panahon na siya'y aalis, saka sila mag-aayuno." — Mateo 9:15. Dito ko nakita ang kahalagahan ng konteksto at layunin. Ang tunay na ayuno ay tugon ng puso na naglalambing sa presensya ng Diyos. Hindi ito diet para pumayat, hindi ito ritual para lang masabing banal, kundi isang akto ng pagsisisi, pagbabalik-loob, at pagkilala na tayo’y mahina kung wala ang Panginoon.

• Si San Basilio ay nagpahayag: "Ang ayuno ay nagbibigay ng mga anghel na pakpak sa tao; pinapalayas nito ang demonyo, pinapalapit ang tao sa Diyos." Samantalang si San Agustin ay nagsabing: "Ang pag-aayuno ay dapat hindi lamang sa katawan kundi sa kaluluwa; hindi sapat ang hindi kumain, kung ang puso ay puno pa rin ng kasamaan." Sa mga aral na ito, napagtanto ko na ako mismo ay tinatawag na mag-ayuno hindi lang sa pagkain kundi sa inggit, sa galit, sa pagiging makasarili.

• Tunay ngang sinabi mo, kapatid, na ang ayuno ay armas laban sa kasalanan—lalo na sa katakawan. Sa panahon ngayon, tila mas madalas tayong makakita ng kainan kaysa ng dambana. Maraming nagsasayang ng pagkain, pero kaunti ang nagsasakripisyo para sa kapwa. Ako’y napapaisip: ilang beses ba akong nag-ayuno hindi dahil gusto kong makalapit sa Diyos, kundi dahil gusto ko lang pumayat? Nakakalungkot, ngunit totoo—minsan ay nagiging mababaw ang layunin ng ayuno.

• Bilang bahagi ng ICCR, ako’y tinatawag na maging huwaran ng tunay na pag-aayuno. Hindi ito dapat ipinangangalandakan; dapat ito’y isinasabuhay. Ako ay hinahamon na mag-ayuno hindi upang tumanggap ng papuri, kundi upang talunin ang kasalanan sa sarili. Kapag ako’y nag-aayuno, hindi ito para mapansin, kundi upang sabihin sa Diyos: “Panginoon, narito ako—walang laman ang tiyan, ngunit punong-puno ng pagnanais na makasama Ka.”

• Ang tunay na layunin ng pag-aayuno, ayon sa ipinakita ni Hesus, ay hindi panlabas kundi panloob na pagnanais na mapalapit sa Kanya. Si Hesus ay hindi nagbasura ng pag-aayuno, bagkus ibinalik ito sa tamang diwa—pag-ibig sa Diyos. Kaya’t sa bawat gutom na aking mararamdaman habang ako’y nag-aayuno, nawa’y maalala ko ang Kanyang gutom sa krus para sa aking kaligtasan. Hindi ako mag-aayuno para lamang sumunod sa utos, kundi mag-aayuno upang ako’y gumaling, lumalim, at muling mabuhay sa pananampalataya.

• Sa huli, ang pag-aayuno ay hindi takasan ng kasalanan kundi laban dito. At sa bawat hakbang ko patungo sa kabanalan, ang tunay na layunin ng ayuno ay hindi kawalan ng pagkain, kundi pagkakaroon ng Diyos. 

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Marami sa atin ay nakararanas ng sandali ng pagdadalawang-isip, lalo na sa ating pananampalataya. Ako mismo, bilang isang mananampalataya, ay hindi exempted sa mga sandaling puno ng tanong, pangamba, at pag-aalinlangan. Isa sa pinakatampok na kwento sa Ebanghelyo na nauugnay sa ganitong karanasan ay ang pagaagam-agam ni Tomas tungkol sa muling pagkabuhay ni Hesus. Ito ay matatagpuan sa Juan 20:24-29, kung saan sinabi niya: "Maliban na makita ko sa kaniyang mga kamay ang tanda ng mga pako, at maisuot ko ang aking daliri sa butas ng mga pako, at maisuot ko ang aking kamay sa kaniyang tagiliran, ay hindi ako mananampalataya."

• Ang Pagdududa ni Tomas: Salamin ng Ating Likas na Takot
• Hindi ko maitanggi na sa tuwing ako ay nakararanas ng pangyayaring mahirap ipaliwanag o tila walang kasagutan, ang damdamin ni Tomas ay sumasalamin sa akin. Ang kanyang pagdududa ay hindi bastang kahinaan; ito ay isang anyo ng paghahanap. Si Tomas ay hindi tumalikod sa pananampalataya, bagkus siya'y nagsikap na hanapin ang katotohanan sa pamamagitan ng personal na karanasan.

• Ayon kay San Gregorio Magno, "Mas mainam ang pagdududa ni Tomas, dahil sa pamamagitan nito ay naipapakita ang konkretong pagkabuhay na mag-uli ni Kristo. Ang kanyang pagsalat ay nagbukas ng daan sa mas malalim na pananampalataya." Napakaganda ng kanyang pananaw—ang pag-aalinlangan ni Tomas ay naging instrumento upang patunayan na si Hesus ay hindi multo o ilusyon kundi isang tunay na nabuhay na muli.

• Hesus na Buhay, Hesus na Dumaramay
• Ako'y lubos na humanga sa tugon ni Hesus kay Tomas. Sa halip na pagalitan siya, inaya Niya ito na salatin ang Kanyang sugat. Hindi Niya isinantabi ang kanyang pagdududa, kundi inako Niya ito upang iparamdam na Siya'y buhay. Sa Juan 20:27, sinabi ni Hesus: "Idaiti mo rito ang iyong daliri, at tingnan mo ang aking mga kamay; at idaiti mo ang iyong kamay, at ipasok mo sa aking tagiliran; at huwag kang walang pananampalataya, kundi manampalataya."

• Ako rin, sa aking personal na paglalakbay, ay nakaranas ng mga sandali na tila ba wala ang Diyos. Ngunit sa paglapit ko sa Kanya sa panalangin at pagbubukas ng puso, doon ko naramdaman ang Kanyang presensya na walang pasubali. Tulad ni Tomas, ako'y hinayaang salatin ang pag-ibig ng Panginoon sa gitna ng aking pag-aalinlangan.

• Ang Ating Pagdududa ay Maaaring Maging Daan sa Pananampalataya
• Isang mahalagang paalaala mula kay San Agustin, "Ang pananampalataya ay hindi lamang paniniwala sa hindi nakikita, kundi pagtitiwala sa kabila ng mga tanong." Kung babalikan ko ang mga panahon ng aking agam-agam, hindi ito naging tuluyang hadlang sa pananampalataya ko, kundi naging daan sa mas malalim na relasyon sa Diyos. Ang aking mga tanong ay nagtulak sa akin na maghanap, magsaliksik, at higit sa lahat, dumulog sa Panginoon.

• Hamon para sa Ating Lahat
• Mga kapatid, tulad natin si Tomas. Ipinanganak tayong may natural na tanong tungkol sa buhay, sa kamatayan, sa Diyos. Ngunit ang mabuting balita ay hindi tayo pinababayaan ni Hesus sa ating pangangapa. Hindi lahat ng pagdududa ay masama. Kung ito’y ginagamit natin upang magtanong, lumapit, at makilala ang Diyos, ito ay isang mahalagang hakbang tungo sa lumalalim na pananampalataya.

• Sa huli, narinig natin ang mga salitang mula kay Hesus: "Mapapalad ang mga hindi nakakakita at gayon ma’y sumasampalataya." (Juan 20:29) Ako ay naglalakbay patungo sa ganitong uri ng pananampalataya—hindi nakabase sa pisikal na ebidensya kundi sa tiwala sa Kanyang salita, sa Kanyang awa, at sa Kanyang kapangyarihan.

• Ang kwento ni Tomas ay paalala sa akin na ang Diyos ay hindi tumatalikod sa mga naghahanap ng katotohanan. Ako’y inaanyayahan na huwag matakot sa pagdadalawang-isip, kundi tanggapin ito bilang pagkakataon upang lumalim ang ugnayan ko sa Diyos. Kaya’t sa bawat tanong na bumabagabag sa aking puso, nawa’y makita ko ang sugat ni Hesus bilang sagot—na Siya’y buhay, tunay, at patuloy na umaabot sa akin.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Tulad ni Hesus, huwag tayong mapagod. Patuloy tayong lumapit sa mga sinasaktan ng mundo, patuloy tayong magpatawad, umunawa, at umibig—hindi upang sumikat, kundi upang dakilain ang Diyos.

• Ako’y lubhang napukaw sa isang tagpo sa Ebanghelyo na hanggang ngayo’y patuloy na tumitimo sa puso ko—ang kwento ng lalaking sinaniban ng “Legion.” Isang kaluluwang binusal ng kadiliman, pinugutan ng dangal, at ipinatapon sa libingan, malayo sa lipunan ng tao. Hindi ko maubos maisip ang kirot at pagkabihag na kanyang dinanas. Ngunit higit pa roon, humanga ako sa walang kapantay na kapangyarihan at awa ng ating Panginoong Hesus.

• Isang Tagpo ng Kalayaan   Sa Marcos 5:1–20, nakita natin si Hesus na tumawid sa kabilang ibayo ng lawa patungo sa lupain ng mga Geraseno. Doon ay sinalubong Siya ng isang lalaking sinaniban ng napakaraming demonyo. “Legion” ang pangalan ng masasamang espiritu sapagkat napakarami nila (Marcos 5:9). Sa isang iglap, ipinakita ni Hesus ang Kanyang kapangyarihan—hindi sa pananakot kundi sa awang mapagpalaya. Pinalayas Niya ang mga demonyo at pinayagan silang pumasok sa mga baboy na nagsitakbo sa bangin at nalunod sa lawa.
• At doon, sa gitna ng kaguluhan, may isang tahimik na tagpo: ang lalaking dating sinaniban ay nakaupo, nakadamit at nasa tamang katinuan—isang tunay na tagpo ng pagbabalik sa pagkatao.

• Pagpapalayang Hindi Tinanggap ng Mundo   Ngunit ano ang sumunod? Sa halip na pasalamatan si Hesus, hiniling ng mga tao sa bayang iyon na Siya’y umalis. Takot ang namayani. Marahil ay ayaw nilang magambala ang kanilang pamumuhay. Mas nanaisin pa nilang manatiling tahimik ang demonyo kaysa makita itong mapalayas.

• Tunay nga na hindi madaling tanggapin ng makasalanang puso ang mga gawain ng Diyos. Ayon nga kay San Juan Crisostomo, “Ang paggawa ng mabuti ay kadalasang humihikayat ng pag-uusig, sapagkat natatakot ang mga tao na maistorbo ang kanilang kinagigiliwang pagkakasala.” At si San Agustin naman ay nagsabi: “Marami ang ayaw magpagaling dahil ayaw nilang bitawan ang mga bagay na siyang nagpapasakit sa kanila.” 

• Pagpapakumbabang May Gantimpala   Ako man ay naranasang gumawa ng kabutihan pero pinagdudahan pa, o kinutya. Marahil ikaw rin, kapatid. Sa komunidad, sa pamilya, sa pananampalataya—may mga pagkakataong imbes na pasasalamat, batikos ang ating natatanggap. Ngunit ang paalala ni Hesus ay ito: "Ang aking kaharian ay hindi sa mundong ito." (Juan 18:36)
• Kayat tulad ni Hesus, huwag tayong mapagod. Patuloy tayong lumapit sa mga sinasaktan ng mundo, patuloy tayong magpatawad, umunawa, at umibig—hindi upang sumikat, kundi upang dakilain siya

• Sa ating misyon dito sa ICCR o saanmang larangan tayo tinawag, alalahanin natin: ang kabutihan ay hindi laging ginagantihan ng kabutihan ng tao. Ngunit ito’y palaging binabayaran ng gantimpala ng langit. Kay Hesus, walang butil ng kabutihan ang mawawala.
• Nawa’y maging matatag ang ating loob gaya ni Hesus—na sa harap ng pagtanggi ng tao, ay nagpapatuloy sa dakilang misyon ng pagliligtas. At gaya ng lalaki sa Geraseno, nawa’y sa tuwing tayo’y mapalaya mula sa ating “legion,” isabuhay natin ang pasasalamat sa pamamagitan ng pagbabahagi ng kabutihan sa iba.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa bawat hakbang ko sa buhay–sa maging ordinaryong araw man o sa mga mahihirap na pagsubok–madalas nating dalhin sa isip ang paalaala ni Hesus: “Sinabi sa kaniya ni Hesus, ‘Ang Anak ng Tao ay walang malubhang pinaglalagyan, kahit walang tulugan dito sa sanlibutan’” (Lucas 9:58). Sa simpleng pangungusap na ito, pinipilit Niya tayong magbunot ng ating mga ugat mula sa mundong panandalian at ituon ang ating buong pagtitiwala at pag-asa sa Kanya at sa Kaharian ng Langit.

• Ating naaalala ang isang scriba na gustong sumunod kay Hesus. Masikap itong pumasok sa kabrentuan at sakyan ang bawat sinasabi ng Panginoon, subalit nang marinig niya ang tugon na iyon, mahina ang loob niyang tumuloy. Napagtanto natin na ganoon tayo dati—nais sumunod nang buong sigla, ngunit palihim itong isinusubo ang ating puso sa pag-aalala kung saan tutuluyan bukas, paano pa bayaran ang upa, o makakabili pa ba ng tatlong piraso ng tinapay. Sa kabila ng mga pangangailangan, tinuruan Niya tayo na ang tunay na tirahan natin sa mundong ito ay pansamantala lamang.

• San Agustin ay tumugon sa palaisipan ng “walang tahanan” kay Kristo nang sabihin: “Ang sinumang nakatira nang puspos sa pag-ibig sa Diyos ay hindi hinahabol ang matitibay na pader ng lupa, sapagkat ang puso–ang tunay na tahanan ng tao–ay nakalipat na sa Langit.”   Sa mga salita niyang iyon, nahugot ko ang lakas na ituring ang sarili bilang peregrino—isang manlalakbay na ang tanging tagapamahay ay si Kristo.

• Hindi madali ang ganitong pananampalataya. Minsan, pinagugutom ako ng pag-aalala: “Paano kung maglaho ang kita ng pamilya? Paano kung maging wala na rin ang ari-arian ko?” Subalit muling bumabalik ang aral ng Ebanghelyo: “Kaya’t huwag ninyong ikabahala ang kinabukasan” (Mateo 6:34). Ang masaging hinaing ng aking puso ay tinuturuan ng Panginoon na ang pamamalagi sa Kanya ang siyang tunay na kapanatagan. Ayon kay San Juan Crisostomo,  “Kapag sinabi ni Kristo na siya’y walang tahanan, itinuturo Niya sa atin na isipin nating bahay natin ang kaharian ng Diyos at ang Kanyang kalooban!”

• Ako’y nasaksihan na kapag itinaas ko ang aking mga pangamba kay Hesus—sa panalangin, sa pagbabasa ng Salita, at sa tahimik na pagtahak ng daan ng pag-ibig—nararamdaman ko ang malalim na kapayapaan. Hindi dahil nawala ang bagyo, kundi dahil lumitaw ang isang matibay na bato sa gitna nito. Si Kristo ay di nagyayakap sa atin bilang mag-aari kundi bilang Ama na nagbibigay ng tunay na kabanalan at pagkalinga.

• Sa pamilya natin sa ICCR, kapansin-pansin minsan ang pagkakaabalahan sa proyekto, sa sariling plano, o sa pagkilos tungo sa pansariling tagumpay. Ngunit hamon nito: “Ikaw, ano ang layunin mo sa pagsunod sa Akin?” Hindi ba’t mas mahalaga na tuluyang magbalik-loob sa sakripisyo at pagmamahal ni Kristo, anuman ang dalanghirap ng panahong ito? Ayon kay San Gregorio ng Nazianzeno,  “Kung ang puso ay nasa lupa, ang espiritu ay hindi iiral sa langit. Dito sa mundo, tayo’y nangangailangan ng bagong tahanan sa Kanya.”

• Gaya ng walis tingting na kinakalabit ng hangin, tayo’y ginagapang ng mga alalahanin. Ngunit subukin mong ituro ang puso sa Kristo lamang—hindi sa kisame ng sariling bahay, hindi sa naka-iipong salapi, hindi sa makinang na titulo. Masisilayan mo ang liwanag ng isang bagong umaga kapag ang ating puso’y inalay Niya–ang iisang tahanan na hindi masisira ng ulan o bagyo.

• Sa aking personal na lakbay, pangako kong higit na isaayos ang aking pagninilay at panalangin. Sa bawat pagkakataon, hihintuin ko ang sarili upang tanungin: “Nasa bahay ba ako ng Ama, o nagtataka sa mundong limot sa Kanyang presensya?” Gaya ni Hesus, na kahit mangingibang-loob nang mahirap ang kalagayan ay hindi tumigil sa gawaing Ama, susundan ko ang Kanyang yapak nang buong tapang at pananampalataya.

• Sa huli, natutuhan ko na ang “walang tahanan” ay hindi kawalan bagkus kalayaan—ang kalayaang yakapin na ang buhay ni Hesus ang tanging pundasyon. At kung anuman ang ibigay ng mundong ito, ang tunay kong tahanan ay hindi nakatadhana rito, kundi sa puso ng Diyos na nagmamahal sa akin magpakailanman.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa pagninilay ko sa talinghagang ito, hindi maiwasang mapaisip ako sa sariling buhay at mga sandali kung saan tila nawawala rin ako sa landas—parang si Hesus na naiwang nasa Jerusalem nang bumalik sina Maria at Jose. Si Mariang Inang Birhen, bagaman nalito at nag-aalala, ay agad nagtiyaga sa pananaliksik, sa halip na agad husgahan ang Anak. Sa loob ng tatlong araw, pinagnilay niya at ni San Jose ang mga palatandaan sa templo, at nang matagpuan nila si Hesus ay narinig nila ang sagot na matagal nang bumabagabag sa puso nila: “Bakit ninyo Ako hinanap? Hindi ba’t dapat Akong nasa mga gawaing Panginoon ng Aking Ama?” (Lucas 2:49).

• Ako’y nabighani sa dalawang aspekto ng pangyayaring ito: una, ang gidlay na pagmamatyag ni Maria—hindi agad naintindihan ngunit patuloy siyang nagmumuni-muni sa puso; ikalawa, ang buong pagtupad ni Hesus sa kalooban ng Ama kahit sa murang edad. Ayon kay San Juan Crisostomo, “Pinatunayan ng Sampung Taon na Bata si Hesus na hindi Siya alipin ng kung anumang uring gawaing tao, bagkus sakdal na nalugod sa gawaing banal ng Ama” (Homilies on Luke 2). Para sa akin, ito’y paalaala na sa bawat yugto ng buhay, may himig ang Diyos na nagmumungkahi ng tamang landas—isang himig na kailangang pakinggan nang malalim.

• Maraming beses akong nakaranas na tila nawawala sa akin ang boses ni Hesus dahil sa ingay ng mundo—mga personal kong hangarin o busy sa araw-araw na gawain. Ngunit ngayong araw na ito, hinamon akong sumoko sa halimbawa ni Hesus: ang unahin ang gawaing Panginoon kaysa sariling plano. Ayon kay San Agustin, “Ang puso ng tao ay nababato sa kasalimuotan ng maraming gawain, samantalang ang pagbabalik-loob sa Diyos ay nagtatanim ng tunay na kagalakan” (Tractates on the Gospel of John). Kung ang unang nagsilbi ni Hesus ay hindi ang pagkain o pagtulog kundi ang paghahanap ng kalooban ng Ama, gaano pa kaya dapat ang aking prayoridad ay ang pagtugis ng Kanyang paghahari sa puso ko?

• Sa ICCR, napakaraming proyekto at gawain na makabuluhan—paglilingkod sa komunidad, misyon ng pagpapalaganap, at pagtuturo ng Salita. Gayunpaman, paanong kung minsan ay naliligaw din tayo sa dami ng proseso at usapan? Sari-saring meeting at outreach ang pinagkakaabalahan, ngunit nasaan ang oras na tahimik tayong nagdarasal at tumatanaw sa presensya ng Diyos? Ang sagot ni Hesus ay patuloy na bumabalik sa akin: Dapat mong hanapin ang gawain ng Ama bilang iyong unang adhikain.

• Ang pagtubos ni Hesus sa krus ay ang sukdulang halimbawa ng pagtupad sa kalooban ng Ama. Hindi Siya nag-atubiling ialay ang sarili, sapagkat ang bawat hakbang Niya ay nakaugat sa pagmamahal at pagtatalaga sa Ama. Ayon kay San Gregorio ng Nisa, “Ang Anak, bagamat nagkatawang-tao, ay hindi kailanman lumihis sa gawain ng Ama, sapagkat ang Kanyang buhay ay boto ng pagkakaisa sa Ama” (On the Life of Moses). Ako’y natutong pahalagahan na ang aking pagsunod at pagmamahal ay nakabatay sa pagkakaintindi kung ano ang kalooban ng Diyos—hindi dahil sa takot o tradisyon lamang, kundi sa tunay na ugnayang nagliliyab sa pag-ibig.

• Kung ang kay Hesus ay “buhay ang tao hindi sa tinapay lamang kundi sa bawat salitang nagmumula sa bibig ng Diyos” (Lucas 4:4), gayon din, ang ating pagkatao ay masasabuhay sa pamamagitan ng patuloy na paghahanap sa presensya Niya—sa panalangin, sa pagninilay, at sa pagsunod. Sa bawat pagkakataon na tayo’y nawawala o malihis, nakikita ko na ang tahanan ng Ama ay muling pinupuno ng liwanag kapag tayo’y bumabalik-loob.

• Sa wakas, nakikita ko sa kuwento ni Hesus sa templo ang hamon para sa akin at sa ating ICCR family: “Hanapin ninyo muna ang kaharian ng Diyos at ang Kanyang katuwiran, at ang lahat ng bagay na ito’y idaragdag sa inyo” (Mateo 6:33). Huwag nating pabayaan na maging alipin tayo ng abala. Sa halip, gawin nating sentro ang presensya ng Ama—tahanan ng tunay na kapanatagan at kaligayahan. Sa ganitong paraan, sa bawat gawa nating pang-araw-araw, nagliliwanag ang dakilang layunin ng Diyos sa ating buhay: na tayo’y maging mga saksi ng Kanyang pag-ibig sa mundong naghihintay ng liwanag at pag-asa.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa aking pagninilay ngayong araw, muling bumalik sa aking isipan ang paalala ni Hesus: “Huwag kayong humatol, upang hindi kayo hatulan. Sapagkat sa hatol na gamit ninyo, kayo ay hahatulan; at sa sukatan na sinukat ninyo, kayo’y susukatin” (Mateo 7:1–2). Ako’y napapaisip: ilang beses ko na bang tinuligsa ang kapwa—sa trabaho, sa simbahan, o sa mga kapatid sa ICCR—nang hindi ko namamalayang ang sariling puso ko ay puno ng paghatol? Bilang tao, likas sa atin ang mamuna sa iba, ngunit buong puso kong nais matutunan ang diwa ng awa at pag-unawa na itinuturo ng Panginoon.

• Sinabi ni San Agustin, “Huwag mong husgahan ang iba nang hindi mo pa nalilinis ang sariling kaluluwa. Sapagkat ang salamin ng iyong puso ang unang dapat ayusin” (Sermones 280). Ang talinghaga ni Hesus tungkol sa puwing sa mata ng kapwa at sa troso sa sariling mata ay isang matinding hamon. Puwede nga bang maghanap tayo ng puwing—mali maliit na pagkukulang—sa iba kung ang ating sariling buhay ay tinatahanan ng troso—mas malalaking pagkukulang at kahinaan? Hindi. Kapag hinangad nating iwaksi ang troso sa ating mga mata, nauunawaan natin na higit na kailangan nating magpababa, humingi ng awa, at magpakumbaba.

• Ngunit hindi rin ibig sabihin nito na balewalain ang masamang gawain. Ayon kay San Juan Crisostomo, “Maaaring hatulan ang gawa, ngunit hindi ang taong nilikha sa larawan ng Diyos. Ang pagwawasto ay dapat magmula sa pag-ibig at pagnanais na ituwid, hindi sa pagmamaliit o paghusga ng pagkatao” (Commentary on Matthew). Dito ko natutuhan na may puwang ang tamang pagdidisiplina at pagwawasto, basta’t ito’y ipinapatupad sa tamang diwa—pagmamahal at pangangalaga sa dignidad ng kapwa.

• Sa pamilya ng ICCR, madalas tayong magkita-kita at magpalitan ng opinyon. Dito, nasusubok ang ating panata na huwag maghusga nang padalos-dalos. May mga pagkakataon na nakita kong may nagtuturo sa mali ng kapatid sa harap ng iba, hindi upang ituwid siyang may pagmamahal, kundi upang maibulgar o mapahiya. Ganito raw ang paghatol na ayaw ng Diyos. Ayon sa turo ni San Gregorio ng Nisa, “Ang puso na may tunay na habag ay hindi naghahanap ng tagiliran ng kapwa upang tustusan ng salitang mapanakit, kundi naghahanap ng paraan upang pasiglahin ang kabutihan” (On the Life of Moses).

• Sa praktikal na aplikasyon, dapat akong maging mapanuri hindi ng ugali ng kapwa kundi ng motibo ng aking puso. Bawat pagkakataon na may napansing hindi tama, tinatanong ko sa sarili: “Ano ang layunin ko? Mapahiya ba siyang kapwa, o tulungan ba siyang makabalik sa pag-ibig ng Diyos?” Kung ang pagwawasto ay malinaw na para sa ikabubuti—tulad ng pagtutuwid sa maling pananalita, maling aral, o maling gawa—magagawa ko ito sa tamang paraan: huwag sa harap ng marami, at isawalili sa pag-ibig at pagdarasal. Kailangang itaglay ang kahinahunan, at palaging sinasabayan ng dasal: “Panginoon, tulungan Mo po akong maging instrumento ng Iyong awa, hindi ng paghatol.”

• Madalas kong ipaalam sa aking sarili na, bago ako tumingin kung paanong nagkakamali ang kasama ko, dapat alisin ko muna ang troso sa akin—ang aking mga pagkukunwari, pagkukulang, at masamang intensyon. Kung ako’y may galit o sama ng loob, nagagamit ko ba ang salita para magpadala ng mabuting hangarin, o para saktan ang kapwa? Sa tuwing ako’y magdarasal sa kapilya, sinisiguro kong dala ko ang bukas na puso. Kung may makita akong mali, tiniyak kong hindi ko gagawing public spectacle ang pagwawasto, kundi inaayos ko ito nang tahimik, puno ng malasakit, at may hangarin na buuin siya at hindi sirain.

• Sa huli, ang diwa ng hindi paghuhusga ay hindi pasismo sa kasalanan; ito’y paanyaya sa pag-ibig na tumutugon sa kahinaan ng kapwa ng may malasakit. Gamit ang aral ni Hesus at ng mga Ama ng Simbahan, naniniwala ako na kaya nating buuin ang isang komunidad sa ICCR na tunay na nagmamahalan—isang tahanan kung saan ang bawat isa’y malayang magtanong, magwasto, at ituwid ang sarili nang hindi binabalewala ang dignidad ng iba. Ito ang landas tungo sa buhay na walang panghuhusga, kundi punong-puno ng awa, pag-ibig, at pag-asa.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa pagdiriwang natin ng Kapistahan ng Napakabanal na Katawan at Dugo ni Kristo, taimtim kong nararamdaman kung paano tayo inanyayahan ni Hesus na lumalim sa kanyang dakilang misteryo. Ako’y hindi lamang tumitindig bilang isang indibidwal na naghahangad ng sariling kaginhawaan, kundi bilang bahagi ng isang iisang Katawan—ang Katawan ni Kristo—kung saan bawat isa sa atin ay may natatanging papel at misyon.

• Sa Ebanghelyo ni Mateo (26:26–28), binigyang-diin ni Hesus ang kanyang huling hapunan: “Kunin ninyo, kainin ninyo: ito ang aking katawan.” “Inumin ninyo lahat nito: ito ang aking dugo.” Dito ko naunawaan na ang Eukaristiya ay higit pa sa ritwal na pagkaing espirituwal; ito ang mismong bukal ng ating buhay bilang Simbahan. Hindi sapat na maalala lang natin ang gabi ng Paskuwa ni Hesus—tayo’y tinatawagan din na makilahok sa kanyang pagkaing nagbibigay-buhay at naghihilom sa ating mga sugatang puso.

• Ayon kay San Justin Martyr (c. 100–165 AD), ang Eukaristiya ay “hindi tinatawag lamang tinapay at alak; kundi ang Katawan at Dugo ng ating Tagapagligtas, Hesukristo.” Para sa kaniya, ang pagkaing ito ang lunas contra mortis—gamot laban sa kamatayan. Kapag ako’y tumatanggap ng sagradong komunyon, sinisikap kong tandaan na dalangin ko ang aking kapatid na malayo mula sa pananampalataya, pati na ang sarili kong pagdududa at takot. Sapagka’t ang bawat pag-akyat sa banal na mesa ay paanyaya ng Dios na ibahagi ang kanyang buhay—hindi para sa iilan, kundi para sa lahat ng naglalakbay patungo sa ikaluluwalhatian.

• Sa turo naman ni San Ignacio ng Antioquía (c. 35–107 AD), ang Eukaristiya ay “gamot ng kawalang-kamatayan at pananggalang laban sa kasalanan.” Sa karanasang ito, natutunan kong ang bawat paghinto ko sa tukso ng mundong nagpapabigat sa aking puso ay paglisan sa daan ng kamatayan. Itong banal na pagkaing espirituwal ang nagbubukas sa akin ng bagong pananaw: na sa Bagong Tipan, ang tunay na kayamanan ay hindi nakabase sa mga ari-arian, kundi sa pagkaisa sa Kanya.

• Hindi maikakaila na ang ating buhay bilang isang komunidad—tulad ng ICCR—ay pinagtibay sa pagkaisa ng kalooban. Tulad ng sinulat ni San Pablo sa 1 Corinto 10:16–17, “Ang baso ng pagpapala na ating pinagpapalain, hindi ba paghahati-hati ng dugo ni Kristo? At ang tinapay na ating hinihiwa-hiwalay, hindi ba pagbabahagi ng katawan ni Kristo? Sapagka’t tayo, bagaman marami, ay iisa lamang ang tinapay, at iisa rin ang katawan.” Dito ko nakikita na ang Eukaristiya ang pinagmumulan ng ating pagkakapatiran: tayo’y hindi magkakahiwalay na indibidwal kundi iisang buhay sa pag-ibig ni Kristo.

• Tumutunghay ako sa karanasan ng ating Samahan sa ICCR: ang bawat pagharap natin sa pagkakaiba-iba—sa wika, nakaraang sugat, at personal na laban—ay tinatahi ng banal na pagkaing ito. Kung tayo’y tunay na kasapi ng Katawan ni Kristo, dapat iisa ang ating adhikain: maglingkod nang tapat, magsakripisyo para sa kapwa, at itaguyod ang kalooban ng Diyos sa bawat pagkakataon. Napakahalaga ring iwasan ang pagkakahati-hati, sapagkat sa ingay at away-wag ay nagiging bulag tayo sa tinig ng Espiritu. Dapat pairalin natin ang pagkakaisa ng bawat kaluluwa: isang pamilya, isang pananampalataya, isang layunin—ang makasama si Hesus sa walang hanggang kaharian.

• Sumusumpa ako kay San Agustin (354–430 AD), na nagsabing, “Kapag kinain mo ang katawan ni Kristo, manghawakan mo rin ang kanyang kahirapan at kamatayan, upang sa pamamagitan nito’y lumago ka sa banal na buhay.” Sa aking personal na pagninilay, natuklasan kong ang tunay na diwa ng Corpus Christi ay hindi lamang panlabas na paggunita kundi aktibong pagdadala ng kanyang pag-ibig sa mundong nagugutom sa katarungan at pag-asa.

• At sa turo ni San Tomas de Aquino (1225–1274 AD), ang Eukaristiya ay “pinagmulan at rurok ng buhay kristiyano.” Nagpapaalala siya na ang “sacramentum caritatis” ay dapat umani sa ating puso, isipan, at kamay—iyon ay magbigay-tulong sa mga dukha, magwaksi ng anumang paghahati, at magbuo ng matibay na pagkakaisa. Kaya’t sa bawat misa’t pagdiriwang, hinihimok ko ang aking sarili at ang bawat kapatid: lumapit tayo nang may mapagpakumbabang puso, handang maglingkod, at mangarap ng makabuluhang pagkakaisa.

• Sa pagtatapos ng aking pagninilay, muling sinabi sa Ebanghelyo ni Juan (6:53–58): “Kung hindi kayo kakainin ng laman ng Anak ng Tao at iinom ng kanyang dugo, wala kayong buhay sa inyong sarili.” Ang buhay na iniaalay ni Kristo ay panalangin na nauuwi sa pagkilos: pagkakaisa, pagsasakripisyo, at pag-ibig. Nawa’y maging matatag tayo sa misteryo ng Eukaristiya, palanginang magbuklod sa ating puso at magbukas ng ating mga kamay upang maglingkod sa ating kapwa. Ito ang ating pangako: mamuhay bilang iisang Katawan ni Kristo—isang pagkakaisa ng pananampalataya, pag-ibig, at pag-asa tungo sa kanyang kaharian.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa loob ng maraming taon, kinilala ko ang sarili ko bilang isang taong madaling mabahala pagdating sa bukas. Palagi kong naisin na matiyak na sapat ang pera, maayos ang kalusugan, at ligtas ang aking pamilya. Ngunit sa bawat plano’t pag-aalala, unti-unti kong natutunan mula sa dibdib ng Salita ng Diyos na ang pagkabalisa ay hindi kailanman kagustuhan ng Maykapal para sa atin. Tinawag Niya tayong mamuhay nang may kapayapaan at pagtitiwala sa Kanya, sapagkat Siya ang sukdulang tagapagbigay ng ating pangangailangan.

• Sabi ni Hesus, “Walang sinuman ang makapaglilingkod sa dalawang panginoon… hindi ninyo maaaring paglingkuran nang sabay ang Diyos at ang kayamanan” (Mateo 6:24). Dito ko naunawaan na ang puso kong hati—nag-aalangan sa ganap na pagtitiwala—ay paraan para ako’y sirain ng pangamba. Hindi ibig sabihin ng talatang ito na itinakwil natin ang mga biyaya ng Diyos—ang lahat ng nararapat nating tanggapin ay biyaya pa rin—kundi ang paalala na ang ating tunay na paglilingkod ay nakatuon marangal lamang sa Kanya. Gaya ng itinuro ni San Agustin, kapag hinayaang tayo’y alipinin ng temporal na mga bagay, nawawala sa atin ang tunay na kalayaan ng kalooban na mahalin ang Diyos ng buong puso.

• Si San Juan Crisostomo naman ay nagpaalala na ang pagkabalisa tungkol sa hinaharap ay bunga ng “kawalan ng pananampalataya.” Aniya, kapag pinili nating mag-alala, ibig sabihin hinihimasan natin sa sariling bulsa ang seguridad imbes na ibigay ito sa kamay ng Diyos. Naalala ko ang isang panahon na halos hindi ako makahinga sa bigat ng utang; ang bawat umaga’y punô ng takot na baka mawalan kami ng kuryente o pagkain. Nguni’t nang minsan kong subukan—hindi madali—na iangat ang bawat alalahanin kay Kristo sa panalangin (Filipos 4:6), ramdam ko ang kakaibang kapanatagan na dumaloy sa puso ko.

• Itong di-matitinag na pag-asa ay hindi lamang pulos emosyon. Ayon kay Origenes, ang pagtitiwala sa Diyos bilang Ama at Tagapagkaloob ay pundasyon ng buhay espiritwal. Kapag tinanggap natin ang katotohanang ang Kanya ang nag-aalaga sa ibon sa langit at sinusuotan ang mga ligaw na bulaklak (Mateo 6:26–30), nagsimulang matunaw ang dating takot. Nalaman kong ang dalisay na pananampalataya ay hindi tahimik na pagtanggap ng mga pagsubok, kundi aktibong paghahatid ng ating mga alinlangan sa krus ni Hesus.

• Ang mga pastol ng Simbahan sa sinaunang panahon—sila Santo Gregorio ng Nyssa at San Jerome—ay nagpunto sa atin na hindi naglalaho ang kayamanang nasa puso. Anila, “Ang kayamanang hindi nakikita, bagkus nakatatag sa pawis ng pagkamasunurin sa Diyos, ay puno ng pagpapala.” Minsan, ang pinakamahalagang yaman ko ay hindi pera kundi ang mga malalim na sandali ng panalangin at pagkakaisa namin ng aking asawa sa harap ng altar: pagtitiwala na higit sa kulay ng perang hawak namin ay ang pagkakalinga ng Diyos.

• Hindi mawawala sa ating daigdig ang mga tukso at paghihirap. Ngunit sa halip na magdusa sa disiplina ng sariling pag-aalala, tinuruan ni Hesus ang mga alagad Niya na “Huwag kayong mabalisa sa kinabukasan… Abalahin ninyo ang paghahanap sa kaharian ng Diyos” (Lucas 12:29–31). Sa bawat yugto ng buhay ko—sa lungkot, sa saya, o sa kawalang katiyakan—sinikap kong ituring ang panalangin at pag-aaral ng Bibliya bilang huling kanlungan. Dito ko natutunang, ayon kay San Agustin, na ang tunay na pagpapalaya ay nagmumula sa pagkilala na hindi ko hawak ang lubos na kontrol sa buhay, kundi sa Diyos lamang.

• Kung titimbangin natin ang alab ng pag-ibig sa Maykapal laban sa pag-aalala sa materyal na bagay, wala itong kapantay na liwanag. Ayokong bumalik sa dati kong pagkahabag sa sarili, sa pagyuko sa bingi ng aking mga takot. Sa halip, pipiliin kong yakapin ang paanyaya ni Pedro: “Ihagis ninyo ang lahat ninyong kabalisahan sa kaniya, sapagkat siya’y may nagmamalasakit sa inyo” (1 Pedro 5:7). At sa bawat bigat na ipaghahabol ng mundong ito, aalalahanin ko ang paalaala ni San Gregorio ng Nyssa: na ang Diyos ang ating kanlungan, ang ligtas na yaman na hindi nabubulok o nauupos.

• Kaya sa bawat hamon at kawalan ng katiyakan, pinipili kong manatili sa gitna ng bagyo nang may kapayapaan sa puso—isang kapayapaan na hindi nagmumula sa sariling kakayahan, kundi sa walang hanggang kamay na nag-aakay sa akin. Sa ganitong pananampalataya, tunay na natutupad ang pangako: “Datapuwa’t magsikap muna kayong hanapin ang kaniyang kaharian at ang kaniyang katuwiran, at ang lahat ng mga bagay na ito’y iadagdag sa inyo” (Mateo 6:33). Dito ko nahahanap ang tunay na katiyakan—hindi sa salaping dala ng pitaka, kundi sa dakilang pakikipagtipan sa Diyos na walang hanggan.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•   Sa aking pagninilay ngayong araw, nakabitin sa aking isipan ang paalaala ni Hesus sa Sermon sa Bundok: “Huwag kayong mag-ipon ng kayamanan sa lupa, kung saan ang uod at kalawang ay sumisira, at kung saan ninakaw ng mga magnanakaw” (Mateo 6:19). Sadyang napakalakas ng kaniyang pahayag, sapagkat hinihimok Niya tayong muling suriin kung saan natin nilalagak ang ating tunay na pagtataya—sa pansamantalang yaman o sa walang hanggang buhay.

• Ako mismo, madalas kong madama ang tukso ng makamundong kayamanan—ang pagganyak na magkaroon ng higit pa sa pangangailangan. Nang ako’y magising sa maikling pagninilay, naalala ko itong pahayag ni San Agustin: “Ang taos-pusong kaligayahan ay hindi matatagpuan sa dami ng pag-aari, kundi sa pagpapakumbaba at pagtitiwala sa Diyos.”   Ang kanyang pananalita ay paalala na ang kayamanang ito’y parang alila—kapag ginamit nang matuwid, nakapagpapalago, ngunit kapag pininoon, nagiging mapaminsala at dahilan ng paghihiwalay sa Diyos.

• Noong una, inisip ko na ang kayamanan ay neutral—hindi masama, at maaari pang maglingkod sa mabuti. Ayon kay San Juan Crisostomo, “Ang kayamanan ay mabuting alipin, ngunit masamang panginoon.”   Sa buhay ko, naranasan kong ang pera at ari-arian ay tumulong sa pamilya at pamayanan; subalit nang ako’y magpabaya at hinayaan itong ganap na maghari sa akin, unti-unti akong naging sakim at nagbalewala sa pangangailangan ng iba.

• Hindi ba’t may kasabihan tayo na ang “ang pera ay nakakahalakhak sa kawalan ng katarungan”? Kapag ang kayamanan ang nagdikta ng ating pagkilos, tinataasan natin ang sarili laban sa mahihirap, at damdamin ng awa ay napapawi. Sa ganitong kalagayan, ang pera ang nagiging dios—at ganito ang babala ni San Gregorio Magno: “Kapag ang tao’y nagtiwala sa kanyang yaman, siya ay malayo na sa biyaya ng Diyos.”

• Sa pamilya ng ICCR, pinapayuhan natin ang bawat isa na ihiwalay ang pakikipag-usap tungkol sa pera sa panahon ng dalangin at pagninilay—hindi dahil masama ang pag-usapan ito, kundi dahil ito’y madaling makasagabal sa puso. Ang salitang “kayamanan” sa harap ng Diyos ay dapat magsilbing tulay tungo sa pag-ibig at katarungan, hindi tuligsa sa kapwa o pagtatago para sa pansariling kapakinabangan.

• Pinalalalim pa ni Hesus ang aral na ito nang idagdag: “Saan man naroroon ang iyong kayamanan, naroroon din ang iyong puso” (Mateo 6:21). Dito ko nabatid ang kahulugan ng salitang “kayamanan” bilang salamin ng ating kaluluwa. Kung ang puso ko’y nakadikit sa makalipas na pera, doon nakahimlay ang aking tunay na pagmamahal—hindi sa Diyos, kundi sa materyal na mundo.

• Ngunit paano kung ang ating kayamanan ay itinuturing din nating pinagmumulan ng biyaya para sa kaharian ng Diyos? Mismong si San Ephraim ng Syria ang nagsabi: “Ang pipitagang puso ay susi para sa pag-imbak ng kayamanan sa langit; nang ang mana’y hindi matutunaw, ninais kong ang bawat salaping dumarating ay maging butil ng pag-ibig.”
• Sa puntong ito, dapat nating baguhin ang ating pananaw: ang pag-iimpok ay hindi lamang pagtaguyod ng materyal na bagay, kundi pag-invest sa puso at kapakanan ng kapwa. Kung tamang-gamitin ang pera, maaari tayong maging instrumento ng Diyos para sa pag-ahon ng maralita—sa edukasyon, kalusugan, at suporta sa nangangailangan.

• Sa aking pangako ngayon, pipiliin kong magtayo hindi ng liwasang bulsa para sa pansamantalang kaaliwan, kundi maghasik ng mga butil ng kabutihan. Sa bawat piso na dumarating sa akin, itatanim ko ito sa mga proyekto ng simbahan at komunidad—sa feeding program, scholarship, at pastoral outreach—upang ang kayamanang mula sa lupa ay magbunga ng walang hanggang biyaya. Ganito ang tunay na “pamumuhunan” na hindi tinatalupan ng uod o kalawang.

• Sa huli, ako’y nagninilay na ang pag-asa ko’y hindi naka-angkla sa yaman ng mundong ito, kundi sa kayamanan ng pag-ibig at awa ng Diyos. Hangad kong ang bawat araw ay maging paalala na ang tunay na yaman ay hindi kasama sa checklist ng asset, kundi nasa puso ng aking pangako na maglingkod, magmahal, at mamuhay nang tapat sa kalooban Niya.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa aking pagninilay, napagtanto ko na ang tunay na panalangin ay hindi nasusukat sa haba o dami ng mga salitang ating binibigkas. Madalas kong marinig ang mga kapatid sa pananampalataya na inuulit-ulit ang mga panalangin tulad ng rosaryo, na bagaman may halaga, ay maaaring maging isang simpleng pagsasaad ng damdamin nang hindi ganap na tagos sa puso. Ayon sa Ebanghelyo ni Mateo, sinabi ni Hesus, “Kaya nga, kung manalangin kayo, huwag ninyong ulit-ulitin ang inyong mga panalangin, sapagkat iniisip ng mga makasalanan na dahil sa kanilang maraming salita sila’y maririnig” (Mateo 6:7). Para sa akin, ito ay paalala na ang panalangin ay isang taimtim na pakikipag-usap sa Diyos—isang ugnayan ng puso na hindi dapat maging isang ritwal lamang ng paulit-ulit na salita.

• Ako ay naniniwala na ang dalisay na panalangin ay tulad ng isang nobyo na taos-pusong inuulit sa kanyang nobya ang salitang “mahal kita.” Hindi ito mahalaga kung ilang ulit mang marinig ang salita, kung ito’y tunay na tagos sa puso. Ang wika ay nagiging makabuluhan lamang kung ang bawat salita ay nagmumula sa pagkakakilanlan ng ating pagmamahal at pananampalataya. Ang katuruan ni Hesus ay nagpapakita ng kahalagahan na ang ating puso ay maging daluyan ng pag-ibig, kahit kami man ay dumadaan sa sakit o pagdurusa. Sa ganitong diwa, ang walang humpay na pagdarasal ay hindi nangangahulugang dagdagan lamang natin ang mga salita, kundi ang agos ng pagmamahal at kababaang-loob sa ating pakikipag-ugnayan sa Ama sa langit.

• Sa pag-aaral ko ng mga dakilang Ama ng Simbahan, aking naaalala ang mga salita ni San Agustin: "Kung ang puso ay hindi bukas sa pag-ibig, ang salita lamang ay mananatiling hangin lamang na walang tunay na pinanggagalingan."   Ang pahayag na ito ay nagpapaalala sa akin na ang ating mga salita, gaano man karami, ay walang saysay kung wala itong tunay na apoy ng pag-ibig na nagmumula sa kalooban. Hindi sapat na maghangad na mapakinggan ng iba o magpakitang-gilas—ang mahalaga ay ang ating relasyon sa Diyos kung saan tagos ang pag-ibig, kahit pa ito ay hindi agad nakikita ng sanlibutan.

• Minsan, naiisip ko na ang pagnanais na mapansin ng iba ay nagiging hadlang sa ating personal na ugnayan sa Diyos. Tulad ng pagtuturo ni San Antonio ng Padua, “Mas mabuting gawin ang kabutihan sa tahimik at taos-pusong paraan kaysa sa damihan ang salita na walang gawa.” Ang utos na ito ay nagpapahayag na ang katapatan sa kaloobang ibinibigay ng Diyos ay hindi nakabase sa kung gaano karaming salita ang ating mailalahad, kundi sa kung gaano kalalim ang ating pag-ibig at pagsasabuhay ng Kanyang kalooban. Para sa akin, ang panalangin ay dapat maging isang panata ng pag-ibig sa kabila ng mga hamon at paghihirap ng buhay—isang pagkakataon upang pawiin ang sugat ng damdamin at itaguyod ang tunay na diwa ng kabanalan.

• Bukod dito, mahalaga din na maunawaan ko at ng bawat mananampalataya na ang mga salita ay simpleng paraan lamang ng pagpapahayag ng ating damdamin. Kung walang bahid na pag-ibig ang bumabalot sa bawat salita, ito’y maaaring maging mababaw at kawalan ng kahulugan. Ang pag-ibig ni Kristo na inialay sa atin sa krus ay ang pinakamalalim na halimbawa ng tunay na pagdarasal—isang pagdarasal na puno ng paghihirap, sakripisyo, at higit sa lahat, walang hanggang pag-ibig. Hindi inaasahan ni Hesus na ang ating pagdarasal ay maging isang palabas para sa kapuri-puri ng mga mata ng tao, kundi ito ay maging isang patotoo ng ating bukas na puso na tanging sa Kanya lamang nakatuon ang ating mga salitang binibigkas.

• Sa aking humihinahon na damdamin, natutunan ko na ang panalangin ay isang lihim na usapan sa pagitan ng puso at ng Diyos. Hindi ko pinahahalagahan ang mga salita na mababaw at pawang para sa pagpapakita lamang ng ating kapangyarihan o kabanalan. Ang tunay na nais ni Hesus ay ang pagdakila ng pag-ibig sa kanyang mga gawa—isang pag-ibig na hindi nauubos sa dami ng salita kundi humuhubog sa ating pagkatao. Ito ang diwa na dapat kong yakapin at ipamuhay, hindi bilang isang pormalidad, kundi bilang isang pang-araw-araw na pamumuhay na puno ng tunay na damdamin at pagmamahal.

• Samakatuwid, inaalala ko sa aking sarili na huwag ipagkatiwala ang sarili ng labis na salita sa pagdarasal. Sa halip, palalimin ko pa ang aking ugnayan sa Diyos sa pamamagitan ng tahimik, taos-puso, at puspos ng pag-ibig na nagmumula sa kalaliman ng aking pagkatao. Kasabay nito, hinihikayat ko rin ang aking mga kapatid na hindi padadalhin sa patibong ng makitang mga salita na walang kabuluhan—dahil ang tunay na dalisay na panalangin ay ang patuloy na pag-ibig na walang humpay. Sa ganitong paraan, sa bawat tibok ng puso ko, mararamdaman ko ang presensya ng Diyos na nag-uumapaw sa katalinuhan, habag, at walang hanggang pag-ibig na siyang nagbibigay tunay na kahulugan sa buhay na iniaalay ko sa Kanya.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa aking pagninilay ngayong araw, napagtanto ko ang isang mahalagang katotohanan sa aking espiritwal na paglalakbay: ang tunay kong gawain ay hindi nakatuon sa pagpuna o pagpuri ng tao, kundi sa lihim at taos-pusong paglilingkod sa Diyos. Sa ebanghelyo ngayon, malinaw na ipinagbabawal ang mga gawaing pakitang-tao—mga gawa na ginawa lamang upang mapansin at mapuri ng tao. Sinabi ni Hesus sa Mateo 6:1, “Mag-ingat kayo na huwag ninyong gawin ang inyong mga kabanalan sa harap ng mga tao, upang kayo’y makita nila; kung hindi, wala kayong gantimpala mula sa inyong Ama sa langit.” Ang paalalang ito ay nagsisilbing gabay sa akin na ang tunay na pagsamba at paglilingkod sa Diyos ay hindi nakabase sa panlabas na anyo kundi sa kabanalan ng loob.

• Sa aking buhay, madalas kong makita ang tukso na ipamalas ang aking kabutihang loob sa mga tao sa paligid ko. Sa mga pagkakataong ito, natutunan ko na ang pagnanais kong mapasikat ay isang uri ng pagmamataas na naglalayo sa akin mula sa tunay na diwa ng Kristiyanismo. Hindi ako nakahandang maging katulad ng mga pariseo ng panahong iyon—mga taong ang puso ay nakatuon lamang sa paghingi ng papuri mula sa kapwa. Sa halip, tinitingala ko ang halimbawa ng Diyos Ama, na sa kabila ng ating mga pagkukulang, ay patuloy na nagmamahal at nagbibigay ng biyaya sa lahat. Ang pagiging ganap ay nangangahulugan para sa akin na sundin ang utos ng Diyos na magsilbi sa Kanyang kaharian nang walang inaasahang kapalit mula sa sanlibutan.

• Isinulat ni San Agustin, isang dakilang Ama ng Simbahan, “Ang tunay na kabanalan ay hindi nasusukat sa anyo ng mga gawaing para sa panlabas na paghanga, kundi sa katapatan ng puso sa harap ng Diyos.” Ang pahayag na ito ay nagbubukas sa akin ng mas malalim na pang-unawa: hindi sapat na magpakitang-tao lamang; ang mahalaga ay ang aking ginagawa ay may saysay sa espiritu at nag-uugnay sa banal na kalooban ng Diyos. Naniniwala ako na ang bawat gawain kong ginawa nang may kababaang-loob, kahit na ito’y hindi napapansin ng karamihan, ay mahalaga at tinatanggap ng ating Ama sa langit.

• Napagtanto ko rin na ang pagnanais na mapuri ng tao ay isang patibong. Kapag ako’y napahamak sa paghahangad ng papuri, nawawala ang tunay na kahulugan ng aking paglilingkod. Tulad ng tinuro ni San Juan Chrysostom, ang ating mga gawa ay dapat maging kanilang sariling paanyaya sa paglapit sa Diyos, at hindi para maging daan para sa sariling pagyayabang. Ayon kay Chrysostom, “Ang tunay na kaluwalhatian ay nasa loob, sa paghahatid ng pag-ibig at kabutihan nang di-makapanghinanghinan.” Sa aking pagsisikap, ako’y humuhubog hindi lamang ng aking pagkatao kundi pati na ng aking espirituwal na buhay, sapagkat ang mga gawa na ginawa para sa kaluwalhatian ng Diyos ay nag-iiwan ng hindi matutumbasang tatak sa aking puso.

• Habang ako ay patuloy na lumalakad sa landas ng pananampalataya, pinaiiral ko na simple at tahimik ang aking serbisyo sa Diyos. Hindi ko hinahangad na masipol ng kapwa ang bawat maliit na kabutihan ko; bagkus, tanging si Kristo lamang ang siyang nakakaalam ng aking taos-pusong pagsusumikap. Sa Mateo 6:4, pinaaalala sa atin na, “At kapag ginawa mo ito, huwag mong ipahayag sa kaliwanagan ang iyong kaliwanagan, kundi ang iyong Ama na nasa lihim ang siyang makakakita at magbibigay sa iyo ng gantimpala.” Ito ang dahilan kung bakit tinatanggap ko ang bawat pagkakataon upang maglingkod sa Kanyang ubasan nang may pusong hindi umaasa sa mga papuri ng tao, kundi sa tanging gantimpala ng Diyos.

• Sa aking pagmumuni-muni, nasaksihan ko na ang kahalagahan ng pagsasanay ng pagiging lihim at taos-pusong paglilingkod. Napagtanto ko na ang tunay na tagumpay sa espiritwal na buhay ay hindi nakikita sa dami ng mga papuri o pagpupuri ng tao, kundi sa katapatan kong sumasabay sa Kanyang banal na kalooban. Sa ganitong paraan, ikaw at ako ay tunay na nagiging kasangkapan ng biyaya, handang mag-alay ng bawat gawa bilang pagpupugay sa Diyos Ama na siyang pinagkukunan ng ating buhay at kaluwalhatian.

• Sa pagtatapos, ang aking pagninilay ay isang paalala sa akin na maging mapagpakumbaba at laging unahin ang kalooban ng Diyos kaysa sa anumang pansariling hangarin. Aking pangako sa aking sarili ay ipagpatuloy ko ang paglilingkod na nakatuon sa Kanyang kaluwalhatian—maging ito man ay napapansin man o hindi ng sanlibutan. Dahil sa ganitong uri ng buhay, tunay akong makakapamuhay bilang isang anak ng Diyos na hindi naghahangad ng pansariling karangyaan kundi ng tunay na kaligayahan na nagmumula lamang sa Kanya.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ako ay lubos na naniniwala na ang tunay na kahulugan ng pagiging Kristiyano ay ang kakayahang magmahal nang walang pinipili, at higit sa lahat, ang magmahal sa mga kaaway. Hindi sapat para sa akin na mahalin lamang ang taong mabuti; ang hamon ay ang pag-ibig na nagmumula sa isang pusong handang magpatawad at magmahal kahit sa gitna ng pagdurusa. Sa aking paglalakbay bilang isang mananampalataya, natutuhan kong ang pagmamahal sa kaaway ay kabalintunaan sa natural na pagnanasa nating sukatin ang kabutihan sa pamamagitan ng mga gawaing mapanuksong paghihiganti. Ayon sa Ebanghelyo ni San Mateo, sinabi ni Hesus, “Ngunit sinasabi ko sa inyo, ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, at idalangin ninyo ang mga umuusig sa inyo” (Mateo 5:44). Dito ko nakikita ang tinatawag na ganap na pagmamahal na itinuturo ng ating Panginoon—isang pagmamahal na hindi sumusukat sa karampatang pagbalos o paghihiganti.

• Minsan, ako ay napapaisip kung paano ko haharapin ang hiwaga ng pag-ibig sa kaaway kapag ang aking mga puso ay nagdadala ng sama ng loob. Ngunit ang pananaw na ito ay nagbago nang aking madalumatang mabasa ang mga pag-aaral ng mga dakilang Ama ng Simbahan, tulad ni San Agustin at San Juan Chrysostom. Ayon kay San Agustin, “Ang Diyos ay nagmahal sa atin kahit tayo ay makasalanan, at ang tunay na talla ng pagiging ganap ay ang kakayahang magmahal sa mga hindi karapat-dapat”. Sa aking mga sandaling kahinaan, iniisip ko ang kanyang mga salita at pinangangarap na maging katulad ng Diyos Ama na patuloy na nagpapakita ng biyaya’t habag sa lahat—mga makasalanan man o hindi. Ang diwa ng pag-ibig na ganito ay nag-aanyaya sa akin na pagnilayan kung paano magpakatotoo sa aking pananampalataya.

• Hindi ko nais na maging isang taong nagpapanggap sa kabutihan sa panlabas na anyo lamang. Ang kahulugan ng isang tunay na Kristiyano, sa aking palagay, ay nakikita hindi lamang sa paggawa ng mga himala o mga supernatural na gawa kundi sa mga adhikain na tunay na nagpapakita ng Diyos sa pamamagitan ng ating buhay. Ang kabuuan ng aking pagkatao, mula sa malalalim na isip hanggang sa pusong umaapaw sa pagmamahal, ay dapat naglalaman ng diwa ng isang diyos na mapagmahal. Kung ako ay tunay na sumusunod sa yapak ng Diyos Ama, hindi ko lamang mamahalin ang mabubuting tao kundi pati ang nasa bingit ng kasalanan—ang mga kaaway ng katarungan. Sa ganitong paraan, itinuturo ng buhay ko na ang pagmamahal ay hindi kinikilingan, ito ay nagbibigay ng buhay at pag-asa.

• Sa aking pagninilay, naaalala ko rin ang mga salita ni San Juan Crisostomo na nagsasabing, “Ang mata ng tao ay kailangang maging bintana ng kaluluwa; kung ito ay marumi ng pagkasuklam at kapootan, paano pa ito makakakita ng liwanag ng Diyos?” Sa bawat pagharap ko sa aking mga kaaway, sinisikap kong linisin ang bintana ng aking puso—upang makita ko ang tunay na imahe ng Diyos sa kanila. Hindi ko hangarin na ang kanilang masasamang ugali ay maging katwiran upang sila’y panagutin, bagkus ito ay hamon para sa akin na magpakatotoo sa pagmamahal na walang pag-iimbot ng paghihiganti. Ang aking dasal ay hindi ang kapahamakan nila kundi ang kanilang kapayapaan at pagbabagong loob. Sa aking puso, nauunawaan ko na ang kahulugan ng dakilang pag-ibig na ito ay ang pagtawid sa mga hadlang ng galit at pagkamuhi at pumili ng daan ng kapatawaran—isang daan na tunay na inialay para sa akin ng Diyos.

• Sa isang banda, alam kong hindi madali ang maging ganap na tulad ng Diyos Ama, na lumalapit sa lahat ng nilalang na may walang hanggang pag-ibig at pagkalinga. Ngunit naniniwala ako na ang pagkakaroon ng pusong puno ng espiritu ay nangangahulugang kakayahang yakapin ang kahinaan at pagsuway ng tao at gawing pagkakataon ito para sa pagkakamit ng higit na kabanalan. Ang kahulugan ng pag-ibig sa kaaway ay hindi simpleng pag-apruba sa kanilang kasalanan kundi ang hindi paghiling na sila’y mapahamak. Ito ay ang pusong handang umunawa, umako, at ipakita ang maling kagandahan ng pagkakasala sa pamamagitan ng mabuting halimbawa ng Diyos, na sa kabila ng lahat, ay patuloy na minamahal at inaalaagaan ang bawat isa.

• Kung titingnan ko ang mga turo ng sanlibutan at ng mga dakilang Ama ng Simbahan, ako’y namamangha sa walang kapantay na pag-ibig ng Diyos na nagbibigay ng buhay sa lahat kahit na sa tila walang pag-asa. Dahil dito, nalalaman ko na ang tunay na gawaing mapagmahal ay hindi makakamtan kung ako ay mananatiling nakakulong sa aking paghihiganti o galit. Sa bawat araw, ako ay pinapaalalahanan ng banal na salita at ng halimbawa ng buhay ng ating Panginoon na mahalin ang kaaway—isang hamon at biyaya na binibigyan ako ng lakas at inspirasyon upang maging isang tagapagdala ng liwanag at pag-asa sa gitna ng dilim.

• Sa pagtatapos ng aking pagninilay, nauunawaan ko na ang landas tungo sa ganap na pag-ibig ay puno ng sakripisyo at pagsisikap. Ngunit ito rin ay landas ng tunay na kalayaan—isang buhay na hindi na nakakulong sa mga tanikala ng pagkamuhi. Kung ang puso ko ay tunay na pinagbubuklod ng pagmamahal, magiging daluyan ako ng biyaya ng Diyos sa lahat, at sa ganitong paraan, ako ay tunay na gumagaya sa Diyos Ama na walang pagtitig sa kasalanan kundi sa halip ay nagbibigay ng buhay sa lahat ng nilalang.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Napag-isip-isipan ko na tunay ngang ang paghihiganti ay hindi nakabatay sa pagpaparusa o paghihirap sa kapwa, kundi ang paggawa ng kabutihan at pagpapalaganap ng pagmamahal. Sa aking karanasan at pagsasabuhay ng pananampalataya, natutunan kong ang tunay na kalayaan ay makakamtan kung handa tayong pakawalan ang mabibigat na damdamin laban sa ating mga kaaway, maging ito man ay ang mga taong nanakit sa atin noon o pati na ang sarili nating pagkukulang. Sa halip na magpakasasa sa paghihiganti, ipinagpapakita ng banal na aral sa Bibliya na mas mataas ang pag-ibig kaysa sa anumang galit. Gaya ng sinasabi sa Roma 12:19, "Huwag kayong maghiganti, mga minamahal, kundi bigyan ninyo ang galit sa Diyos; sapagkat isinasaayos ng Diyos ang lahat ng bagay."

• Pinili kong maniwala na ang tunay na paghihiganti ay ang paggawa ng kabutihan at ng pagpapatawad. Sa aking puso, nauunawaan ko na ang pagbubuhos ng kabutihan—sa pamamagitan ng pagmamalasakit, pagtulong sa kapwa at pagpapakita ng malasakit sa kapwa—ang tunay na sagot sa anumang masasakit na nagawa sa akin. Minsan, ang pagdadala ng sama ng loob ay nagiging pasanin at hadlang sa ating pag-unlad at kapayapaan. Isang napakahalagang aral ito na dapat yakapin ng bawat isa, sapagkat sa cada pagsubok at sakit, makikita natin na ang pagbitaw ng paghihiganti ay hindi lamang makagiginhawa sa ating damdamin kundi nagbibigay rin daan sa paggaling ng ating kalooban.

• Hindi madali ang piliing magparaya at pumili ng kabutihan sa halip na maghiganti. Tinuturuan tayo ng ating pananampalatayang Kristiyano na ang ministro ng pag-ibig ay dapat sumiklab sa ating mga pusong mapagkumbaba at mapagpatawad. Ang mga naunang ama ng simbahan, gaya nila San Agustin at San Juan Crisostomo, ay nagturo na kapag pinipili nating patawarin ang ating mga kaaway at gawin ang kabutihan, mas lalo nating pinapalakas ang ating espiritwal na katauhan. Ayon kay San Agustin, mas pinipili niyang itakwil ang paghihiganti dahil alam niya na ang kapangyarihan ng Diyos ang magtatakda ng hustisya sa tamang oras. Ang ganitong pananaw ay nag-aanyaya sa atin na maging mahinahon, sapagkat sa ating buhay, madalas na ang ating pinakamalaking kalaban ay ang ating sarili, dahil tayo ang nagdadala ng ating mga nakaraan at mga karanasang masasakit.

• Sa bawat pagtiklop ng aking mga karanasan, aking naobserbahan na kapag nagpasya ako na hindi na manghiganti, unti-unti ring nawawala ang bigat sa aking dibdib. Napagtanto ko na mas mahalaga ang pagyakap sa kabutihan at paglabas ng pagmamahal, lalo na sa mga pagkakataong tila wala nang pag-asa. Ang simpleng hakbang ng pagpapatawad ay nagbigay daan sa akin upang maramdaman ang tunay na kagalakan—isang kagalakang hindi nakabase sa pagdurusa ng iba, kundi sa kalayaan ng puso mula sa anumang hinagpis. Nakikita ko rito ang turo ni Hesus, na pinili niyang umasa sa kabutihan at hindi sa paghihiganti: mas piniling magdusa upang ipakita ang tamang landas, na nagbibigay inspirasyon sa atin upang makamtan ang tunay na kapayapaan sa buhay.

• Ang pananaw na ito ay lalong nagiging mahalaga sa ating modernong pamumuhay, kung saan nilalabanan natin ang bawat araw ang mga personal at kolektibong suliranin. Kung patuloy nating dadalhin ang mga sakit at sugat mula sa nakaraan, ito ay magiging hadlang sa ating pag-usbong at paglago. Sa loob ng pananampalataya ng ating simbahan—sa loob ng ating komunidad sa ICCR—tayo ay hinihikayat na pahalagahan ang aral ng pagbibigay, pagpapatawad, at pagmamahal. Ang tunay na kagalakan ng isang banal ay hindi matatagpuan sa pagkakaroon ng kaaway, kundi sa pagiging payapa ang puso, sa pagyakap sa kabutihan ng Diyos, at sa pagpapakatotoo sa kanyang mga turo.

• Ang pagpili na hindi maghiganti ay nagbibigay inspirasyon sa atin na ipagpatuloy ang pag-aalaga at pagbibigay halaga sa ating kapwa. Tayo ay tinatawagan na yakapin ang mga turo ni Hesus—na nagpakita ng kanyang kabutihan sa pamamagitan ng pagkakapako sa krus at pagdadala ng sakit sa halip na paghihiganti—upang tayo rin ay maging ilaw sa mundo at hugis ng pag-ibig at pagkakaisa. Sa ganitong paraan, ang bawat pagsubok na kinahaharap natin ay nagiging pundasyon sa isang buhay na puno ng kapayapaan, pag-asa, at tunay na pagmamahal. Dahil sa ganitong buhay, hindi na natin dadalhin ang mga pasakit ng nakaraan; sa halip, tayo ay magiging tagapagdala ng liwanag sa mga madidilim na sulok ng ating lipunan, at sa ganitong paraan, tunay na magwawagi hindi lamang tayo, kundi pati ang bawat taong nais manumbalik at makakita ng pag-asa sa mundong ito.

• Sa huli, aking pinipili ang landas ng kabutihan at pag-unawa, sapagkat ito ang tunay na paraan upang maging malaya at totoo. Ang pagyakap sa mga aral ng Bibliya at mga turo ng mga ama ng simbahan ay nagpapatunay na sa bawat hakbang ng ating pagkilos tungo sa kabutihan, tayo ay lumalapit sa Diyos at natututo nang magbigay-daan sa katarungan na hindi nagmumula sa ating sariling bahagi kundi mula sa bâtang pagmamahal ng Diyos sa atin. Nawa'y maging inspirasyon ito hindi lamang sa akin, kundi pati na rin sa bawat puso na naghahangad ng tunay na pagbabago at kapayapaan sa buhay.

Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang pagninilay ko sa banal na Trinidad ay isang malalim na paglalakbay ng aking espiritu patungo sa misteryo ng Diyos, na bagama’t iisa lamang, ay ipinahayag sa tatlong persona: Ama, Anak, at Espiritu Santo. Sa bawat sandali ng aking pag-iisip, ako’y napapaisip sa kahalagahan ng pagkakaisa at pagmamahal na siyang bumubuo sa Esensya ng Diyos. Isa itong kahanga-hangang misteryo, tulad ng araw na may tatlong mahalagang katangian—liwanag, init, at apoy—na hindi maaaring paghiwalain. Kung mauuwi man ang isa, mawawala na rin ang bisa at kabuuan ng araw. Ganito rin ang ating pag-unawa sa banal na Trinidad: bagaman magkakaiba ang anyo at katangian ng bawat persona, sila ay nagkakaisa sa iisang Diyos, na umiikot sa prinsipyo ng wagas na pagmamahal.

• Sa Bibliya, sinabi ni Hesus sa Mateo 28:19, "Kaya't kayo'y gumawa, at kayo'y magbautismo sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Espiritu Santo." Ang utos na ito ay nagpapahiwatig ng walang bahid na ugnayan at pagkakaisang kalooban ng tatlong persona. Kung ako'y magnilay sa dakilang misteryong ito, nauunawaan ko na sa pamamagitan ng pagkakaisa ng pag-ibig at kalooban ng Diyos, natututo ako na mahalin hindi lamang ang aking sarili kundi ang bawat tao sa aking paligid. Ang pagmamahal na ito ang siyang tunay na “apelyido” ng bawat tao, ang pundasyon ng ating pananampalataya at pag-iral bilang isang pamilya ng Diyos.

• Sa aking mga pagninilay, hindi ko maiwasang banggitin ang mga turo ng mga Church Fathers tulad nina San Agustin at San Irenaeus. Ayon kay San Agustin, ang misteryo ng Trinidad ay hindi lamang usapin ng talino o pilosopiya, kundi ito ay isang buhay na karanasan ng pagmamahal at sakripisyo. Naniniwala siya na ang Diyos Ama ay patuloy na nagmamahal sa Kanyang Anak sa paraang walang katapusang biyaya, samantalang ang Espiritu Santo naman ang nag-uugnay sa ating mga puso, ginagawang matatag ang ugnayan nating lahat sa kabila ng pagkakaiba-iba. Sa ganitong pananaw, nakikita ko ang aking sarili bilang isang alagad na tinatahak ang landas ng pananampalataya na puno ng pag-ibig, tapang, at pagtitiwala.

• Para sa akin, ang imahen ng isang pamilya na may tatlong katangian—ama, asawa, at anak—ay nagbibigay inspirasyon sa akin. Bagama’t magkakaiba ang kanilang tungkulin at anyo, iisang apelyido pa rin ang kanilang taglay, isang simbolo ng pagkakaisa at walang kapantay na pagmamahal. Sa parehong paraan, ang Trinidad ay nagpapahayag na iisang Diyos ang nananahan sa tatlong persona. Hindi maaaring tanggalin ang isa, sapagkat bawat isa ay mahalaga at buo sa sarili nitong kahalagahan. Ang Diyos Ama, bilang tagapaglikha, ay nagmamahal ng wagas; ang Diyos Anak, sa Kanyang buhay at sakripisyo, ay nagbigay ng halimbawa ng tunay na pag-ibig; at ang Espiritu Santo, bilang tagapag-uugnay, ay nagbibigay sigla at lakas sa bawat isa. Sa akin, ang tatlong ito ay umiikot sa iisang prinsipyo: ang pagmamahal na siyang nagbubuklod at nagpapatatak sa ating espiritu.

• Kung iisipin ko ang ating pagiging kasapi ng pamilya ng ICCR, malinaw na nakikita ko ang kahalagahan ng pagkakaisa sa pagmamahalan. Tulad ng ipinahayag ng ating amang founder, nararamdaman ko ang kanyang pag-aaruga at pagmamahal na patuloy na nagbibigay daan sa ating paglago bilang isang komunidad. Tayo ay inaanyayahan na yakapin ang diwa ng Trinidad sa ating sariling buhay—upang maging instrumento ng pag-ibig, pagkakaisa, at pananalig sa Diyos, na siyang bato ng ating pananampalataya at kagalakan. Ang pagninilay na ito ay nagbubukas ng aking puso sa tunay na pagkakaugnay hindi lamang sa Diyos kundi pati na rin sa ating kapwa.

• Sa huli, ang pagtanggap at pagyakap sa misteryo ng banal na Trinidad ay napakahalaga. Ito ang nagpapaalala sa akin na sa kabila ng anumang unos o pagsubok, ang pagmamahal ng Diyos ang siyang nagpapalakas at nag-uugnay sa atin bilang isang pamilya—isang sambayanan na nananatili sa gabay ng pagmamahal na walang hanggan. Kung ating pagtibayin ang ating pananampalataya sa pamamagitan ng pagkakaunawa sa Trinidad, makakamtan natin ang tunay na kapayapaan at kagalakan, na magbibigay liwanag, init, at apoy sa ating mga puso sa bawat araw ng ating buhay.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ako ay napagnilayan sa malalim at masalimuot na katuruan ng Diyos hinggil sa kapangyarihan ng salita at ang sining ng panunumpa. Sa aking buhay, natanto ko na ang ating mga pangako ay hindi lamang simpleng pagsasabi ng "oo" o "hindi." Ang mga ito ay tumitibay na sumasalamin sa ating paninindigan at sa ating pag-iral bilang mga nilalang na nakatali sa banal na kalooban ng Diyos. Sa kabila ng sinasabi ng Diyos noon na “huwag sirain ang iyong panunumpa,” ngayon, ipinahayag ni Hesus sa Kanyang mga tiniran na “huwag manumpa, sapagkat buhat lamang sa masama ang panunumpa” (Mateo 5:33-37). Naramdaman ko ang bigat nito sa aking puso at isip, sapagkat tayo, bilang mga tao, ay likas na may kahinaan—hindi rin tayo palaging tapat sa ating mga panunumpa.

• Napagtanto ko na ang simpleng pagsasabi ng "oo" o "hindi" ay tila ba naglilimita sa kahalagahan ng ating mga salita. Sa akin, ang isang salita ay hindi lamang alon na bumabalot sa hangin; ito ay susi na naglalarawan ng ating katapatan, pananampalataya, at pananaw sa Diyos. Ayon sa mga katuruan ng mga Church Fathers, partikular na kay San Agustino at kay San Juan Crisostomo, sinasabi nilang ang pagpanumpa ng tao ay sasaklaw sa kakayahang manindigan sa harap ng Diyos, ngunit sa kapinsalaan ng di-makatotohanang panunumpa ay nanggagaling ang kasalanan na higit pa sa paglabag sa kalooban ng Diyos. Para sa kanila, ang tapat na puso ay mahalaga; ito'y nagsisilbing pamantayan sa bawat salita na ating binibigkas at sa bawat pangako na ating isinasakatuparan.

• Sa aking personal na pagninilay, naaalala ko ang mga panahong ako’y naharap sa tukso. May mga pagkakataon na ang aking mga salita ay nagkaroon ng mabigat na pakay, ngunit kasabay nito'y may pagkukulang sa katapatan. Minsan, ang napakabigat na responsibilidad na ipinapataw ng salita ay nadudulas sa mga sandaling ang kalikasan ng tao—ang pagiging makasarili at mapanlinlang—ang pumipigil na maging dalisay ang bawat pangako. Hindi natin lubos na maipagkakaila na ang tao ay may hangaring labanan ang kalooban ng Diyos. Sa ganitong konteksto, aking nakikita ang katotohanan ng kasabihan sa Italia: “walang dahong gumalaw kung hind pinagalaw ng Diyos.” Ang kahulugan nito’y nagbibigay-diin na kahit anong pagsisikap ng tao ay walang kabalintunaan sa dakilang plano ng Diyos.

• Sa pagsasabuhay ng aking pananampalataya, napagtanto ko na ang tunay na panunumpa ay hindi lamang basta salita. Tanging ang Diyos lamang ang may kakayahan na ganap na manumpa dahil Siya ang may likas na kapangyarihan at pagiging makatarungan. Subalit tayo, bilang tao, ay may kalakasan ding magsinungaling. Ang kasamaan ay nag-iugat sa maling paggamit ng ating kakayahang magpanumpa. Sa ganitong pananaw, kinikilala ko ang panganib ng bawat pangakong binitiwan na nagmula sa isang pusong hindi lubos na tapat sa Diyos. Ang maling paggamit ng panunumpa ay nagiging daan upang tayo'y maligaw, at ito rin ay nagiging sanhi ng paglayo sa tunay na pag-ibig at pagsunod sa kalooban ng Diyos.

• Bilang kasapi ng ating pamilya sa ICCR, akin ding naramdaman ang responsibilidad na maging huwaran sa bawat gawaing may kinalaman sa salita. Sa aming samahan, tayo ay tinuturuan na ang panunumpa, maging ito man ay sa simpleng salita o sa malalalim na seremonya, ay hindi dapat gawing kasangkapan ng kasamaan. Kinukumbinsi ako na dapat nating balik-aralan araw-araw ang ating mga paninindigan—dapat laging maging "oo" o "hindi" ang ating wika, sapagkat sa ganitong paraan, natitiyak natin na tanging katotohanan at paggalang sa banal na kalooban ang nangingibabaw.

• Sa huli, ang pagninilay na ito ay nagsisilbing paalala sa akin na ang bawat salita ay sagrado. Dapat nating kilalanin ang ating kahinaan at magpakatino sa bawat pangako, sapagkat ang buong mundo ay nakasalalay sa banal na kalooban ng Diyos. Matutunan natin na sa bawat hamon ng buhay, ang tapat na puso at malinis na pananalita ay magiging sandigan upang makamit ang tunay na katarungan at pag-ibig. Kaya't sa bawat pagkakataon na ako ay humaharap sa tukso ng paglabag, muling pinapalakas ng aking pananampalataya ang pagtangkilik sa banal na salita—isang salita na hindi basta-basta inilalahad, kundi isang salita ng katotohanan at pagmamahal sa Diyos at sa kapwa.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ako ay lubos na napapaisip sa sinasabi ni Hesus tungkol sa kasalanan ng tingin at ng puso. Sa aking pagninilay, nararamdaman ko ang bigat at lalim ng mga salita ni Hesus na nagsasabing "Kung ang iyong kanan ay nagiging dahilan ng kasalanan, putulin mo ito..." at gayundin para sa iyong mga mata (Mateo 5:29-30). Hindi lamang niya tinutukoy ang mga gawaing panglabas, kundi ang kaloob-looban ng ating pagkatao—ang puso at isipan na kung saan nagmumula ang tunay na kasalanan.

• Sa aking pagsusuri sa kasulatan at sa mga katuruan ng mga Ama ng Simbahan tulad nina San Agustín at San Ambrosio, napagtanto ko na ang pag-iwas sa kasalanan ay hindi lamang simpleng pagtalikod sa masasamang gawa kundi pati na rin ang pagpapanatili ng kalinisan sa ating puso at isipan. Sinabi ni San Agustín na ang kaluluwa ng tao ay tila isang hardin na kailangang linisin at alagaan—kung hindi ito aalagaan, aangatin ng mga damo ng tukso at kasalanan. Ganito ko nararamdaman ang kanyang sinabi; mas madali nating naiireresolba ang ating pagkakasala sa panglabas na katawan, subalit ang paglilinis ng ating kalooban ay isang walang katapusang pakikibaka laban sa mga puwersang sumisira sa ating espiritwal na buhay.

• Bilang isang tao na patuloy na naghahangad ng kabanalan at pagkakasundo sa kalooban ng Diyos, aminado ako na madalas ako’y nalulunod sa mga tukso ng mundong ito. Ang pagkahumaling sa kabighani ng laman, maging ito man ay sa pamamagitan ng tingin o sa pagnanais, ay hindi lamang isang simpleng pagkakamali. Ito ay isang anyo ng kasalanan na nakaugat sa puso—isang puso na madarama ang anumang damdamin ng paghahangad na kumikintal sa ating sinapupunan ng bibigáun at kailaliman. Dito natin nakikita ang kahalagahan ng pagsasaalang-alang sa ating mga paningin, sapagkat sa bawat titig ay may kapangyarihang baguhin ang ating kalooban kung hindi natin ito pahahalagahan ng wasto.

• Hindi ko maiwasang maalala ang mga salita ni Hesus na nagsasabing, "Kung ang iyong mata ay nagdudulot ng kasalanan, alisin mo ito." Ang pananaw na ito ay hindi lamang pisikal na paninindigan kundi isang paghihikayat na linisin natin ang ating mga hangarin at intensiyon. Ako ay naniniwala na ang tunay na pagbabago ay nagsisimula sa ating kalooban—isang malinis na puso ay magdudulot ng tamang pananaw at kilos sa araw-araw. Katulad ng ipinahayag ng mga Ama ng Simbahan, ang paglilinis ng puso ay isang sakripisyo na patuloy nating dapat pagdaanan upang makamit ang kabanalan at pagkakasundo sa kalooban ng Diyos.

• Sa aking personal na paglalakbay sa pananampalataya, natutunan ko na ang materyal na aspeto ng buhay ay walang kapantay na tukso ng laman. Ang mga kasalanan ng mata at puso ay nananalaytay sa ating pag-iisip, at ito’y maaaring maging sanhi ng mas malalalim na pagkakasala na magbabago sa ating relasyon sa Diyos. Napagtanto ko na ang pagmamahal sa Diyos, na nagpapatnubay sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, ang tunay na lunas sa mga hangaring makamundo. Ang paglayo sa Diyos ay tila paglapit sa kasalanan, sapagkat ang ating laman ay nagiging diyosdiyosa at sumasamba sa mga makamundong bagay—isang mapanganib na landas na patungo sa impyerno.

• Kaya’t sa aking pagninilay, pinipilit kong pag-isipan ang aking mga desisyon at kilos. Hindi na sapat na iwasan ko lamang ang masasamang gawa; kailangan ko ring linisin ang aking puso at isipan. Sa bawat pagtingin ko sa salamin, hinahamon ko ang sarili na maging mapanuri sa bawat hangarin at emosyon na pumapaimbulog sa aking kalooban. Ang pag-ibig sa Diyos at ang pagsunod sa Kanyang kalooban ang siyang tunay na sandata laban sa kasalanan na nagmumula sa loob ng aking puso.

• Sa huli, ang mga salita ni Hesus ay nagsisilbing paalala na hindi natin basta-basta maaaring ihiwalay ang ating espiritwal na buhay sa ating pisikal na pagkilos. Ang tunay na kabanalan ay nakaugat sa ating kalooban—isang puso na malinis at puspos ng malasakit sa Diyos. Pinipilit kong yakapin ang turo ng mga Ama ng Simbahan at ang karunungan ng Banal na Kasulatan upang tunay na manatili sa tamang landas. Nawa’y ang aking pagninilay na ito ay maging hamon hindi lamang para sa akin kundi para sa ating lahat, mga kapatid, na patuloy na maging mapagbantay sa ating mga paningin, gawa, at desisyon, upang hindi tayo maligaw at mahulog sa apoy ng impyerno.

• Kung tayo ay nagsusumikap na palaging sundin ang mga turo ng ating Panginoon at alagaan ang ating puso, makatitiyak tayong ang Diyos ay patuloy na gabay at kasama natin sa pagtataguyod ng isang buhay na tunay na banal. Nawa'y patuloy tayong maglakbay sa landas ng liwanag at kalinawan ng espiritu, na may pag-asa at pagmamahal na nagmumula sa Kanya.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa aking pagninilay sa tunay na batas, napagtanto ko na ang batas ng Diyos ay higit pa sa mga nakagarantiya sa ating lipunan o mga kautusan na inilatag ng tao. Ang tunay na batas ay sumasalamin sa ating puso—isang banal na kalooban na nasa loob ng bawat isa sa atin. Aking napagtanto na hindi sapat na tayo ay hindi sumusunod sa batas kung tayo naman ay lumulubha sa kasalanan na nagmumula sa kaibuturan ng ating puso. Ang katuruan ni Hesus ay malinaw: hindi lamang ang pisikal na gawa, kundi pati ang kapangyarihan ng ating salita at kalooban—ang dila—ay maaaring maging sanhi ng pagpatay.

• Napakadalubhasa ng ideyang ito dahil ipinapakita nito na ang mga intensyon na nagmumula sa ating kaluluwa ay may kakayahang maging pinakamabigat na krimen. Aking naaalala ang mga salita sa Santiago 3:6, na nagsasabi na “ang dila ay apoy, isang mundong puno ng kasamaan” na maaaring magsunog ng buong kagubatan ng ating kapayapaan at pagkakaisa. Naniniwala ako na ang ating mga salita, na tila maliit lamang ngunit may napakalaking kapangyarihan, ay isang hibla ng ating kalooban—isang tagapagpahiwatig ng ating tunay na ligaw at intensyon.

• Mula sa pagsulat ng mga Ama ng Simbahan, partikular na nating nabanggit ang mga kaisipan ni San Agustin at kay Santo Tomas de Aquino, napagtanto ko na ang tunay na pagsunod sa batas ng Diyos ay hindi lamang pagsunod sa mga batas na nakasulat sa mga parirala kundi ang pagkakaroon ng dalisay at matuwid na puso. Ipinapahayag ni San Agustin na “ang batas ng Diyos ay hindi nakikita sa ating mga gawa kundi nakatanim sa ating puso,” isang paalaala na ang bawat ating aksyon ay nag-uugat sa ating pinakamalalim na intensyon. Ito ang dahilan kung bakit, para sa akin, ang pagsasaalang-alang sa kung ano ang nakalabas sa ating bibig—ang ating mga salita, damdamin, at isipan—ang tunay na sukatan ng ating pagiging banal o makasalanan.

• Sa aking pagninilay, naisip ko rin ang mga masalimuot na epekto ng maling pag-iisip at masasamang hangarin. Kung tayo ay papayagan na ang masamang hangarin ay mamayani sa ating kalooban, maaari itong humantong sa hindi lamang sa masamang kilos ng ating mga kamay at paa kundi maging sa labis na paglabag sa batas ng Diyos. Ipinapahayag ni Hesus sa kanyang mga salita na “ang anumang mabangis na gawain ng puso ay kasalanan”—isang pagbibigay-diin na ang ating kaaway ay hindi nakikita sa labas kundi naroroon sa pinakamalalim na sulok ng ating kalooban. Ako ay naniniwala na ang pag-aalaga at pagmumuni-muni sa ating kalooban, maging sa ating mga salita at galaw, ay mahalaga upang maiwasan ang pagkahulog sa tukso at kasalanan.

• Sa aking karanasan, napagtanto ko na ang tunay na pagsunod sa batas ng Diyos ay mayroong dalawang mukha: ang panlabas at panloob. Hindi sapat ang simpleng pagsunod sa mga batas na nakasulat at naipatutupad sa lipunan kung ang ating puso at isipan ay puno ng masamang hangarin. Sa katunayan, ang pag-iingat sa ating bibig at ang paglinang ng kabutihang loob ay itinuturing na mas mahalaga, sapagkat ang tunay na laban ay nagsisimula sa labas ng ating mga mata. Dapat nating bantayan ang bawat salita na lumalabas sa ating bibig, sapagkat ayon sa katuruan ni Hesus, ito ay maaaring magmula sa kaibuturan ng ating puso na puno ng pait at pagkamuhi.

• Sa ganitong pananaw, nakikita ko ang kahalagahan ng patuloy na pagsisiyasat sa ating mga intensiyon at damdamin. Sa bawat araw, kailangang nating itanong sa ating sarili: "Ano ba talaga ang aking intensiyon?" at "Paano ko pinapangalagaan ang kaibuturan ng aking puso?" Ang pagninilay na ito ay hamon upang tayo ay maging mas disiplinado, hindi lamang sa ating mga kilos kundi maging sa ating mga salita at pag-iisip. Sa bawat pagkakataon, hinihikayat tayo na unawain ang kahalagahan ng masalimuot na batas na ito na nagpapakita sa atin na ang tunay na paglilinis at pagsunod ay nagsisimula sa kaibuturan ng ating sariling puso.

• Sa huli, naniniwala ako na ang pagkakaroon ng isang pusong bukas sa pagsisisi, paghingi ng tawad, at pagkilala sa atin bilang mga nilalang na palaging naglalakbay patungo sa kabanalan ay mahalaga upang ating masabuhay ang tunay na batas ng Diyos. Hindi natin kinakailangang umasa lamang sa panlabas na pagsunod ngunit ang pagtutok sa pagbabago at paglilinis ng ating puso ay tunay na hakbang tungo sa pag-ibig at pagkakabuo ng isang lipunang makahulugan at makatarungan.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Naaalala ko noong una kong maramdaman ang tunay na bigat ng pagiging Kristiyano—hindi lamang ito tungkol sa paniniwala, kundi isang pangakong magbigay ng lasa sa bawat sandali ng buhay ng ibang tao. Sa aking pagninilay, nararamdaman ko ang sinserong hangarin ng Diyos na tayo ay maging asin na nagbibigay lasa at liwanag na sumisiklab sa kadiliman ng mundo. Tulad ng sinasabi sa Mateo 5:13, "Kayo ang asin ng lupa." Ang pahayag na ito ay hindi lamang metaporikal; ito ay isang paanyaya sa atin na maging mahalaga at mapanlikha sa bawat aspekto ng buhay. Sa akin, ang asin ay simbolo ng purong presensya ng Diyos na nagdudulot ng pagsasama-sama, pagpapabuti, at pag-aangat ng espiritu ng karamihan.

• Mahalaga rin na aking isaisip ang salita ni Hesus sa Mateo 5:14, "Kayo ang liwanag ng sanlibutan." Para sa akin, ang pagiging liwanag ay nangangahulugang may kakayahan akong magbigay inspirasyon at pag-asa sa mga tao na tila nalulunod sa kadiliman ng kanilang personal na laban. Hindi lamang ito simpleng gawa ng kabutihan, kundi isang responsibilidad na magsanay ng mapanuring pagmamahal at pagkalinga. Kung ang aking pananampalataya ay hindi naipapakita sa tamang paraan—kung ito ay mananatiling lihim, parang ilaw na tinakpan ng alabok—paano ko maipaparating sa kapwa ang biyaya at pag-ibig na taglay ng Diyos?

• Sa aking pagninilay, hindi ko maiwasang balikan ang katuruan ng mga Ama ng Simbahan, tulad ni San Agustin, na nagpahayag na ang liwanag ng Diyos ay dapat na bumalot sa ating mga puso upang tayo ay maging totoong saksi sa mundo. Ayon sa kanya, ang liwanag ay hindi lamang nagbibigay ng direksyon, kundi ito rin ang nagpapakita ng tunay na ugnayan natin sa Diyos at sa ating kapwa. Ang kanyang mga salita ay nagbibigay daan sa aking pag-unawa na ang kalagayan ng aking espiritu ay nakasalalay sa aking kakayahan na ipadama ang diwa ng pag-ibig sa bawat tao. Sa ganitong pananaw, ang aking sinasabi ay hindi lamang salita kundi isang pamumuhay na kinasasangkutan ng malalim at matapat na pananalig.

• Bilang isang Kristiyano, naniniwala ako na ang bawat araw ay pagkakataon upang ipakita ang buhay na bukas at may pagmamahal. Inuukit ko sa aking puso na maging inspirasyon sa iba sa pamamagitan ng mga simpleng gawa: mula sa pagngiti sa isang estranghero hanggang sa pakikiramay sa nagugulantang damdamin ng kaibigan. Sa ganitong paraan, ang aking buhay ay nagiging malinaw na patunay ng sinasabing sinabi sa Simbahan: nakataya ang ating pananampalataya bilang isang mapanagutan at makabuluhang karanasan sa mundong ito. Ang Catechism of the Catholic Church ay paulit-ulit na binabanggit na ang ating pagkilos ay dapat magsilbing larawan ng pag-ibig ng Diyos na walang hinihinging kapalit—isang pagtuturo na umuukit sa aking isipan at puso sa araw-araw.

• Sa gitna ng lahat ng ito, patuloy kong tinatanong sa aking sarili, "Paano ko mas mapapalaganap ang lasa at liwanag ng aking pananampalataya?" Napagtanto ko na hindi sapat ang simpleng pag-awit, pagdarasal, o pagpunta sa simbahan. Kailangan itong maisabuhay sa pamamagitan ng mga gawa na nagbibigay diin sa pagiging tunay na Kristiyano. Kapag ako ay nakikisalamuha, pinipili kong maging matapat sa aking mga salita at gawa; ipinapakita ko na ang aking pagmamahal sa Diyos at sa kapwa ay hindi lamang salita sa papel, kundi isang aktuwal na buhay—isang buhay na sumasalamin sa tunay na kahulugan ng pagiging asin at liwanag.

• Ang pagninilay kong ito ay nagsisilbing paalala na hindi ako nilikha para magpakasasa sa sarili kong ikabubuhay, kundi upang maging kasangkapan ng Diyos sa pagbibigay inspirasyon at pag-asa sa mga naghahanap ng tunay na liwanag sa gitna ng dilim. Ang aking bawat pagkilos, bawat salita, at bawat paghingi ng awa ay nagpapatunay na ang aking buhay ay isang saksi ng walang hanggang pag-ibig ng Diyos. Kung ang aking pamumuhay ay nagbibigay sa iba ng sarap, biyaya, at pag-asa, doon masasabi kong ako ay tunay na nabuhay ayon sa kanyang kalooban.

• Sa aking paglalakbay, patuloy kong hinahangad na maging mas mapanagutan at mas bukas sa mga pagbabago. Sa bawat bagong karanasan, natututo akong maging mas tunay sa aking layunin bilang asin at liwanag sa mundo. Dahil sa pagmamahal sa Diyos at sa ating kapwa, naniniwala akong ang bawat hakbang ko ay may dalang biyaya at inspirasyon para sa lahat, tunay na patunay na tayo ay may mahalagang papel sa paghubog ng mundong puno ng pag-asa at liwanag.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang pagbaba ng Banal na Espiritu sa mga alagad—at maging sa ating mahal na Ina na si Mariang Birhen—ay isang dakilang kaganapan na patuloy kong pinagninilayan. Sa pagkakataong iyon, nakita ko ang tunay na kahulugan ng buhay na hindi lamang nakasalalay sa laman, kundi sa espiritu na patuloy na nagbibigay-liwanag sa ating paglalakbay. Nang si Hesus na muling nabuhay ay nagpakita sa kanyang mga alagad, ipinakita niya ang mga sugat ng kanyang pagdurusa at kamatayan bilang tanda ng kanyang tunay na misyon. Ipinahayag niya sa kanila ang kanyang utos at hinipan sila ng kanyang hininga, isang pagninilay na nagpapaalala sa akin na ang hininga ay simbolo ng buhay—isang buhay na hindi nagtatapos sa pisikal na anyo kundi patuloy sa pagiging espirituwal.

• Aking naaalala sa aking pagninilay ang mga salita ni San Agustin: “Kung ang Ilaw ay pawang nasa kadiliman lamang, paano kaya tayo mabubuhay kung hindi tayo pinili ng Liwanag?” Sa pamamagitan ng hininga ni Hesus, ipinakita niya na tayo ay pinili upang maging mga tagapagmana ng Banal na Espiritu. Isa itong alaala na kahit sa pagdaan ng oras at ng mga pagsubok, hindi tayo iniiwan ng ating Diyos. Tulad ng sinabi sa Juan 20:22, “Tanggapin ninyo ang Espiritu Santo”. Ito ay paanyaya na tanggapin natin ang kaloob ng buhay na ibinuhos sa atin ng ating Tagapagligtas.

• Naiisip ko rin ang kahalagahan ng Banal na Espiritu sa ating pang-araw-araw na laban kontra sa mga puwersa ng kadiliman. Kung saan si Satanas ay may katungkulang maging tagapag-akusa, ang Banal na Espiritu ang ating tapat na tagapagtanggol. Tulad ng ipinahayag ni San Basilo, “Ang Espiritu Santo ay siyang nagbibigay ng tapang at karunungan upang tayo’y manalig at labanan ang mga anino ng kasamaan.” Hindi natin kailangan matakot o mangamba sa mga pagsubok, sapagkat sa bawat sandali, kasama natin ang ating dakilang tagapagtanggol. Sa Mateo 28:20, ipinangako ni Hesus, “At narito, ako’y kasama ninyo sa araw, hanggang sa katapusan ng daigdig”. Ang pangakong ito ay nagbibigay lakas at katiyakan sa aking puso.

• Bilang isang kasapi ng ICCR Family, nararamdaman ko ang napakalalim na koneksyon sa pagsasama at sa Banal na presensya ng Espiritu. Sa bawat pagtitipon, sa bawat pagdadasal, at sa bawat pagtutulungan, iyong nasisilayan ang biyaya ng Banal na Espiritu na nag-uugnay sa atin bilang magkakapatid sa pananampalataya. Tayo ay tinawag na maging ilaw sa mundo, at sa ganitong paraan, ang Espiritu ay hindi lamang ating kalakasan kundi pati na rin ang ating gabay sa bawat desisyon at hamon ng buhay.

• Isa pa sa aking napagninilayan ay ang kahalagahan ng misyon na iniwan ni Hesus sa Kanyang mga alagad. Ipinakita Niya ang mga sugat bilang tanda ng isang sakripisyo na nagpatunay ng Kanyang pag-ibig, at sa kanyang hininga, binigyan Niya sila ng kapangyarihan na ipaglaban ang kalayaan at katarungan sa mundo. Tulad ng sinasabi sa Roma 8:11, “Kung ang Espiritu ng Diyos, na nagkabuhay kay Cristo, ay nananahan sa inyo, siya din ang magbibigay-buhay sa inyong mga kaluluwa.” Sa pamamagitan ng mga salita at gawa na ito, nauunawaan ko na dapat kong ipamuhay ang misyon ni Hesus sa pamamagitan ng pagdadala ng pag-asa at liwanag sa buhay ng iba.

• Higit pa rito, ang presensya ng Banal na Espiritu sa ating simbahan ay nagpapaalala sa akin na ang bawat isa sa atin ay may tungkuling maging tagapagtanggol laban sa mga puwersang nagmumula sa kadiliman. Ang ating pananampalataya ay hindi lamang para sa ating kapakanan, kundi para rin sa pagbibigay ng proteksyon at pag-asa sa iba. Tulad ng sinabi ni San Ireneo, “Ang Banal na Espiritu ay ilaw ng ating pagkatao; sa kanyang pamamagitan, nakikita natin ang tunay na anyo ng Diyos.”
• Sa pagtatapos ng aking pagninilay, aking pinagtitibay ang paniniwala na ang hininga ng buhay na ibinigay ni Hesus ay isang pangako ng walang hanggang kaligtasan. Ang admonisyon na ito ay paulit-ulit na isinasabuhay sa ating simbahan, lalo na dito sa ICCR Family, kung saan ang bawat miyembro ay may pagkakataon na maranasan ang kapangyarihan ng pag-ibig at gabay ng Banal na Espiritu. Sa harap ng mga pagsubok at hamon, hindi ako kailanman mangangamba, sapagkat alam kong mayroong tunay na tagapagtanggol na kasama ko. Ang buhay na ito—espirituwal at makabuluhan—ay aking pinahanga, aking pinanghahawakan, at aking iniisip araw-araw bilang banal na pamana mula sa Diyos.

• Kasabay ng aking pagninilay, patuloy kong hinahanap ang mas malalim na pakikipag-ugnayan sa Diyos, na siyang nagbibigay ng lakas ng loob at kagalakan sa bawat sandali ng aking buhay. Nawa’y maging inspirasyon ito sa lahat ng kasapi ng ating simbahan na maging matatag sa pananampalataya at patuloy na ipahayag ang pagmamahal ng Diyos sa lahat ng nilalang.  Juan 20:22; Mateo 28:20

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang matalinghagang sagot ni Hesus kay Pedro—“Ano sa iyo? Sumunod ka sa akin.”—ay isang paanyaya para sa bawat isa sa atin na hindi masyadong magtuon sa paghahanap ng mga kasagutan sa lahat ng bagay. Sa ating pagninilay, marapat lamang na alalahanin na hindi lahat ng misteryo ay inilaan para sa ating pagkaunawa, kundi para sa paglago ng ating pananampalataya. Nais kong ibahagi ang aking saloobin, hindi lamang bilang isang tagapagsalaysay kundi bilang isa na naghahangad ding lubos na maunawaan ang mga katuruan ng ating Panginoon.

• Si Pedro, bilang isang malapit na tagasunod ni Hesus, ay hindi maiwasang maging mausisa tungkol sa kapalaran ng pinakamamahal na alagad na humilik sa dibdib ni Hesus. Marahil ay may takot at pag-aalala siya sa hinaharap, at nais niyang malaman kung sino ang magtatamo ng ganitong kakaibang biyaya. Gaya ng ating narasaang pag-iisip, nagtataka rin ako kung bakit ganoon ka-curious si Pedro. 

• Sana’y alam niya sa kaibuturan ng kanyang puso na ang tunay na panawagan ay ang sumunod sa ating Panginoon at huwag nang labis pang pag-usapan ang kung ano ang nakalaan sa iba. Katulad ng sinabi sa Juan 21:22-23, hindi niya inisip na ang tanyag na alagad ay hindi na makakaranas ng kamatayan, kundi isang paanyaya lamang sa isang malalim na pananampalataya na nakalaan sa ating lahat.

• Kung pagninilayan natin ang mga salita ni Hesus, mararamdaman natin ang pagnanais na ang bawat isa ay magpakasaysaya sa kanyang sariling lakad ng buhay. Ang sagot ni Hesus ay tila sinasabing “Huwag kang magpakasubsob sa pag-uusisa tungkol sa kalagayan ng iba, itutok mo ang iyong puso at isipan sa iyong sariling pagtunton at pagsunod.” Sa pamamagitan ng ganitong mensahe, ipinapaalala Niya sa atin na may mga tanong na higit pa sa ating kakayahang unawain nang lubos. Kung tayo man ay nangamba o na-curious tungkol sa ating kapalaran, pinapaalalahanan tayo ni Hesus na ang mahalaga ay ang pagkakaroon natin ng tiwala at pagsunod sa Kanyang mga aral.

• Sa kabila ng kalituhan, turo ng ating mga Ama ng Simbahan ang nagbigay liwanag sa ganitong misteryosong pahayag. Tulad ng sinabi ni San Agustin, “Ang pagmamahal at pagsunod kay Kristo ang tunay na daan tungo sa kaligtasan. Hindi natin kailangan pawiin ang ating kuryusidad sa bawat hiwaga ng kapalaran ng ibang alagad, sapagkat ang ating pagsunod sa Diyos ang nagbibigay ng tunay na kalakasan.” Ipinapahiwatig nito na dapat tayong maging mapagpakumbaba at magtiwala sa plano ng Diyos kahit na hindi natin agad maiintindihan ang lahat ng Kanyang misteryo.

• Gaya rin ng ipinahayag sa 1 Corinto 2:10, “Ngunit ang Diyos ay ipinahayag sa atin sa pamamagitan ng Espiritu; sapagkat sinisiyasat ng Espiritu ang lahat ng bagay, maging ang malalalim na bagay ng Diyos.” Ito ay nagpapahiwatig na ang kaalaman tungkol sa mga bagay na espiritwal ay hindi makakamtan ng ating sariling katalinuhan kundi ng paggabay ng Banal na Espiritu. Alam ko, sa bawat pagninilay ko, maraming tanong ang bumabagtas sa isip—mga tanong na tila walang kasagutan sa pamamagitan ng simpleng lohikal na pangangatwiran. Kaya naman, ang gabay ng Espiritu Santo ang siyang nagtuturo sa akin ng liwanag na kinakailangan upang masiyasat at maintindihan ang bawat misteryosong salita ni Hesus.

• Sa ating pamumuhay sa loob ng komunidad ng ICCR at sa ating pang-araw-araw na paglalakbay ng pananampalataya, hindi natin kailangang labis na pag-isipan ang lahat ng hiwaga. Hindi man natin mabatid ang ganap na katotohanan sa likod ng pahayag na ito, ang mahalaga ay ang ating buong pusong pagsunod kay Hesus. Huwag nating pilitin ang ating sarili na hanapin ang sagot sa bawat tanong; bagkus, manatili tayong buo ang pananampalataya at magtiwala sa Kanyang kalooban. Ang mga tahimik na sandali ng panalangin at pagmumuni-muni ay nagsisilbing pagkain ng ating kaluluwa—isang regalong hindi matatawaran sa mga panahong puno ng tanong at pag-aalinlangan.
• Sa kabuuan, ang matalinghagang sagot ni Hesus kay Pedro ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng personal na relasyon at pagsunod sa Diyos. Nais kong maging paalala ito sa akin at sa inyo na sa kabila ng ating kinahaharap na mga hiwaga at kuryusidad, ang tunay na kapayapaan ay matatagpuan sa paglago ng ating pananampalataya at pagtitiwala sa plano ng Diyos. Huwag tayong mag-atubiling tumanggap ng liwanag na ipinagkakaloob ng Banal na Espiritu, sapagkat dito nakasalalay ang tunay na pag-unawa sa buhay na inihahandog Niya sa atin.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Sa bawat paghinga ko at sa bawat hakbang ng aking paglalakbay, pinipili kong alalahanin ang malalim na kahulugan ng pagkakaisa—isang kaloob at kaganapan na inihayag ni Hesus sa Kanyang banal na panalangin. Sa Juan 17:20-21, sinabi Niya, “Ngunit hindi lamang ito para sa kanila, kundi para sa lahat ng naniniwala sa akin, upang lahat ay maging isa, gaya ng Ama ay isa sa akin, at ako’y isa sa Ama, upang maging ganap ang kanilang pagkakaisa.” Ang panalanging ito ay hindi lamang paghingi para sa pisikal na pagsasama-sama, kundi isang paanyaya para sa espirituwal na kaganapan kung saan ang tatlong persona ng Trinidad ay nakikita sa ating buhay. Kapag ang ating puso ay nagkakaisa sa layunin at pag-ibig, nararamdaman ko ang banal na presensya ng Diyos na namamagitan sa ating samahan.

• Para sa akin, ang tunay na pagkakaisa ay sumasalamin sa isang mas mataas na katotohanan—isa ito sa mga pangunahing layunin ng ating pananampalataya. Ang pagkakabuklod ng mga alagad ay nagpapakita ng ating tunay na relasyon: hindi ito batay sa pansariling hangarin kundi sa pag-ibig na walang hinihinging kapalit. Sa turo ng simbahan ng ICCR, matibay ang paniniwala na ang pagkakaisa ay ugat ng ating adhikain; kung saan naroroon ang pagkakaisa, naroroon din ang tinatawag kong pagpapatawad—isang banal na pagtawag mula sa Diyos na magpatuloy sa paghubog ng tamang relasyon sa bawat isa.

• Hindi ko maiwasang isipin ang mga katuruan ng ating mga ama ng simbahan gaya ni San Agustin na nagsabi, “Kung ang ating mga puso ay tunay na pinagbubuklod ng pag-ibig ng Diyos, sapagkat ang pag-ibig ang pinakamataas na pagkakakilanlan ng pananampalataya, walang puwang para sa anumang uri ng pagkakawatak-watak.” Ganito rin ang paninindigan ni San Irenaeus, na nagbigay-diin na ang pagkakaisa ng simbahan ay sumasalamin sa kaganapan sa puso ng Diyos na nagpapahayag ng Kanyang kalooban sa ating buhay. 

• Sinasabi rin ni Tertullian, “Ang pag-ibig at pagkakaisa ay hindi maaaring paghiwalayin, sapagkat ang bawat pagkakawatak-watak ay nagbubukas ng puwang para sa pangingibabaw ng kadiliman.” Ang mga katuruang ito ay patunay na mula pa noong simula, tinutukoy ng matatanda ang kahalagahan ng pagkakaisang hindi lamang pisikal kundi espirituwal na tunay na pagkakaisa.

• Naniniwala ako na ang pagkakabuklod ng bawat isa ay hindi dapat maging dahilan para sa mga hidwaan o para sa paghihiwalay. Kung ating titingnan, ang mismong salita ng salitang Griyego para sa "diabolo" ay nagmula sa kahulugan ng paghihiwalay, division, o pagkawatak-watak. Kapag nararamdaman ko sa aking isipan ang paghihiwalay ng isang mag-asawa o ang hindi pagkakaunawaan sa loob ng pamilya, alam kong naroroon ang pwersa ng kaaway na naglalayong sirain ang ating pagkakaisa. Dahil dito, pinapahalagahan ko ang bawat pagkakataon na magdasal para sa pagkakabuklod at pag-ibig; sapagkat naniniwala ako na kung may tunay na pagkakaisa, riyan din bubuo ang banal na presensya ng Diyos sa ating buhay.

• Sa loob ng simbahan at sa mga samahan tulad ng ICCR, malinaw ang ating watawat: ang pagkakaisa. Ang ating adhikain ay hindi lamang basta pagkakaroon ng iisang adyenda, kundi isang malalim at makabuluhang ugnayan na nagpapakita ng ating pagtanggap sa kalooban ng Diyos. Kapag ang ating samahan ay pinamumunuan ng pagmamahalan at bukas na loob, walang puwang para sa anumang agam-agam o hinala laban sa ating mga kapatid. Ang bawat sandali ng pagkakaroon ng tamang relasyon ay nagpapatunay na ang Diyos ay naroroon, at tiyak kong kung mararamdaman ninyo ang tunay na pagkakaisa, doon ang Diyos—o mas tiyak, ang Diyos ay mamamagitan.

• Sa aking personal na karanasan, hindi ko makakalimutang ang mga pagkakataon kung saan, sa gitna ng mga pagdiriwang at pagkakatipon ng ating komunidad, ramdam ko ang kalooban ng Diyos. Ang mga paghihirap, mga pagsubok, at pati ang pagkakawatak-watak ay parang hamon na patuloy na nagpapatatag sa ating pananampalataya at pagkatao. Dahil dito, lagi kong inaalala ang panalangin ni Hesus para sa atin, na maging isang buo ang ating pag-iisip, puso, at espiritu sa kabila ng mga pagsubok. Napagtanto kong hindi tayo dapat mawalan ng pag-asa; bagkus, dapat pa nating palalimin ang ating ugnayan at pagtitiwala sa Diyos.

• Mga kapatid, habang patuloy tayong naglalakbay sa daan ng pananampalataya, nananawagan ako sa ating lahat na magbuklod-buklod at ipaglaban ang ating pagkakaisa. Sapagkat tuwing magkakaroon ng pag-iisa, kasabay nito ang banal na kalooban, habang ang anumang uri ng pagkakawatak-watak ay tiyak na nagiging daan para sa kadiliman at pagpasok ng kaaway. Nawa’y maging gabay sa atin ang mga salita ng Banal na Kasulatan at ang mga aral ng mga Ama ng Simbahan, at sa bawat pagkilos ay maramdaman natin ang pag-iral ng Diyos, na siyang ilaw na patnubay sa ating landas.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Mga kapatid, sa ating paglalakbay sa pananampalataya, ating pagnilayan ang panalangin ni Hesus sa Ama:
• "At ngayon, ako’y papunta na sa iyo; iniwan ko na sila sa sanlibutan, ngunit sila’y nasa sanlibutan pa. Ama, banal, ingatan mo sila sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong pangalan—pangalan mong ibinigay sa akin—upang sila’y magkaisa, tulad natin. Habang kasama nila ako, iningatan ko sila sa pamamagitan ng kapangyarihan ng iyong pangalan. Pinangalagaan ko sila, at walang napahamak sa kanila, maliban sa anak ng kapahamakan, upang matupad ang Kasulatan." (Juan 17:11-12)
• Tunay ngang ang hangad ni Hesus ay ang ating kaligtasan at pag-iingat sa mundong ito. Hindi natin maikakaila ang katotohanang may mga taong, tulad ni Judas Iskariote, pinili ang kapahamakan. Hindi ang Diyos ang nagtutulak sa tao upang siya'y mapahamak; bagkus, ang tao mismo ang pumipili kung lalakad siya sa liwanag o sa kadiliman. Sinasabi ni San Agustin:
• "Ang Diyos na lumikha sa iyo nang wala ang iyong pahintulot, ay hindi magliligtas sa iyo nang wala ang iyong pahintulot."

• Napakahalagang maunawaan natin na ang kaligtasan ay handog ng Diyos, ngunit tayo mismo ang may pagpili kung yayakapin natin ito o tatanggihan. Sa ating buhay, may mga hamon, tukso, at pagsubok na maaaring maglayo sa atin sa Diyos. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi Niya tayo kailanman tinatanggihan. Binibigyan tayo ng pagkakataon upang lumapit sa Kanya at tumanggap ng Kanyang biyaya.
• Sinabi ni San Juan Crisostomo:   "Walang kaluluwa ang mapapahamak kung hindi niya ito kagustuhan."

• Ito ay nagpapatunay na bawat isa sa atin ay may kakayahang pumili ng tamang landas patungo sa Diyos. Ang ICCR ay hindi lamang isang kampo, kundi isang lugar ng pagsasanay sa kabanalan. Dito tayo hinuhubog ng Salita ng Diyos, tinuturuan kung paano mabuhay nang may kabanalan, at binibiyayaan ng pag-ibig ng Diyos.

• Mga kapatid, tayo'y magpakatatag sa pananampalataya. Walang iwanan, sapagkat hindi tayo kailanman iiwanan ni Hesus. Tayo'y manatili sa Kanya, sapagkat Siya lamang ang tunay na daan, ang buhay, at ang katotohanan (Juan 14:6). Tayo'y magmahalan at patuloy na isabuhay ang Kanyang banal na kalooban.

• Ama naming makapangyarihan, ingatan mo kami sa iyong walang hanggang pag-ibig. Nawa'y manatili kami sa liwanag ni Kristo, at sa gitna ng pagsubok, huwag kaming bumitiw sa Iyong mga pangako. Sa pamamagitan ni Hesus, ang aming Panginoon. Amen.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang ating buhay dito sa mundo ay isang paglalakbay—isang daang patungo sa kaharian ng Diyos. Hindi tayo taga-rito; tayo ay mga banyagang namumuhay sa isang lupaing hindi natin pagmamay-ari. Ang ating tunay na tahanan ay ang walang hanggang buhay sa piling ng Diyos.

• Si Hesus bilang ating gabay   Si Hesus mismo ay nanalangin sa Ama tungkol sa Kanyang natapos na misyon. Sinabi Niya:   "At ngayon, Ama, luwalhatiin mo ako sa iyong piling ng kaluwalhatiang taglay ko sa iyo bago pa man nagkaroon ng sanlibutan." (Juan 17:5)   Matapos Niyang ipahayag ang Ama dito sa mundo, Siya ay nagbalik sa Kanyang kaluwalhatian. Subalit tayo, na Kanyang iniwan dito sa mundo, ay patuloy pang lumalakad sa ating daang patungo sa Kanyang kaharian.

• Tayo ay tinawag upang maging banal   Ang ating kaharian ay hindi sa mundo, kundi sa kaharian ng Diyos na ibinahagi ni Hesus sa atin. Kaya tinuturuan tayo ng Simbahan na mamuhay nang may kabanalan, sapagkat ito ang ating tunay na hantungan. Sabi nga ni San Agustin: "Ang ating mga kaluluwa ay nilikha para sa Diyos, at hindi tayo mapapanatag hangga’t hindi natin Siya natatagpuan."

• Ito ang dahilan kung bakit hindi natin dapat punuin ang ating bagahi ng mga bagay na makamundo, kundi ng kabanalan at pagmamahalan. Sinabi ni Apostol Pablo:   "Huwag kayong umayon sa takbo ng mundong ito. Magbago kayo, sa pamamagitan ng pagbabago ng inyong isip, upang mapatunayan ninyo kung ano ang mabuti, kasiya-siya at ganap na kalooban ng Diyos." (Roma 12:2)   Napakahalaga na sa bawat araw ng ating buhay, iniisip natin kung paano natin mapapalapit ang ating sarili sa Diyos—kung paano tayo magiging mas mabuting lingkod Niya.

• Ang ICCR bilang ating pamilya sa pananampalataya   Sa ating paglalakbay, hindi tayo nag-iisa. Ang ICCR ay isang pamilya na tumutulong sa atin upang mahubog bilang isang bayang handang manirahan sa walang hanggang buhay. Sama-sama tayong hinahasa sa pananampalataya at kabanalan.   Tulad ng sinabi ni San Juan Crisostomo: "Ang Simbahan ay tulad ng isang ospital, kung saan ang bawat isa ay nakatatanggap ng lunas sa kanilang mga sugat at karamdaman."

• Kaya, mga kapatid, punuin natin ang ating bagahi ng kabanalan, pagmamahalan, at pagsunod sa mga aral ni Hesus. Sa ganitong paraan, magiging handa tayo sa ating walang hanggang paglalakbay patungo sa kaharian ng Diyos—ang ating tunay na tahanan.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• > “At aalis kayo, iiwanan ninyo akong nag-iisa; subalit hindi ako nag-iisa, sapagkat kasama ko ang Ama.”   > —Juan 16:32
• Isa sa mga pinakamatalinghagang kataga ni Hesus ay ang katotohanan na Siya mismo ay iiwanan. Ang Kanyang mga alagad, sa gitna ng takot at kawalang-katiyakan, ay tatalikod sa Kanya sa oras ng Kanyang pinakamatinding pagsubok. Sa gabi ng Kanyang paghuli, si Pedro ay itinanggi Siya ng tatlong beses, at ang iba pang mga alagad ay nagkubli sa takot. Kahit na ito ay isang kalunos-lunos na pangyayari, alam ni Hesus na darating ang Banal na Espiritu upang buksan ang kanilang mga mata at ipaliwanag ang Kanyang misyon.

• Ang Pait ng Pag-iwan at Pagkakanulo
• Sa buhay natin, madali tayong mapagod. Kapag ang isang tao ay nagiging sagabal sa ating mga layunin, madali natin silang talikuran. Kapag ang ating hinihintay na tagumpay ay napalitan ng pait at hirap, tayo ay lumalayo sa ating mga kapatid at sa ating mga paninindigan. Sa ganitong paraan, tila ginagaya natin ang mga alagad na nagtakbuhan nang si Hesus ay ipako sa krus.

• Ngunit ang Diyos ay hindi katulad natin. Sa kabila ng ating pagkakanulo at paulit-ulit na pag-iwan sa Kanya, hindi Niya tayo kailanman tatalikuran. Ang Kanyang pag-ibig ay wagas, walang hanggan, at hindi nagbabago.
• > “Ang pag-ibig ay matiisin at magandang-loob; hindi ito nananaghili, hindi ito nagmamapuri, hindi ito nagmamataas. Hindi ito naghahanap ng sarili nitong kapakinabangan, hindi ito nagagalit, hindi ito nag-iisip ng masama. Hindi ito nagagalak sa kasamaan kundi nagagalak sa katotohanan. Ang pag-ibig ay nagtatakip ng lahat ng bagay, nagtitiwala sa lahat ng bagay, umaasa sa lahat ng bagay, nagtitiis sa lahat ng bagay.”   > —1 Corinto 13:4-7

• Ang Aral mula sa mga Ama ng Simbahan
• Ayon kay San Agustin, ang tunay na pag-ibig ay hindi pansarili kundi para sa kapwa. Sinabi niya,   > “Ang pag-ibig ay nag-aalay ng sarili para sa iba, ito ay hindi naghahanap ng sarili nitong pakinabang kundi ang kabutihan ng kapwa.”   > —San Agustin
• Katulad ng ginawa ni Hesus, tayo rin ay tinatawag upang maging matapat at masunurin sa kalooban ng Diyos, kahit na mahirap. Hindi tayo dapat madala sa lason ng kaaway, na nagtutulak sa atin upang iwanan ang ating mga pangako sa Diyos at sa ating kapwa.

• Manatili sa Pag-ibig ng Diyos
• Mga kapatid, napakadali nating mang-iwan. Ngunit ang Diyos hindi kailanman nang-iiwan. Ang Kanyang pag-ibig ay higit pa sa ating kahinaan. Kaya’t tayo rin, bilang mga tagasunod ni Kristo, ay tinatawag upang magpakatatag sa ating misyon, lumaban sa pagkapagod, at patuloy na magmahal nang walang kapalit.
• > “Ako ay kasama ninyo sa lahat ng araw, hanggang sa wakas ng panahon.”   > —Mateo 28:20
• Sa kabila ng pagsubok, sa kabila ng pangungulila at hirap, patuloy tayong maglakbay, sapagkat kasama natin ang Diyos. Hindi Siya kailanman nang-iwan, kaya’t manatili tayo sa Kanyang pag-ibig.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang pag-akyat ni Hesus sa langit ay hindi lamang isang pagbabalik sa Ama, kundi isang pagpapatibay ng Kanyang pangako sa Simbahan at sa lahat ng nananalig sa Kanya. Sa Kanyang pag-akyat, binuksan Niya ang pintuan ng langit para sa atin, ipinakita ang daan patungo sa kaluwalhatian, at inihanda ang ating tunay na tahanan sa kaharian ng Diyos.
• Sinasabi sa Gawa 1:9, “Pagkasabi nito, siya’y iniakyat sa langit habang nakatingin sila, at natakpan siya ng ulap at hindi na nila nakita.” Hindi iniwan ni Hesus ang Kanyang mga alagad sa kawalan; sa halip, ipinangako Niya ang Espiritu Santo upang patnubayan tayo sa ating paglalakbay sa mundong ito.

• Ayon kay San Agustin, “Kung tayo ay naging mga kasapi ni Kristo, tayo ay susunod sa Kanya; kung ang ating Ulo ay nasa langit, dapat ding naroroon ang ating puso.” Ipinapaalala sa atin na ang ating tunay na tahanan ay hindi sa mundo kundi sa kaharian ng Diyos.
• Si Maria, Ina ng Diyos, ay sumunod kay Hesus sa kaluwalhatian sa pamamagitan ng kanyang Pag-aakyat sa Langit. Tulad niya, tayo ay tinatawag na sundan si Kristo sa kabanalan at pananampalataya. San Juan Damasceno ay nagpahayag, “Ang Pag-aakyat ni Kristo ay ang tiyak na garantiya ng ating pag-akyat.”

• Ang kapistahan ng Pag-akyat ay nagpapaalala sa atin na ang buhay sa lupa ay pansamantala lamang. Hinihintay tayo ng Panginoon sa Kanyang walang hanggang kaharian, at nais Niya tayong makasama sa kagalakang walang hanggan. Kaya’t samantalahin natin ang pagkakataong ito upang sundan ang Kanyang yapak, mamuhay nang may kabanalan, at patuloy na magtiwala sa Kanyang habag at pagmamahal.

• Mga kapatid, huwag nating sayangin ang pagkakataong ibinigay sa atin. Isabuhay natin ang pananampalataya, sundan si Kristo, at patuloy na maglingkod sa Kanya. Ang pintuan ng langit ay bukas—tayo na at pumasok sa Kanyang walang hanggang kagalakan!

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

•  Ang pagbisita ni Maria sa bahay ni Zacarias at Elizabeth ay isang makabuluhang pangyayari sa kasaysayan ng kaligtasan. Ito ay hindi lamang isang simpleng pagdalaw, kundi isang pagpapakita ng pagmamahal, pananampalataya, at pagkilala sa dakilang plano ng Diyos.

• Ang Pagbisita ni Maria kay Elizabeth
• Matapos marinig ni Maria mula sa Anghel Gabriel na ang kanyang pinsang si Elizabeth ay nagdadalang-tao sa kabila ng kanyang katandaan, siya ay nagmadaling pumunta sa bahay ni Zacarias upang dalawin at paglingkuran si Elizabeth. Sinasabi sa Lucas 1:39-40: > "Nang panahong iyon, si Maria ay nagmadaling pumunta sa isang bayan sa kaburulan ng Judea. Pagdating sa bahay ni Zacarias, binati niya si Elizabeth."

• Ang pagdalaw ni Maria ay hindi lamang isang simpleng kilos ng kabutihan kundi isang pagpapakita ng kanyang malalim na pananampalataya at pagkilala sa kalooban ng Diyos. Sa sandaling marinig ni Elizabeth ang pagbati ni Maria, ang sanggol sa kanyang sinapupunan—si Juan Bautista—ay lumukso sa tuwa, at si Elizabeth ay napuspos ng Espiritu Santo (Lucas 1:41-42).

• Ang Kahalagahan ng Pagbisita
• Sa tradisyon ng mga Hudyo, ang pagiging baog ay itinuturing na isang kahihiyan. Ang kakayahang magkaanak ay isang pagpapala mula sa Diyos, kaya't nang mabuntis si Elizabeth sa kabila ng kanyang katandaan, ito ay isang malinaw na tanda ng kapangyarihan ng Diyos. Ang kanyang pagbubuntis ay nagpapatunay na ang Diyos ang may kontrol sa buhay ng tao, hindi ang tao mismo.

• Ang pagbisita ni Maria ay isang pagpapakita ng kanyang malasakit at pagmamahal sa kanyang pinsan. Hindi siya nagdalawang-isip na maglakbay nang malayo upang dalawin si Elizabeth, sa kabila ng kanyang sariling pagbubuntis. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng paglilingkod sa kapwa at ang pagiging bukas-palad sa pagtulong.

• Ang Pagtugon ni Elizabeth
• Sa kanyang pagbati, sinabi ni Elizabeth: > "Pinagpala ka sa mga babae, at pinagpala ang bunga ng iyong sinapupunan! Sino ako upang dalawin ng ina ng aking Panginoon?" (Lucas 1:42-43)
• Dito, kinikilala ni Elizabeth ang natatanging papel ni Maria bilang Ina ng Diyos. Ang kanyang tugon ay isang pagpapahayag ng pananampalataya at pagkilala sa dakilang misyon ni Maria sa kasaysayan ng kaligtasan.

• Mga Aral mula sa Pagbisita ni Maria
• Ang Diyos ang may kapangyarihan sa buhay – Ang pagbubuntis ni Elizabeth ay patunay na walang imposible sa Diyos. Ang buhay ay isang biyaya mula sa Kanya.

• Ang kahalagahan ng paglilingkod – Sa kabila ng kanyang sariling kalagayan, si Maria ay nagmadaling tumulong sa kanyang pinsan. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng malasakit sa kapwa.

• Ang pananampalataya ay nagdudulot ng kagalakan – Ang pagdalaw ni Maria ay nagdulot ng tuwa kay Elizabeth at kay Juan Bautista sa kanyang sinapupunan. Ang tunay na pananampalataya ay nagdudulot ng kagalakan sa puso ng tao.

• Mga Sinabi ng mga Ama ng Simbahan
• San Ambrosio: "Si Maria ay hindi naghintay na tawagin, kundi siya mismo ang nagmadaling pumunta upang maglingkod. Ang kanyang pagmamadali ay tanda ng kanyang kagalakan at pananampalataya."
• San Agustin: "Ang pagdalaw ni Maria kay Elizabeth ay isang pagpapakita ng tunay na pag-ibig—isang pag-ibig na hindi naghihintay ng kapalit, kundi kusang-loob na naglilingkod."

• Kayat
• Ang pagbisita ni Maria kay Elizabeth ay isang makapangyarihang paalala na ang buhay ay isang biyaya mula sa Diyos. Sa panahon ngayon, maraming tao ang natatakot magkaanak, iniisip na ito ay isang pabigat. Ngunit ang bawat sanggol ay isang pagpapala, isang natatanging nilikha ng Diyos na may layunin sa mundo. Ang Simbahan ay patuloy na nagtuturo ng kahalagahan ng buhay, na ito ay hindi dapat ipagwalang-bahala o sirain sa pamamagitan ng aborsyon.

• Ang bawat tao ay nilikha ayon sa wangis ng Diyos (Genesis 1:27), kaya't dapat itong pahalagahan at ipagtanggol. Tulad ng ginawa ni Maria, na nagmadaling tumulong at nagbigay ng kagalakan kay Elizabeth, tayo rin ay tinatawag na ipahayag ang kagalakan ng buhay at ipagtanggol ang kabanalan ng bawat nilalang.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang ating Panginoong Hesukristo, bago ang Kanyang muling pagkabuhay, ay nagbigay ng babala sa Kanyang mga alagad na sila ay magdadalamhati dahil sa mga pagsubok na kanilang mararanasan sa pagpapalaganap ng Ebanghelyo. Gayunman, tiniyak din Niya na ang kanilang lungkot ay magiging ganap na kagalakan sapagkat muli nilang makakapiling ang Panginoon sa Kanyang kaluwalhatian.

• Sa Juan 16:20, sinabi ni Hesus:   "Katotohanang sinasabi ko sa inyo, kayo ay tatangis at tatangis, ngunit ang sanlibutan ay magagalak. Kayo ay malulungkot, ngunit ang inyong kalungkutan ay magiging kagalakan."
• Isang pagpapahayag ng katotohanan na ang bawat isa sa atin ay hindi makakaiwas sa pagdurusa. Ang pagsubok, lungkot, at pag-uusig ay bahagi ng ating paglalakbay bilang mga alagad ni Kristo. Hindi ito nangangahulugan na tayo ay pinabayaan ng Diyos; sa halip, ito ay isang paalala na ang bawat pagdadalamhati ay may katapusan at sa huli, tayo ay magagalak sa Kanyang presensya.

• Si San Agustin, isa sa mga Dakilang Ama ng Simbahan, ay nagsabi:   "Ang Diyos ay mas malapit sa atin kapag tayo ay nagdadalamhati, sapagkat sa ating kahinaan, mas lalo tayong natututo na umasa sa Kanya."
• Sa buhay nating lahat, maging sa ating pamilya, sa komunidad ng pananampalataya gaya ng ICCR Family, at sa pang-araw-araw na pamumuhay, hindi maiiwasan ang mga pagsubok. Ang mundo ay puno ng mga suliranin, panghihina ng loob, at pag-uusig. Ngunit isang mahalagang mensahe ang nais iparating ng Diyos: Huwag matakot, huwag sumuko, at huwag mawalan ng pag-asa. Ang ating Panginoon ay kailanman hindi nagpapabaya sa Kanyang mga anak.

• Ang Awit 30:5 ay nagpapaalala sa atin ng pangako ng Diyos:   "Sa buong magdamag ay maaaring maghari ang pagluha, ngunit sa pagsikat ng araw ay darating ang kagalakan."
• Ang kalungkutan ay pansamantala lamang, ngunit ang tunay na kapayapaan ay nagmumula sa Diyos. Tayo ay tinatawag upang maging matibay sa pananampalataya, upang maging matatag sa pananalig, at upang patuloy na magtiwala sa kabutihan ng Diyos. Hindi Niya tayo iniiwan, kundi patuloy Niya tayong ginagabayan sa pamamagitan ng Kanyang Banal na Espiritu.

• Ang pagmamahal ng Diyos ay walang hangganan. Ito ay tunay, tapat, at kailanman hindi nagmamaliw. Sa gitna ng pagdadalamhati, tandaan natin na mayroong mas dakilang kagalakan na naghihintay sa atin. Kailangan lamang nating magtiyaga, manampalataya, at patuloy na lumakad sa liwanag ng Kanyang pag-ibig.
• Ang ating pananampalataya ay hindi nasusukat sa kakayahan nating umiwas sa lungkot, kundi sa ating kahandaan na tanggapin ito, pagtagumpayan ito, at sa kabila ng lahat, ipagpatuloy ang pag-ibig at tiwala sa Diyos.
• Manalig, magpatuloy, at magalak sa Diyos!

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang mga salitang iniwan ni Hesus sa Kanyang mga alagad—"Ako’y aalis at babalik, at aalis na namang muli at babalik magpakita muli"—ay isang misteryo na noong panahong iyon ay hindi lubos na naunawaan ng Kanyang mga alagad. Ito ay patungkol sa Kanyang kamatayan, muling pagkabuhay, at pag-akyat sa langit, at sa Kanyang muling pagbabalik sa huling panahon.

• Ang Unang Pag-alis: Ang Kanyang Kamatayan
• Si Hesus, bilang Kordero ng Diyos, ay dumaan sa pinakamasakit na sakripisyo upang iligtas ang sangkatauhan mula sa kasalanan. Sa Kanyang pagkamatay sa krus, natupad ang hula ni Propeta Isaias:  > "Siya ay nasugatan dahil sa ating pagsuway, siya ay binugbog dahil sa ating kasamaan; ang parusa sa kanya ay nagbigay sa atin ng kapayapaan, at sa kanyang mga sugat tayo ay gumaling." (Isaias 53:5)
• Ang Kanyang pagkamatay ay nagbigay daan sa kaligtasan, ngunit para sa Kanyang mga alagad, ito ay isang nakapanlulumong pangyayari. Iniwan sila ni Hesus sa gitna ng pagkalito at lungkot, hindi nila ganap na maunawaan ang Kanyang plano.

• Ang Pagbabalik: Ang Kanyang Muling Pagkabuhay
• Matapos ang tatlong araw, si Hesus ay muling nabuhay mula sa mga patay, taglay ang tagumpay laban sa kasalanan at kamatayan. Ang Kanyang muling pagkabuhay ay patunay ng Kanyang pagiging Anak ng Diyos at ng pangakong buhay na walang hanggan. Tulad ng sinabi ni San Pablo: > "At kung si Kristo ay hindi muling nabuhay, walang kabuluhan ang inyong pananampalataya at kayo’y nananatili pa rin sa inyong mga kasalanan." (1 Corinto 15:17)
• Ang Kanyang pagbabalik ay hindi lamang nagbibigay ng pag-asa sa Kanyang mga alagad kundi sa buong mundo. Ito ang sagisag ng tagumpay ng Diyos laban sa kapangyarihan ng kamatayan.

• Ang Ikalawang Pag-alis: Ang Kanyang Pag-akyat sa Langit
• Matapos ang Kanyang muling pagkabuhay, nagpakita si Hesus sa Kanyang mga alagad at sa maraming iba pa bago Siya umakyat sa langit. Sinabi Niya sa kanila: > "Huwag kayong mabalisa. Manalig kayo sa Diyos, at manalig din kayo sa akin. Sa bahay ng aking Ama ay maraming silid. Kung hindi ganito, sinabi ko sana sa inyo. Pumunta ako roon upang ipaghanda kayo ng lugar." (Juan 14:1-2)
• Sa pamamagitan ng Kanyang pag-akyat sa langit, ipinakita Niya na Siya ay tunay na Anak ng Diyos, na nakaupo sa kanan ng Ama upang mamagitan para sa atin.

• Ang Huling Pagbabalik: Ang Araw ng Paghuhukom
• Ang pangakong pagbabalik ni Hesus sa huling panahon ay nananatiling inaasahan ng buong Simbahan. Tulad ng sinabi ng anghel sa mga alagad matapos Siyang umakyat sa langit: > "Ang Jesus na ito na iniwan kayo at iniakyat sa langit ay babalik sa gayunding paraan tulad ng nakita ninyong pag-akyat niya." (Gawa 1:11)
• Naniniwala ang Simbahan sa muling pagbabalik ni Kristo upang itatag ang Kanyang walang hanggang kaharian. Ayon kay San Agustin, "Si Kristo ay pumunta sa langit bilang ulo ng Simbahan, at tayo, bilang Kanyang katawan, ay susunod sa Kanya sa tamang panahon." (San Agustin, Sermon 64)

• Pagninilay
• Ang misteryo ng pag-alis at pagbabalik ni Kristo ay nagpapakita ng Kanyang plano ng kaligtasan. Sa bawat yugto—Kanyang kamatayan, muling pagkabuhay, pag-akyat sa langit, at muling pagbabalik—ipinapaalala sa atin na ang ating pananampalataya ay hindi dapat manghina. Dapat tayong mamuhay sa paghihintay at pag-asa, sapagkat ang pangako ni Kristo ay tiyak: Siya ay muling darating.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang Banal na Espiritu ay ang kahalili ni Hesus upang ipahayag ang buong katotohanan sa mundo. Sa Juan 16:13, sinabi ni Hesus:   "Ngunit kapag dumating ang Espiritu ng katotohanan, papatnubayan niya kayo sa buong katotohanan. Hindi siya magsasalita nang mula sa kanyang sarili, kundi sasabihin niya ang kanyang narinig, at ipapahayag niya sa inyo ang mga bagay na darating."

• Ang Hindi Pa Maisabi ni Hesus
• May mga katotohanang hindi pa kayang unawain ng mga apostol noong si Hesus ay nasa lupa. Ang mga ito ay nakareserba sa Banal na Espiritu upang ipahayag sa tamang panahon. Ang Espiritu ang nagbigay ng liwanag at pang-unawa sa mga apostol upang lubos nilang maunawaan ang misyon ni Kristo.

• Sa Gawa 2:1-4, nang bumaba ang Espiritu Santo sa Pentecostes, nagkaroon ng bagong kaalaman at tapang ang mga apostol upang ipahayag ang ebanghelyo sa iba't ibang wika. Ito ay patunay na ang Espiritu ang nagpapaliwanag ng mga bagay na hindi pa lubos na nauunawaan noon.

• Ang Espiritu bilang Patnubay sa Buong Katotohanan
• Hindi lamang isang bahagi ng katotohanan ang ipinapahayag ng Espiritu, kundi ang buong katotohanan—ang kaganapan ng plano ng Diyos para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Sinabi ni San Basilio:   "Kung wala ang Espiritu, ang Salita ng Diyos ay hindi maunawaan. Ang Espiritu ang nagbibigay-liwanag sa ating mga puso upang makita natin ang katotohanan."

• Ganito rin ang sinabi ni San Agustin:   "Ang Espiritu Santo ang guro ng ating kaluluwa. Siya ang nagpapaliwanag ng mga bagay na hindi natin kayang unawain sa sarili nating kakayahan."

• Ang Espiritu sa Buhay ng Simbahan
• Ang Banal na Espiritu ay patuloy na gumagalaw sa Simbahan, ginagabayan ang mga mananampalataya sa pag-unawa sa Salita ng Diyos at sa pagpapahayag ng ebanghelyo. Sa Efeso 1:17, sinabi ni San Pablo:   "Hinihiling ko sa Diyos na bigyan kayo ng Espiritu ng karunungan at kapahayagan upang lubos ninyong makilala Siya."

• Sa pangunguna ng Espiritu, ang Simbahan ay nagiging ilaw ng katotohanan sa mundo. Ang Espiritu ang nagbibigay ng karunungan sa mga lider ng Simbahan, nagpapalakas sa mga mananampalataya, at nagpapahayag ng mga bagay na darating—ang kaganapan ng plano ng Diyos sa huling panahon.
• Ang Kaharian ng Banal na Kalooban
• Ang "mga bagay na darating" ay tumutukoy sa Kaharian ng Langit, kung saan ang banal na kalooban ng Diyos ay ganap na maghahari. Sa Mateo 6:10, itinuro ni Hesus sa panalangin:   "Dumating nawa ang iyong kaharian, sundin nawa ang iyong kalooban, dito sa lupa tulad ng sa langit."
• Ang Espiritu Santo ang nagbubunyag ng misteryo ng kaharian, na hindi pa lubos na nauunawaan ng mga apostol noong panahon ni Hesus. Sa pamamagitan ng Espiritu, ang Simbahan ay patuloy na nagpapahayag ng ebanghelyo, naghahanda sa pagdating ng kaharian, at ginagabayan ang mga mananampalataya sa kabanalan.

• Ang Banal na Espiritu ang tagapagpatuloy ng misyon ni Hesus sa mundo. Siya ang nagpapahayag ng buong katotohanan, nagbibigay-liwanag sa mga bagay na hindi pa lubos na nauunawaan, at gumagabay sa Simbahan sa landas ng kaligtasan. Sa pamamagitan ng Espiritu, tayo ay napapalakas, napapatnubayan, at napapabanal upang maging tunay na saksi ng katotohanan ng Diyos.

•  Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang kalungkutan ng mga apostoles nang magpaalam si Hesus ay isang mahalagang yugto sa kanilang pananampalataya. Matapos ang kanilang panahon kasama Siya—nakikinig sa Kanyang mga aral, nakikita ang Kanyang mga himala, at nakikibahagi sa Kanyang pagmamahal—ang Kanyang paglisan ay tiyak na nagdulot ng pagkalito at dalamhati sa kanilang puso. Subalit, hindi nagwakas sa kalungkutan ang kwento. Sa halip, pinaasa sila ni Hesus sa pagdating ng Banal na Espiritu, ang Kanyang ipinangakong Manananggol at Patnubay.

• Sa Juan 16:7, sinabi ni Hesus:   "Ngunit sinasabi ko sa inyo ang katotohanan: makakabuti sa inyo ang ako'y umalis, sapagkat kung hindi ako aalis ay hindi paririto sa inyo ang Patnubay; ngunit kung ako'y aalis, isusugo ko siya sa inyo."   Dito, ipinapakita ni Hesus na ang Kanyang paglisan ay hindi isang wakas, kundi isang bagong simula—isang daan tungo sa mas malalim na relasyon ng tao sa Diyos sa pamamagitan ng Banal na Espiritu.

• Ang Papel ng Banal na Espiritu sa Buhay ng Mananampalataya   Hindi tayo iniwan ng Diyos sa ating paglalakbay. Sa halip, ipinagkaloob Niya ang Banal na Espiritu upang tayo ay patnubayan. Sa Gawa 2:38, sinabi ni Apostol Pedro:   "Magsisi kayo, at magpabautismo ang bawat isa sa inyo sa pangalan ni Jesucristo upang mapatawad ang inyong mga kasalanan, at matatanggap ninyo ang kaloob ng Espiritu Santo."   Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, tayo ay nabibigyang-lakas upang sundan ang kalooban ng Diyos. Siya ang nagbibigay-liwanag sa ating landas, nagiging kaagapay sa ating mga kahinaan, at nagbibigay ng kapayapaan sa ating puso.

• Mga Sinasabi ng mga Ama ng Simbahan   Si San Agustin ay nagsabi: "Ang Espiritu Santo ang ating buhay, sapagkat Siya ang nagpapabanal sa atin. Walang sinuman ang makatatanggap ng ganap na kabanalan kung wala Siya."   Gayundin, si San Basilio ay nagbigay-diin sa papel ng Espiritu sa ating pagpapaging-banal: "Siya ang nagbibigay liwanag sa ating isip, nagpapalakas sa ating kalooban, at gumagabay sa ating mga hakbang upang lumapit sa Diyos."

• Pagtitiwala sa Banal na Espiritu   Mga kapatid, hindi tayo nag-iisa. Huwag tayong mabalisa o mawalan ng pag-asa. Ang Banal na Espiritu ay patuloy na gumagalaw sa atin, nagtuturo sa atin ng tamang daan, at nagbibigay ng lakas upang patuloy na sumunod sa Diyos. Tulad ng ipinangako ni Hesus sa Juan 14:16:   "At hihilingin ko sa Ama, at bibigyan niya kayo ng ibang Patnubay upang makasama ninyo magpakailanman."

• Bagamat dumaan sa kalungkutan ang mga apostoles, hindi sila iniwanan ni Hesus. Sa halip, ipinagkaloob Niya ang Banal na Espiritu bilang kaagapay at gabay sa kanilang pananampalataya. Kaya’t tayong mga anak ng Diyos ay hindi dapat mabalisa—sapagkat ang Espiritu Santo ay sumasaating lahat. Magalak tayo, lumakad nang may tiwala, at patuloy na manalig sa Kanyang banal na kalooban!

•  Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang pagninilay sa kahulugan ng "Huwag kang papatay" ay isang napakalalim na espirituwal na usapin. Ang utos na ito ay bahagi ng Sampung Utos na ibinigay ng Diyos kay Moises sa Bundok ng Sinai (Exodo 20:13). Sa unang tingin, tila isang malinaw na panuntunan ito—ang pagkitil ng buhay ng iba ay isang kasalanan. Ngunit, kung susuriin nang mas malalim, may mga katanungan tungkol sa kung paano ito nauugnay sa iba't ibang sitwasyon sa kasaysayan ng relihiyon.

• Ang Kautusan ng Diyos Tungkol sa Pagpatay
• Ang Bibliya ay may malinaw na katuruan tungkol sa pagpatay. Sa Roma 12:19, sinabi ni Apostol Pablo: "Huwag kayong maghiganti, mga minamahal, kundi bigyang-puwang ang galit ng Diyos; sapagkat nasusulat, ‘Akin ang paghihiganti, ako ang gaganti,’ sabi ng Panginoon." Dito ipinapakita na ang paghihiganti ay hindi dapat gawin ng tao kundi ng Diyos lamang. Ang pagkitil ng buhay ay hindi dapat isang desisyong ibinibigay sa sarili, sapagkat tanging Diyos ang may kapangyarihang hatulan.

• Pag-uusig sa mga Alagad ni Kristo
• Sa Juan 16:2, sinabi ni Hesus: "Itatakwil nila kayo sa mga sinagoga. Oo, darating ang oras na ang bawat pumapatay sa inyo ay iniisip na siya ay naglilingkod sa Diyos." Makikita natin na kahit noong panahon ni Kristo, may mga taong naniniwalang ang pagkitil ng buhay ng iba ay isang gawain ng paglilingkod. Ngunit, malinaw sa katuruan ni Hesus na ang tunay na alagad ay handang magdusa para sa pananampalataya, hindi upang pumatay.

• Ang Ibang Paraan ng Pagpatay
• Bukod sa literal na pagpaslang, tinuturo rin ng Biblia na ang wika at pag-iisip ng tao ay maaaring maging isang kasangkapan ng pagkitil. Sa Mateo 5:22, sinabi ni Hesus: "Ngunit sinasabi ko sa inyo, na ang bawat napopoot sa kanyang kapatid ay mananagot sa hukuman, at ang sinumang magsabi sa kanyang kapatid, ‘Tanga ka!’ ay mananagot sa Sanedrin, at ang sinumang magsabi, ‘Ulol ka!’ ay mananagot sa nag-aapoy na impiyerno." Ito ay nagpapakita na hindi lamang pisikal na pagpatay ang kasalanan kundi pati ang masamang hangarin sa puso laban sa kapwa.

• Pagpatay sa Ngalan ng Diyos?
• Maraming relihiyon ang gumamit ng "pagpatay sa ngalan ng Diyos" bilang katwiran upang magawa ang karahasan. Gayunpaman, sa Mateo 5:44, sinabi ni Hesus: "Ngunit sinasabi ko sa inyo, ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, at ipanalangin ninyo ang mga umuusig sa inyo." Ang tunay na pagsunod kay Kristo ay hindi sa pamamagitan ng pagkitil ng buhay kundi sa pagpapakita ng pag-ibig at pagpapatawad.

• Ang utos ng Diyos na "Huwag kang papatay" ay hindi lamang literal na pagkitil ng buhay. Saklaw nito ang malalim na mensahe ng pagmamahal, pagpapatawad, at pag-iwas sa paghihiganti. Ang mga banal ay magdurusa, ngunit hindi ito nangangahulugan na dapat silang gumanti ng karahasan. Sa halip, tinatawag tayo ni Hesus sa isang buhay na puno ng pag-ibig, kapayapaan, at pananampalataya.
• Nawa'y magsilbing inspirasyon ang pagninilay na ito upang mapanatili natin ang tamang pananaw sa utos ng Diyos. Ang tunay na Kristiyano ay hindi isang mamamatay-tao, kundi isang tagapagpalaganap ng pag-ibig ni Kristo.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang pagmamahal ni Kristo ay walang hanggan—isang pag-ibig na hindi nasusukat ng oras, kalagayan, o kahinaan ng tao. Sa ating pang-araw-araw na buhay, tayo ay tinatawag upang tanggapin at isabuhay ang Kanyang pag-ibig, na siyang gabay sa ating relasyon sa Diyos, sa ating kapwa, at sa ating pamilya.

• Ang Umiibig sa Diyos ay Tumutupad sa Kanyang mga Utos   Sinasabi sa 1 Juan 5:3:   "Sapagkat ito ang pag-ibig sa Diyos, na ating tuparin ang Kanyang mga utos; at ang Kanyang mga utos ay hindi pabigat."
• Ang utos ng Diyos ay puno ng pag-ibig. Kapag iniibig natin Siya nang buo, nagiging natural sa atin ang pagsunod sa Kanya. Ang utos Niya ay hindi pabigat kundi isang pagpapala—isang paraan upang tayo ay manatili sa Kanyang presensya at lumago sa pananampalataya.

• Pagmamahal at Pananalig sa Diyos   Sa Juan 14:1-3, sinabi ni Jesus:   "Huwag mabagabag ang inyong puso; sumampalataya kayo sa Diyos, sumampalataya rin kayo sa Akin. Sa bahay ng Aking Ama ay maraming tahanan... Ako’y babalik at kukunin ko kayo upang kayo ay makapiling Ko roon."
• Ang pag-ibig ni Kristo ay nagbibigay sa atin ng katiyakan at pag-asa. Hindi tayo kailanman nag-iisa, sapagkat ang Kanyang pangako ay tiyak—Siya ay babalik upang dalhin tayo sa Kanyang kaharian. Sa gitna ng mga pagsubok, hindi tayo dapat mawalan ng pag-asa, sapagkat ang ating pananampalataya sa Kanya ay nagiging sandigan ng ating buhay.

• Pagkakaisa at Pagtutulungan   Sa Colosas 3:14, ipinapaalala sa atin:   "Higit sa lahat ng bagay, magbihis kayo ng pag-ibig, na siyang nagbubuklod sa atin sa ganap na pagkakaisa."
• Ang pagkakaisa ay hindi lamang isang panlabas na koneksyon kundi isang bunga ng tunay na pagmamahalan. Bilang mga anak ng Diyos, tinatawag Niya tayo upang ipakita ang pagmamalasakit sa isa’t isa, lalo na sa ating mga komunidad tulad ng ICCR. Ang tunay na pananalig sa Diyos ay nakikita sa ating pagtutulungan at pagsasabuhay ng Kanyang pag-ibig sa ating pang-araw-araw na gawain.

• Pagninilay at Panalangin   Ngayong araw, nawa’y maging bukas ang ating puso sa pag-ibig ni Kristo—isang pag-ibig na nagbibigay liwanag, lakas, at pag-asa. Sa Kanya, hindi tayo kailanman malulungkot o mawawalan ng pag-asa, sapagkat ang Kanyang pangako ay buhay at matibay.

• Panginoon, salamat sa Iyong walang hanggang pagmamahal. Turuan Mo kaming mahalin Ka nang higit sa lahat, mahalin ang aming kapwa nang may malasakit, at ipahayag ang Iyong pag-ibig sa mundo. Palakasin Mo ang aming pananampalataya upang lagi naming mapanindigan ang Iyong utos ng pagmamahalan at pagkakaisa. Kami ay patuloy na naghihintay sa Iyong pagbabalik, nagtitiwala sa Iyong pangako, at nagpapasalamat sa Iyong walang hanggang pag-ibig.   

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• "Kung kayo’y kinapopootan ng sanlibutan, alalahanin ninyo na ako muna ang kinapootan bago kayo." (Juan 15:18)

• Sa ating buhay bilang mga tagasunod ni Hesus, hindi maiiwasan ang pag-uusig, paghamak, at pagkapoot ng mundo sa atin. Ito ay isang katotohanan na mismong Panginoon natin ang nagbigay ng babala—hindi dahil sa ating sariling kakulangan, kundi dahil tayo ay nagdadala ng Kanyang kalooban. Ang mundo, na punong-puno ng pansariling mithiin at makamundong pagnanasa, ay hindi kailanman makakasundo ng dalisay na kalooban ng Diyos. Ang isang kaluluwa na nakakapit sa makamundong bagay ay makikita sa kanyang salita, isipan, at gawa—at gayundin, ang isang namumuhay sa Diyos ay makikita sa kanyang espiritwal na bunga.

• "Mapalad kayo kapag kayo’y iniinsulto, pinag-uusig, at pinagwiwikaan ng lahat ng kasamaan dahil sa akin. Magsaya kayo at magalak, sapagkat malaki ang inyong gantimpala sa langit." (Mateo 5:11-12)

• Sa bawat pangungutya at pag-uusig na ating natatanggap dahil sa ating pananampalataya, tayo ay hindi dapat panghinaan ng loob. Sa halip, ito ay isang patunay na tayo ay lumalakad sa liwanag ng Diyos. Walang makapagtatago sa liblib ng kasamaan, sapagkat ang Diyos ang nagbibigay ng kaliwanagan upang ang lahat ng bagay ay malantad. Ito ang dahilan kung bakit ang mundo ay nagagalit sa mga lingkod ng Panginoon—sapagkat ang katotohanan ay inilalantad ang kasinungalingan, at ang liwanag ay nagbubunyag sa kadiliman.

• "Hindi kayo sa sanlibutan, kundi pinili ko kayo mula sa sanlibutan, kaya kinapopootan kayo ng sanlibutan." (Juan 15:19)

• Kapag tayo ay pinili ng Diyos, tayo ay inilaan para sa Kanyang kalooban, hindi para sa makamundong hangarin. Ang mundo ay may sarili nitong aralin at alituntunin—mga prinsipyo na salungat sa turo ni Kristo. Sa ganitong kalagayan, hindi natin maaaring pagsabayin ang Diyos at ang sanlibutan. Ang wika ng Panginoon ay pagmamahal, pagpapatawad, at kabanalan, ngunit ang mundo ay nagtuturo ng kasakiman, poot, at pansariling kaligayahan. Kaya’t ang ating paninindigan bilang mga tagasunod ni Kristo ay hindi kailanman maaaring maging kaayon ng mundo.

• "Ang nagmamahal sa kanyang buhay ay mawawalan nito, ngunit ang napopoot sa kanyang buhay sa sanlibutang ito ay magkakaroon nito hanggang sa buhay na walang hanggan." (Juan 12:25)

• Ang landas ng pananampalataya ay isang pagpili—isang pamumuhay sa Diyos at sa Espiritu sa kabila ng pag-uusig ng sanlibutan. Sa pagyakap natin sa mga turo ni Kristo, hinuhubog tayo upang mamuhay sa katuwiran at kapayapaan, hindi upang mag-alinlangan o matakot. Tayo ay inuusig hindi dahil tayo ay masama, kundi dahil dala natin ang liwanag na naglalantad sa kabulukan ng mundo. Ngunit sa ating pagtitiis at pananampalataya, matitiyak natin na ang tunay na buhay ay nasa kamay ng Diyos.

• "Sa daigdig ay makakaranas kayo ng kapighatian, ngunit lakasan ninyo ang inyong loob! Napagtagumpayan ko na ang daigdig." (Juan 16:33)

• Ano pa ang dapat nating ikatakot? Kung ang ating Panginoon ay nagtagumpay na sa mundo, tayo man ay makakaranas ng tagumpay sa Kanya. Tayo ay maaaring kapopootan ng sanlibutan, ngunit ang ating tunay na pagkakakilanlan ay nasa kaharian ng Diyos. Piliin natin ang tamang daan—ang utos ni Hesus, ang pagmamahal sa kapwa at maging sa ating mga kaaway. Dahil dito, makikilala natin na tayo ay tunay na pag-aari ni Hesus.

• Nawa’y patuloy tayong mamuhay na may tapang at pananampalataya, sapagkat sa ating pagtitiis sa mundo, naghihintay ang mas dakilang gantimpala—ang buhay na walang hanggan sa piling ng Diyos.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• "Wala nang pag-ibig na hihigit pa kaysa sa pag-aalay ng buhay ng isang kaibigan." (Juan 15:13)

• Sa pagninilay na ito, ating pag-uusapan ang tunay na kahulugan ng pag-ibig—hindi lamang sa paraang pangmundo, kundi sa liwanag ng aral ni Hesus. Sa Kanyang ministeryo, ipinakita Niya ang pinakamataas na anyo ng pag-ibig: ang handang isakripisyo ang sarili para sa iba.

• Sa ating mundo, madalas nating marinig ang ideya ng pag-ibig bilang isang damdamin ng kasiyahan o pagnanasa. Ngunit ayon kay Hesus, ang tunay na pag-ibig ay mas malalim at mas makahulugan kaysa sa pansariling kasiyahan. Sinabi Niya: "Hindi kayo ang pumili sa akin, kundi ako ang pumili sa inyo." (Juan 15:16). Ang mensaheng ito ay nagpapakita ng pag-ibig na walang hinihinging kapalit—isang pag-ibig na pinili at inilaan para sa ikabubuti ng iba.

• Sa mata ng mga Hudyo, ang aral ni Hesus ay tila isang bagong batas na taliwas sa nakasanayan. Ang mundo ay nagtuturo ng lohika ng gantihan: mahalin ang nagmamahal sa iyo at kamuhian ang nanakit sa iyo. Ngunit itinuwid ito ni Hesus nang sabihin Niyang: "Ibigin ninyo ang inyong mga kaaway, at ipanalangin ninyo ang mga umuusig sa inyo." (Mateo 5:44). Isang napakahirap na aral ito, ngunit ito ang sukatan ng tunay na pag-ibig. Hindi ito tungkol sa sariling kapakinabangan, kundi sa paghahangad ng kabutihan para sa lahat, kahit sa ating mga kaaway.

• Sa ating samahan, ang ICCR, ito ang hamon—maisabuhay ang aral na ito, upang makita nating gumagana ito sa ating relasyon sa isa’t isa. Hindi lamang ito isang pang-unawa sa isipan; ito ay dapat maging buhay sa ating puso at pagkilos. Ang tunay na pag-ibig ay hindi isang teorya, kundi isang misyon. Sinabi ni Hesus: "Nalaman ninyong ako ang Panginoon at guro, at kung hinugasan ko ang inyong mga paa, dapat din ninyong hugasan ang mga paa ng isa’t isa." (Juan 13:14).

• Ang ating mundo ay puno ng uhaw at gutom sa tunay na pag-ibig. Maraming kaluluwa ang naliligaw at nawawala dahil hindi nila natagpuan ang pag-ibig na gaya ng kay Hesus. Kung maisasabuhay natin ang Kanyang utos, matutulungan natin ang iba na makita ang liwanag sa gitna ng kadiliman. Si Hesus lamang ang tanging daan tungo sa ganap na pag-ibig. Ang Kanyang sakripisyo sa krus ay isang patunay na walang hanggan ang pagmamahal ng Diyos sa atin.

• Ang Hamon sa Ating Buhay
• Ang pagninilay na ito ay hindi lamang paalala kundi hamon: Paano natin maisasabuhay ang pag-ibig ni Kristo sa ating pang-araw-araw na buhay? Paano natin matutulungan ang ating kapwa na maranasan ang pag-ibig na ito? Handa ba tayong isuko ang ating sariling kagustuhan para sa ikabubuti ng iba?

• Sa huli, ang tunay na pag-ibig ay hindi lamang isang damdamin o pananalita. Ito ay isang aksyon—isang sakripisyong nagpapakita ng malasakit, pagpapakumbaba, at walang pag-iimbot na pagmamahal. Sa pamamagitan ni Hesus, natutunan natin na ang pinaka-mataas na anyo ng pag-ibig ay ang pag-aalay ng sarili sa iba.

• Mahal tayo ng Diyos. Tayo rin, mahalin natin ang isa’t isa—hindi lamang sa salita kundi sa gawa.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• "Kung mahal ninyo ako, tutuparin ninyo ang aking mga utos." —Juan 14:15
• Ang ating pananampalataya ay nakaugat sa pagmamahal ng Ama sa atin. Walang ibang dahilan para tayo ay manatili sa ating pamilya kundi ang walang hanggang pag-ibig na ipinadama sa atin ng Diyos. Ang pagmamahal na ito ay hindi isang simpleng damdamin; ito ay isang panata, isang pagkilos, isang pangako na hindi kailanman dapat nating pabayaan.

• Ang ICCR (International Catholic Charismatic Revival) ay isang pamayanan na itinatag hindi lamang bilang isang pangkaraniwang samahan, kundi bilang isang pamilya na pinagbubuklod ng pag-ibig ni Kristo. Marahil sa ating buhay, dumarating ang mga pagsubok—mga sandaling tayo ay tinutukso na iwanan ang ating mga kapatid, ang ating tahanan, ang ating pananampalataya. Ngunit sinabi ni Hesus, "Ang nagmamahal sa mundo ay nagmamahal sa mga bagay na dumaraan lamang, ngunit ang nagmamahal sa Diyos ay nagmamahal sa mga bagay na makalangit."

• Sa ating pagninilay, iniimbitahan tayo na suriin ang ating commitment sa Diyos. Hindi dapat natin isipin na ang ICCR ay isang gawain lamang ng isang tao. Ito ay bunga ng pangako ng Diyos sa atin—isang lugar kung saan tayo ay pinalalakas, isang pamilya kung saan ang bawat isa ay nagmamahalan. Kung iisipin natin na ito ay likha lamang ng tao, mawawala sa atin ang dahilan para manatili. Ngunit kung ating kikilalanin na ang pundasyon ng ICCR ay ang pag-ibig ni Kristo, walang dahilan para tayo ay lumayo.

• Huwag nating kalimutan ang sinabi ni Hesus: "Mahal mo ba ako? Pakainin mo ang aking mga tupa." (Juan 21:17) Ang pagmamahal sa Diyos ay nasusukat hindi sa damdamin lamang kundi sa ating mga gawa—sa paraan ng ating pakikitungo sa ating mga kapatid, sa ating pagtanggap sa kanila kahit hindi natin sila lubos na naiintindihan. Ang tunay na pagmamahal ay hindi nagpipili; ito ay lumalampas sa ating personal na kagustuhan. Ayon kay Hesus, "Mahalin mo ang iyong kaaway." (Mateo 5:44) Kung hindi tayo matututong magmahal nang walang pasubali, paano natin masasabing tayo ay tunay na alagad ni Kristo?

• Ang pag-ibig ay higit na mahalaga kaysa anupaman sa mundong ito. Ang pananampalataya, ang pag-asa, ang kaalaman—lahat ng ito ay may halaga, ngunit ang pag-ibig ang siyang pinakadakila. Kapag tayo ay nauubusan ng dahilan upang manatili, balikan natin ang pinagmulan ng ating pananampalataya—ang dalisay, walang pasubaling pagmamahal ng Diyos sa atin.

• Kaya sa bawat araw, palakasin natin ang ating commitment sa Diyos. Hindi ito isang bagay na maaaring ipagpaliban; ito ay isang pang-araw-araw na pagsusumikap. Ang pagmamahal na ipinakita sa atin ni Kristo ang nagbubuklod sa atin bilang isang pamilya, kaya hindi dapat tayo magpadala sa anumang kaisipang magpapahina sa ating ugnayan. Manatili tayo sa Diyos, sapagkat kung mahal natin Siya, tutuparin natin ang Kanyang mga utos.

• Mahalaga ang bawat isa sa pamayanang ito. Walang sinuman ang hindi mahalaga sa mata ng Diyos. Kaya, patuloy tayong magmahal, patuloy tayong magpatawad, at patuloy nating palakasin ang ating pananampalataya. Sa ganitong paraan, tayo ay tunay na magiging anak ng Diyos—mga tagasunod ni Kristo, na patuloy na nagmamahal hindi lamang sa mga mabuti kundi pati na rin sa ating mga kaaway.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Si Hesus ang nagsabi ng mga salitang ito: "Ako ang puno ng ubas, kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin at ako sa kanya, ay siyang namumunga ng sagana, sapagkat kung wala ako, wala kayong magagawa." (Juan 15:5)

• Ang mensaheng ito ay hindi lamang isang simpleng pagtuturo, kundi isang paanyaya sa isang malalim na ugnayan sa Panginoon. Ang puno ay siyang nagbibigay ng sustansya sa mga sanga. Kung ang sanga ay matanggal, ito’y natutuyo at namamatay. Gaya ng isang sanga na kailangang manatili sa punong ubas upang mabuhay, gayundin tayo bilang mga mananampalataya—kinakailangan nating manatili kay Hesus upang mapanatili ang ating espirituwal na buhay.

• Ang pananatili kay Hesus ay hindi lamang isang paniniwala o ideolohiya. Ito ay isang aktibong pagsunod sa Kanyang kalooban—sa Kanyang mga turo, sa Kanyang pag-ibig, sa Kanyang sakripisyo. Ang ating simbahan, ang ating sakramento, at ang mga itinilaga Niyang lingkod—mga pari at obispo—ay mga konkretong kasangkapan upang maipadama sa atin ang Kanyang patuloy na presensya sa ating buhay.

• Sa ating pang-araw-araw na pamumuhay, maaaring makaharap tayo ng mga pagsubok na tila naglalayo sa atin sa ating puno. Maaaring tayo ay makaramdam ng pagdududa, panghihina ng pananampalataya, o kahit na pagkalimot sa ating espirituwal na koneksyon. Ngunit tandaan natin na si Hesus mismo ang nagsabi na ang sanga na nananatili sa puno ay siyang namumunga ng sagana. Sa ating pagpapanatili ng ating ugnayan kay Kristo, tayo’y magkakaroon ng kaganapan sa ating buhay—hindi lamang pisikal, kundi lalo’t higit espirituwal.

• Ang ating pamilya sa pananampalataya—katulad ng samahan natin sa ICCR family—ay isang biyaya na ibinigay sa atin upang lalo nating mapalakas ang ating pananalig sa Diyos. Hindi natin kailangang maglakbay nang mag-isa sa ating espirituwal na paglalakbay. Sa pamamagitan ng pagtutulungan, pag-aalay ng sarili sa kapwa, at sama-samang pagpupuri sa Panginoon, mas nagiging matatag ang ating pananampalataya.

• Mga kapatid, huwag nating hayaang maputol ang ating koneksyon sa puno ng buhay. Manatili tayo sa ating pananampalataya, sa ating pananalig kay Hesus, sa ating samahan bilang mga mananampalataya. Sa ganitong paraan, hindi lamang tayo mananatiling buháy sa espiritu—kundi tayo rin ay magiging daluyan ng Kanyang biyaya para sa iba.

• Kaya manatili tayo sa ating pananampalataya. Manatili tayo kay Kristo. At manatili tayong nagliliyab sa Kanyang pag-ibig!

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang kapayapaan ay isa sa pinakamahalagang biyaya na maaaring matanggap ng tao sa kanyang buhay. Sa mundong puno ng pagsubok, pagkalito, at pangamba, marami ang naghahanap ng kapayapaan sa materyal na bagay, sa relasyong panlipunan, o sa pansamantalang kaligayahan. Ngunit ang tunay na kapayapaan ay hindi nagmumula sa mundo o sa tao—ito ay nagmumula kay Hesus.

• Bago bumalik si Hesus sa kaharian ng Ama, iniwan niya sa kanyang mga alagad ang mga huling salita na puno ng kapayapaan at pag-asa. Bagaman ang kanyang pisikal na presensya ay mawawala sa kanila, ipinangako niya ang Espiritu Santo bilang gabay at aliw sa kanilang paglalakbay. Hindi maiiwasan ang lungkot ng kanyang mga tagasunod, dahil sila ay nalayo sa kanilang Guro at Kaibigan. Gayunpaman, mahalaga ang kanilang pang-unawa na hindi ito isang paalam na walang hanggan, kundi isang pagpapahayag ng mas dakilang misyon—ang kaligtasan ng sangkatauhan.

• Sa ating panahon, marami ang nalulungkot dahil sa kani-kanilang suliranin sa buhay. Mayroong bumibigat na problema gaya ng sakit, kahirapan, at kawalan ng direksyon. Mayroon ding mga magagaan ngunit patuloy na nagpapahirap sa puso ng tao, gaya ng kawalan ng kapanatagan, takot, at alalahanin. Ngunit sino sa atin ang tunay na nalulungkot dahil kay Hesus? Sino ang nag-aalala sa kanyang kalungkutan sa tuwing may mga kaluluwang naliligaw sa landas ng Diyos?

• Madalas, nakatuon tayo sa ating personal na hinanakit at mga pangangailangan. Ngunit kung tunay nating mauunawaan ang mensahe ni Hesus, mararamdaman natin ang kanyang sariling kalungkutan—ang sakit na dulot ng mga kaluluwang nawawala sa kanyang pag-ibig. Marami ang namumuhay na malayo sa Diyos, hindi iniisip ang kanilang espirituwal na kalagayan, at walang pag-ibig sa kapwa. Sila ang higit na nangangailangan ng kaligtasan.

• Ang hamon sa atin ngayon ay hindi lamang pagtagumpayan ang ating sariling kalungkutan, kundi maglaan ng ating sarili para sa misyon ni Hesus—ang kaligtasan ng kaluluwa. Hindi sapat ang pansariling kapayapaan kung marami ang patuloy na naliligaw sa kadiliman ng kasalanan. Ang ating panalangin, sakripisyo, at paggawa ng mabuti ay maaaring makatulong sa iba upang makita ang tunay na liwanag ng Diyos.

• Kaya, mga kapatid, tulungan natin si Hesus sa kanyang banal na kalooban. Ang tunay na kapayapaan ay hindi ang kawalan ng problema, kundi ang katiyakang kasama natin ang Diyos sa bawat hamon. Ang kapayapaan ng mundo ay panandalian at may hangganan, ngunit ang kapayapaan ng Diyos ay walang katapusan—ito ang nagbibigay sa atin ng tunay na kapanatagan at lakas upang harapin ang buhay.

• Sa huli, ang kapayapaan ni Hesus ay isang paanyaya sa pagbabagong-loob. Ito ay panawagan na hindi lamang para sa atin, kundi para sa buong sangkatauhan. Sikapin natin na ipasa ang kapayapaan ng Diyos sa iba, upang ang mundo ay hindi mamuhay sa takot at kasalanan, kundi sa pagmamahal at biyaya. Amen.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang mensahe ng kaligtasan na hatid ni Hesus ay isang pagninilay na nag-aanyaya sa atin upang mas lalong pagnilayan ang kahalagahan ng Kanyang misyon sa sansinukob. Si Hesus, ang Anak ng Diyos, ay isinugo ng Ama upang maging daan ng ating pagtubos at pagbabalik-loob sa Kanya. Sa pamamagitan ng Kanyang mga salita, mga gawa, at ang Kanyang dakilang sakripisyo, ipinakita Niya sa atin ang walang hanggang pagmamahal ng Diyos.

• Subalit, tulad ng sinabi Niya, marami pang katotohanan ang hindi pa lubos na naihahayag, sapagkat ang Banal na Aklat ay hindi sapat upang isalaysay ang kabuuan ng Kanyang mga itinuro. Ang Banal na Espiritu ang siyang nagtataglay ng kapangyarihang ipaalam sa atin ang mga kalooban ng Diyos sa tamang panahon. Ito ay paalala na patuloy tayong makinig at maging bukas sa paggabay ng Espiritu Santo, sapagkat Siya ang tunay na nagpapahayag ng mga kalooban ng Diyos sa ating buhay.

• Ang tatlong aklat sa kaharian—ang Lumang Tipan, ang Bagong Tipan, at ang Aklat ng Langit—ay naglalarawan ng patuloy na pagpapahayag ng Diyos sa sangkatauhan. Ang Lumang Tipan ay nagsasalaysay ng kasaysayan ng paglalakbay ng bayan ng Diyos, ang Bagong Tipan ay naglalaman ng katuparan ng mga pangako sa pamamagitan ni Hesus, at ang Aklat ng Langit ang siyang huling aklat na maisusulat upang ipahayag ang kaganapan ng Kanyang kalooban.

• Napakahalaga na ating maunawaan na ang Aklat ng Langit ay hindi simpleng isang aklat kundi isang patuloy na pahayag ng Diyos sa huling panahon. Sa pamamagitan nito, maibubunyag ang mahahalagang mensahe na magbibigay liwanag sa atin tungkol sa Kanyang plano sa huling kapanahunan. Bilang mga mananampalataya, kinakailangan nating manatili sa kabanalan at sa kalooban ng Diyos, sapagkat dito nakasalalay ang ating tunay na kaligtasan.

• Sa konteksto ng ating pamumuhay dito sa ICCR, tayo ay hinahamon na magpatuloy sa landas ng kabanalan. Hindi lamang ito isang paniniwala kundi isang pamumuhay na sumasalamin sa dakilang plano ng Diyos. Sa pamamagitan ng Banal na Espiritu, tayo ay patuloy na ginagabayan upang maisabuhay ang Kanyang kalooban. Kaya’t isang paanyaya ito upang manatiling bukas ang ating puso at isip sa mga mensahe ng Diyos na darating pa lamang.

• Ang ating pagninilay ay dapat palaging nakatuon sa paghahanap ng kalooban ng Diyos sa ating buhay. Ang kaligtasan ay hindi lamang isang pangako kundi isang aktibong bahagi ng ating pananampalataya. Sa pamamagitan ni Hesus at ng Banal na Espiritu, tayo ay iniimbitahan upang mamuhay sa liwanag ng katotohanan at pag-ibig ng Diyos.

• Sa ating pang-araw-araw na buhay, nawa’y maging bukas tayo sa patuloy na pagpapahayag ng Diyos. Huwag tayong matakot sa misteryo ng Kanyang mga plano, bagkus magtiwala tayo sa Kanyang kapangyarihan at walang hanggang pagmamahal. Ang Aklat ng Langit ay isang paalala na ang Diyos ay patuloy na nagpapahayag sa atin—sa pamamagitan ng kasaysayan, sa pamamagitan ni Hesus, at sa pamamagitan ng Espiritu Santo—at tayo ay tinatawag upang mamuhay sa Kanyang banal na kalooban.

•  Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Sa buong kasaysayan ng Kristiyanismo, ang pag-ibig ay hindi lamang isang damdamin o isang pansamantalang ugnayan, kundi isang espirituwal na paninindigan na nagmumula sa mismong pagmamahal ng Diyos. Ang pagiibigan ng mga alagad ay hindi nakabatay sa laman—hindi ito nakasalalay sa emosyonal na pagkakaayon o sa pansariling kasiyahan—bagkus, ito ay isang mataas na anyo ng pag-ibig na umiiral sa larangan ng espiritu. Ito ang pag-ibig na hinubog sa kalooban ng Diyos: ang pag-ibig na agape.

• Si Hesus mismo ang nagpakita ng huwaran sa tunay na pag-ibig. Hindi niya sinabi na ang kanyang mga alagad ay magiging simpatico sa isa’t isa, na magpapalitan sila ng magiliw na damdamin o personal na pagkakaibigan ayon sa pamantayan ng mundo. Sa halip, tinawag niya silang maging magkakaibigan sa Diyos—isang relasyon na hindi nakabatay sa damdamin kundi sa banal na katotohanan. Ang tunay na pagkakaibigan sa Diyos ay hindi nag-uugat sa makataong nararamdaman kundi sa isang layunin na higit pa sa sarili: ang paglilingkod sa Diyos at sa Kanyang mga nilikha.

• Ang pagkakaibigan ng mga alagad ay isang testamento sa ating kakayahang mahalin ang Diyos sa pamamagitan ng pagmamahal sa isa’t isa. Hindi maaaring sabihin ng sinuman na mahal niya ang Diyos kung hindi naman siya marunong magmahal sa kanyang kapwa. Ang tunay na pag-ibig ay hindi isang saradong karanasan—ito ay ipinapakita, ibinabahagi, at isinasabuhay. Sa ganitong paraan, natututo ang lahat na magmahal gaya ni Kristo. Ang pag-ibig na ipinakita ni Kristo sa kanyang mga alagad ay hindi pansamantala, hindi nagbabago dahil sa kahinaan ng laman, at hindi rin nakadepende sa pansariling kagustuhan. Ito ay isang ganap at hindi nagmamaliw na pag-ibig, sapagkat ito mismo ay nagmumula sa Diyos.

• Ang pag-ibig ng Diyos sa bawat kaluluwa ang tunay na pinagmulan ng ating kakayahang magmahal. Kung wala ang pag-ibig ng Diyos, ang ating pag-ibig ay nagiging makatao lamang—kumukupas, humihina, at nawawala sa paglipas ng panahon. Ngunit kung ang pag-ibig ay nagmumula sa langit, ito ay nananatili, hindi natitinag, at patuloy na nagbibigay ng lakas sa bawat isa. Ang pag-ibig na ipinagkaloob ng Diyos ay hindi natatapos; ito ay isang apoy na hindi namamatay, isang ilaw na hindi nagdidilim.

• Ito ang aral na iniwan ni Kristo sa kanyang mga alagad—ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa damdamin kundi sa katapatan sa Diyos. Ang ating relasyon sa Diyos ang nagpapakita ng ating kakayahang umibig nang tunay. Kung tayo ay nauunawaan ang lalim ng pagmamahal ng Diyos sa atin, mararanasan natin ang pag-ibig na walang hanggan, ang pag-ibig na hindi natitinag, ang pag-ibig na agape. Sa ganitong paraan, tayo ay magiging tunay na alagad ng Diyos—hindi bilang simpleng kaibigan ayon sa mundo, kundi bilang magkakaibigan sa pananampalataya, sa katotohanan, at sa Diyos.

• Rev. Fr. Bobby Calunsag

• Ang Diyos na nagpakita sa pamamagitan ni Kristo Hesus ay isang malalim at makahulugang katotohanan na nagbibigay ng ilaw sa ating pananampalataya. Si Hesus mismo ang nagsabi, “Ako at ang Ama ay iisa lamang.” Sa pahayag na ito, isinisiwalat Niya ang tunay na kalikasan ng Diyos—isang misteryo na higit pa sa ating pang-unawa ngunit maaaring maranasan sa pamamagitan ng pananampalataya.

• Tayong mga tao ay likas na naghahanap sa Diyos. Mayroong isang uhaw sa kaalaman at gutom sa karunungan na nagmumula sa ating espirituwal na pagkatao. Ang ating puso ay may likas na pagnanasa na makita ang mukha ng Diyos, sapagkat hinahanap natin ang kasiguruhan, ang katotohanan, at ang pag-ibig na walang hanggan. Noong si Hesus ay narito sa lupa, ang mga alagad ay nagnanais na makita ang Ama. Ngunit sa kabila ng kanilang matagal nang pagsasama kay Hesus, tila hindi nila napansin na ang Diyos ay naroroon na sa kanilang piling. Paano ito nangyari?

• Ang sagot ay maaaring nasa ating sariling limitasyon bilang tao. Ang ating isipan ay nakatuon sa mga bagay na nahahawakan at nakikita, kaya’t madalas nating hindi namamalayan ang espirituwal na katotohanan. Ang mga alagad ay nagkaroon ng pagkakataong makasama si Hesus sa araw-araw—nakita nila Siyang magpagaling, magturo, maglingkod, at magmahal nang walang kondisyon. Ngunit dahil Siya ay nasa anyo ng isang tao, nahirapan silang makita ang Kanyang tunay na kalikasan bilang Diyos. Ang kaisipan ng tao ay kadalasang humahanap ng isang makalangit na pagpapakita—isang makahimalang pangitain ng Diyos—ngunit ang Diyos ay nagpakita sa pamamagitan ng katauhan ni Kristo Hesus.

• Kung sakaling nagpakita ang Diyos sa Kanyang tunay na anyo—isang kaluwalhatian na hindi mababatá ng tao—marahil mahihirapan tayong tanggapin ang Kanyang pagiging ganap na Diyos. Ang ating limitadong pang-unawa ay maaaring hindi kayanin ang Kanyang kaluwalhatian. Ito ang dahilan kung bakit napakabuti na si Hesus ay dumating bilang tunay na tao—upang mas makilala natin ang Diyos sa paraang maaari nating maunawaan. Sa pamamagitan ng Kanyang buhay, turo, at sakripisyo, nagkaroon tayo ng malinaw na larawan ng pag-ibig ng Diyos sa sangkatauhan.

• Sa kabila ng lahat ng ito, maraming tao pa rin ang hindi nauunawaan ang katotohanang ito. Ipinakita na ng Ama ang Kanyang sarili sa pamamagitan ni Hesus, ngunit ang pag-unawa sa ganitong misteryo ay hindi nagmumula sa sarili nating katalinuhan. Kailangan natin ang Banal na Espiritu, sapagkat Siya lamang ang makapagbubukas ng ating puso’t isipan upang tunay nating makita kung sino ang Ama at ang Anak. Hindi sapat ang lohika o makataong kaisipan upang maabot ang ganitong karunungan—ito ay isang biyaya na kailangang tanggapin nang may pananampalataya.

• Sa ating pang-araw-araw na buhay, patuloy tayong tinatawag upang hanapin ang Diyos. Sa mga taong ating nakakasalamuha, sa mga hamon ng buhay, sa mga pagkakataong tayo ay tumutulong at nagpapakita ng pagmamahal—naroon ang Diyos. Hindi natin kailangang hintayin ang isang malagim na pagpapakita upang makilala Siya. Si Kristo Hesus ay narito na, at sa pamamagitan Niya, nakikita natin ang anyo ng Diyos. Ang tanong na lamang ay, handa ba tayong tumingin nang may bukas na puso at pananampalataya?